KURT ELLING
Chicago, Illinois, 2 november 1967
Er zijn altijd veel jazz-zangeressen geweest, maar zangers zijn zeldzaam in de jazz. Vroeger had je er best nog veel dankzij de big bands die naast een zangeres ook een zanger nodig hadden. Vaak waren dat instrumentalisten die het zingen erbij deden, maar de echte zangers zoals Bing Crosby en Frank Sinatra waren meestal beter. Met het verdwijnen van de big bands verdwenen de zangers ook. Ze zijn op de vingers van twee handen te tellen. Het sloeg daarom in als een bom toen zich in 1995 weer een echte jazz-zanger aandiende. Kurt Elling, met een baritonstem zoals sinds Frank Sinatra de norm was en die sterk was beïnvloed door hem, maar daar zeker geen kopie van was. Niet iedereen loopt met Kurt Elling weg, maar onmiskenbaar heeft hij zijn eigen stijl gevonden, ondanks de weinige voorbeelden die voorhanden waren, zoals Joe Williams en Johnny Hartman. De New York Times schreef over hem: “De bariton van Kurt Elling heeft een bereik en resonantie die hij kan laten aanzwellen en aanspannen om zo zijn hoge register te bereiken of heel hard te zingen zodat zijn stem vervormt en bijna barst, met op zijn minst een verwijzing naar echte emotie. Het is zo effectief dat het als manipulatief kan aanvoelen.”
