VIJAY IYER
Albany, New York, 26 oktober 1971
Als kind had hij vioolles gehad, maar in feite is pianist Vijay Iyer een door jazz geobsedeerde autodidact, die zichzelf op de middelbare school piano leerde spelen. Dat hij dit als beroep zou kiezen kwam niet bij hem op. Hij wilde wetenschapper worden en koos natuurkunde, een van de pittigste studies aan Yale University. Inmiddels moet de twijfel over zijn toekomst al hebben toegeslagen want zijn promotietijd aan de University of California, Berkeley, sloot hij af met een proefschrift over de rol van het lichaam bij het cognitieve proces van het opdoen van muziekkennis. Zijn doorbraak in de jazzwereld ging daarna razendsnel. Nog voordat we hier van hem gehoord hadden was hij al winnaar van de Downbeat Critics’ Polls in de categorieën Rising Star Composer en Rising Star Jazz Artist. De eerste kennismaking met hem was in december 2009 op het festival Stranger Than Paranoia. Zijn bijzondere talent was merkwaardig en ik schreef: ”De Indiaas-Amerikaanse pianist Vijay Iyer is hier nooit te horen en de kennismaking was enigszins verwarrend. Leek de starre pianist in het begin een volgeling van Cecil Taylor die de noten in vrije improvisatie over de luisteraar stortte, een nummer later was hij een bezonken romanticus en besloot hij zijn optreden met Duke Ellingtons Black and Tan Fantasy in onvervalste stride-stijl.” De combinatie van muziek en wetenschap woedt nog steeds in Iyers geest zodat ik in 2017 opmerkte dat “hij daarmee liet horen aan de ene kant een verbluffende techniek in huis te hebben waarmee hij met grote intervallen en met vingervlugge arpeggio’s indruk maakte, en aan de andere kant een heel cerebrale benadering van de muziek had.”
