Zet eens in een gezelschap jazzliefhebbers een plaat of een cd met Hammondorgel op en je hebt ze meteen in de loopgraven. Het orgel digitaliseert de jazzwereld. Tenminste, zo lijkt het. Het geluid is te vet, te zompig, te luidruchtig, tikkie ordinair, zo zijn de argumenten tegen. Lekker vet, stevig ondersteunend, breed geluid, zeker met een Leslie-box, zo luidt het pleit voor het Hammondorgel. Michiel Stekelenburg maakt met Trio Onoda maakt korte metten met deze loopgravenoorlog en vooroordelen.

Op zijn recent uitgebrachte cd genoemd naar het Trio Onoda geven gitarist Stekelenburg, organist Arno Krijger en slagwerker Jasper van Hulten elkaar in negen heel afwisselende nummers prima partij. Vet waar het moet, ruig en stevig en dan weer subtiel als een vlinder waar het hoort. Het is een trio dat voortdurend goed in balans is. De geluidskwaliteit van de opname en de mix zijn daar zeker mede debet aan.

Afwisselend zijn de negen nummers in tempo en stijl, van sfeervol ruimtelijk zoals in As We Grow, waarin de stemmige gitaarakkoorden een luisterrijke ondersteuning door het orgel krijgen. Waarbij ze samen groeien naar een climax. Een hoogtepunt dat mooi eindigt in berusting. Drummer Van Hulten vult prachtig in met zijn slagwerk. Het nummer daarna, Consecotaleophobia, is een waar contrast. De titel slaat op de angst voor het eten met stokjes; dat gaat voor niet-geoefenden meestal goed mis. De muziek verklankt het angstzweet en het gedoe als je een bestek mist.

Het titelnummer Onoda lijkt te verwijzen naar die ene Japanse soldaat die zich na de overgave van Japan in augustus 1945 zo’n 29 jaar schuilhield op de Filipijnen. Toen ze hem ontdekten veronderstelde hij nog steeds dat het oorlog was. Onoda is een goede eerste kennismaking met het trio, waarin gitarist Stekelenburg en organist Krijger volop soloruimte krijgen op het tapijt van slagwerker Van Hulten. Hun muziek zuigt je als het ware de cd binnen. Het tweede nummer, Steroids, weekt je flink up tempo meteen los uit de comfortzone waarin je net gebracht was. Felle, korte gitaarriffs, een swingend orgel en een stevig stuwende drummer.

Keyser Söze past in de thrillersfeer waar de titel van het nummer aan ontleend is. Söze is volgens Wikipedia de op de achtergrond spelende mythische, sociopatische figuur uit de psychologische thriller The Usual Suspects. In de coda van dit nummer is het Trio Onoda in optima forma te horen. Wat een spelplezier hoor je op dit album. Het nummer Slow begint inderdaad langzaam en ijl maar al snel komt een locomotief aanzetten die doordendert. Organist Krijger is de machinist, met slagwerker Van Hulten als stoker achter hem.

Het nummer Five en zeker het nummer Mist is zo lyrisch, met weldadige noten en akkoorden van de gitaar en een orgel dat daardoorheen slingert. Met name Mist voert je net As We Grow naar een bevrijdende climax. Seven On Two is een nummer dat zich kenmerkt door een opbouw uit blokakkoorden met daartussen een vulling van een vette blues à la de Allman Brothers Band.

Het album Trio Onoda van Michiel Stekelenburg is een hebbeding. De cd is weliswaar aan de korte kant met ongeveer 46 minuten. Maar niet getreurd, het is zoals de mooie spanningsboog van 45 à 50 minuten, die veel gebruikt wordt voor de duur van een tv- of radioprogramma.

Elpees of cd’s met bijvoorbeeld de hevig aanwezige Milt Buckner, of met psalmpomp Shirley Scott, de-beuk-erin Carl Wilson, de romantisch fluwelen Jimmy Smith of met de onvolprezen Larry Young, die bevorderen nog wel eens de scheiding der geesten onder jazzliefhebbers. Misschien geldt dat ook voor onze eigen Sven Figee alias Sven Hammond. Maar, begraaf de strijdbijl en verenig je in vrede met de cd Trio Onoda van Michiel Stekelenburg en zijn mannen.

JAN BOL

MICHIEL STEKELENBURG

Trio Onada

ZenneZ Records

Michiel Stekelenburg – gitaar
Arno Krijger – Hammond B3, bas-pedalen
Jasper van Hulten – slagwerk

www. michielstekelenburg.nl

www.zennezrecords.com

Previous

Dinant Jazz wederom kleurrijke spiegel van jazz

Next

John Engels (rondetijd 4.38,50)

Lees ook