De Amerikaanse tenor-/sopraansaxofonist en fluitist David Liebman en zijn in Duitsland wonende landgenoot, pianist Richie Beirach, kennen elkaar inmiddels vele decennia. Hun samenwerking omspant een halve eeuw. Onlangs hebben ze het duo-album ‘Balladscapes’ uitgebracht. Een divers repertoire met composities van onder andere Johann Sebastian Bach, Kurt Weill, Wayne Shorter, Antonio Jobim en enkele composities van de heren zelf. Om hun album te promoten toeren ze door enkele Europese steden. Na Bonn, Leipzig, Bologna en Milaan is Amsterdam aan de beurt.
Op deze zonnige avond in mei brengt het tweetal een bezoek aan een rustig Bimhuis. Het is warm, maar Beirach betreedt de zaal met een sjaal om. Liebman draagt een blazer. Zowel de sjaal als het jasje liggen al vrij snel op een stoel.
De set begint zoals de cd, met Siciliana, het bekende tweede deel uit de Fluitsonate BWV 1031 van Bach. Na een korte improvisatie van Beirach blaast Liebman beheerst de meditatieve melodie. De zaal is muisstil totdat Liebman de laatste noot uit zijn tenorsaxofoon perst.
VIER DECENNIA
Met de openingsnoten van het vier decennia geleden door Richie Beirach gecomponeerde Pendulum gaan de remmen los. Beirach wisselt zijn staccatospel af met gedoseerde klankgordijnen en Liebman giert op zijn tenor alsof zijn leven ervan afhangt. In zijn compositie Gargoyls raast Beirach als een klavierleeuw over zijn instrument en laat, als de storm is uitgewoed, de sopraan van Liebman de melodielijn vertellen. Het werk eindigt met een fraai stukje synchroonspel. Het publiek is nu goed in de stemming en laat in toenemende mate van zich horen.
Er staan vooral eigen composities op het programma. Na een uur spelen kondigt Liebman zijn Master of the Obvious aan. Na Siciliana het tweede nummer van het promotie-album Balladscapes. Het fluitgekabbel wordt begeleid door de impressionistische akkoorden van Beirach. Halverwege het nummer legt Liebman zijn fluit aan de kant om deze in te wisselen voor de sopraan, waarmee hij het publiek trakteert op een intense solo.
Na een set van acht nummers is het publiek nog niet klaar met de heren. Het geestdriftige applaus doet het tweetal al snel naar hun instrumenten terugkeren voor hun eerste toegift. Liebman haalt een kleine houten fluit uit de binnenzak van zijn blazer voor het vertolken van Ornette Colemans klassieker Lonely Woman. Een opmerkelijke instrumentkeuze. Maar het nummer wordt uitgevoerd alsof het voor dit instrument is bestemd. Ook het tempo van Liebman en Beirach ligt aanzienlijk lager dan dat van het origineel.
WAYNE SHORTER
Het concert wordt na een zeer lang applaus beëindigd met een tweede toegift, een in hoog tempo uitgevoerde versie van Wayne Shorters Footprints. Na anderhalf uur is het dan echt afgelopen. Het applaus verstomt en het legendarische duo verdwijnt naar de kleedkamer.
De muziek van Liebman/Beirach klinkt op het podium energieker dan op Balladscapes, wellicht heeft dit te maken met de programmering. Op het album zijn uitsluitend ballads vertegenwoordigd, tijdens het concert komen ook enkele uptempo-nummers aan bod. Het ruim honderd koppen tellende publiek reageert enthousiast op de vele solo’s. Daarnaast is het concert een lust voor het oog. Beirach die vol devotie de tenoruithalen van Liebman begeleidt en Liebman die in opperste toewijding de akkoordenlawines en gelaagde solo’s van Beirach.
Bewondering voor elkaar en voor de muziek. De gebaren, het gezwaai met armen en handen als verstilde verlenging van de klank. De opperste concentratie van de een als de ander soleert. Dave Liebman en Richie Beirach stralen een volledig vertrouwen naar elkaar uit en geven elkaar alle ruimte. De ingrediënten voor een lang en gelukkig huwelijk.
ROBIN ARENDS
beeld JULES CARATI
Dave Liebman en Richie Beirach
Bimhuis Amsterdam, 12 mei ’16
Dave Liebman: sopraansaxofoon, tenorsaxofoon, fluiten
Richie Beirach: piano
