Project ‘Cosmology’ is een verbeelde reis in de ruimte waar akoestische en elektronische geluiden met elkaar mixen in een eindeloze dialoog. Aldus de Italiaanse percussionist/drummer Claudio Scolari op zijn website over dit album.  Uitgekomen op het label Principal Records wat bij nader onderzoek het eigen label van Scolari blijkt te zijn.

De eerste indruk is dat de elektronica erg voorin de mix geplaatst is. Synthesizers en Rhodes domineren samen met de drums het geluidsbeeld. De trompet is qua timing erg recht met een ook erg klassieke frasering en heeft een plaats met galm achter de drums en keys wat het geluidsbeeld wat ongemakkelijk maakt. De akoestische drums zijn heel rockgeoriënteerd hetgeen niet vreemd is als je weet dat Scolari’s voornaamste werk zich in een symfonieorkest bevindt.

Het concept van het spel op dit album refereert een klein beetje aan de Miles Davis-periode uit de jaren zeventig met albums als Bitches Brew, met veel vrijere improvisaties over funky ritmes,  maar dan vermengd met synthesizers en sequencers uit de wat modernere tijd. Inmiddels natuurlijk ook al decennia oud. De klanken die ze gebruiken zijn ook sterk refererend aan de jaren tachtig en soms ronduit goedkoop. Die traditie is door mensen als de Noorse trompettist Nils Petter Molvaer in de loop van tijd veel verder doorontwikkeld, maar de drummers op dit album toucheren nergens de diepte, intensiviteit en energie die vrije improvisatie in dit soort muziek nodig heeft om te inspireren.

In algemene zin ontbreekt het op dit album aan finesse voor wat betreft touché en frasering in de improvisaties en samenspel. Het is erg eenvormig en zelfs enigszins gebrekkig aan fantasie, waardoor de vraag naar boven komt waarom je dit uitbrengt. Er spreekt geen enkele urgentie uit de muziek. Drummer Daniel Cavalca die op dit album ook de live synths en Fender Rhodes bespeelt is geen inspirerende improvisator, waardoor het spel blijft hangen in een uiterst hoekige en percussieve aanpak van de klavieren.

Trompettist Simone Scolari probeert er het beste van te maken maar zijn frases zijn erg gebrekkig qua timing, dynamiek en melodielijnen. Hij is absoluut geen grote inspirerende improvisator die de muziek optilt. Misschien zijn we gewoon heel verwend in ons land met geweldige trompettisten als Eric Vloeimans, Angelo Verploegen en jonge virtuozen als Teus Nobel, Joël Botma en Koen Smits. Maar er zijn ook een aantal Italiaanse grootse trompettisten zoals Enrico Rava en Paolo Fresu.

Bassist Michele Cavalca speelt vaak funkachtige lijnen op zijn elektrische bas met een af en toe bijna fretloos geluid wat nooit echt een sterke, solide basis legt en ook regelmatig bijna achteloos ongeïnspireerd klinkt. In zijn intro in Blue Shift laat hij horen dat hij best een hoop in zijn mars heeft, maar het verdwijnt helaas weer in nauwelijks sprekend samenspel van het ensemble. Het stuk eindigt jammer genoeg weer in een loodzwaar rock-impro geneuzel met geluidjes die niets zeggen.

Hoe hard ik ook probeer, het lukt me niet om dit album inspirerend, mooi of goed te vinden. Nergens krijg ik het gevoel dat er écht muziek gemaakt wordt; dat het écht ergens over gaat; dat er een verhaal wordt verteld. Als dit de kosmos moet vertegenwoordigen zoals de titel van het album zegt, blijf ik vooral met twee voeten op de grond in ons kikkerlandje staan.

ERIC VAN DER WESTEN

 

CLAUDIO SCOLARI
Cosmology

Simone Scolari – trompet
Michelle Cavalca – basgitaar
Claudio Scolari – drumset 1 + synth programming
Daniele Cavalca – drumset 2, live synths, Fender Rhodes en piano

Previous

Aimée en Semey redden Duketown van verdrinking

Next

Benjamin Sauzereau levert twee verbluffende juwelen af

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook