De tweede dag van het North Sea Jazz Festival 2024 ging in zaal Hudson door met het Cubaanse feestje waarmee Chucho Valdés in dezelfde zaal de vrijdagavond afsloot. Valdés toert dit jaar om te vieren dat hij vijftig jaar eerder Irakere oprichtte en daarmee de Afro-Cubaanse muziek voorgoed een prominente plaats op de internationale jazzpodia gaf. Het openingsconcert door pianist Harold López–Nussa en kompanen ging vanaf de eerste noten ‘door het dak’. Samen met de afsluiter van de dag door superformatie Something Else! werd dit voor mij het hoogtepunt van dag twee.
Net als landgenoot Alfredo Rodriguez won Harold López–Nussa op jonge leeftijd de Montreux Jazz Competitie (2005). Deze tweede dag van NSJF speelde hij vooral nummers van zijn laatste album Timba à la Americana, uitgebracht op Blue Note. Het openingsnummer Funky ging door waar Valdéz een avond eerder ophield; pianospel dat ritmisch wortelt in de Afro-Cubaanse traditie en improvisatorisch voortvloeit uit de hardbop. Opgezweept door het drumspel van zijn jongere broertje Ruy AdrianLópez–Nussa ging de pianist los op een eenvoudige riff die in de brug werd opgepakt door mondharmonicavirtuoos Grégoire Maret. Het geluid van het kwartet werd mede bepaald door de sensualiteit van de mondharmonica die het exotische karakter van de muziek verrijkte en qua hardbop niet onderdeed voor de bandleider. Niet alleen het originele geluid van de bezetting maar ook de aanpak was verfrissend.
drummer James Maddren zorgde voor complexe muziek vanuit de jazztrio-traditie.
De tweede stop was bij Andre3000 en New Blue Sun Live. Wat mij bij vooronderzoek aansprak was dat Andre Lauren Benjamin alias Andre 3000 bekend staat als een van de beste hiphoptalenten, onder meer van hiphopduo OutKast. Bij NSJ komt hij, volgens eigen zeggen, na een spirituele zoektocht, met fluitmuziek. Het blijkt een muzikale klankdeken die de luisteraar langs een Arabische souk meeneemt naar het tropische regenwoud. Geen melodieën, maar een aaneengesloten klankenimprovisatie die wordt ondersteund door ‘psychedelisch’ gebruik van licht. Stemmen, fluiten, keyboard of de percussie vormen dierengeluiden. Als je een beetje meditatief bent ingesteld voel je als het ware mist of drukkende hitte. Een deel van het publiek verliet de zaal na de eerste tien minuten.
De Libanees-Franse trompettist Ibrahim Malouf stond met een groot orkest in zaal Maas. Ik viel midden in een Oosterse bruiloft: North Sea meets Bollywood. Maloufs geluid is direct herkenbaar, mede doordat hij een extra ventiel op de trompet heeft laten aanbrengen om zo Arabische kwarttonen te kunnen spelen. De show offerde helaas intimiteit op aan popiejopie feestgedoe.
Op weg naar Marisa Monte hoorde ik een stem die me een andere kleine zaal binnentrok; de nieuwe Britse r&b-sensatie Elmiene. Hij speelde alleen piano en zong onder meer een gestripte versie van een George Michael-cover en een eigen nummer. Een stem om in de gaten te houden.
Marisa Monte brengt Zuid-Amerikaanse pop waaruit de Latijnse wortels zijn verdwenen. De muziek zou evengoed uit Rusland, Amerika of waar dan ook kunnen komen. Kennelijk heeft Monte een grote Nederlandse fanschare die de nummers herkende na de eerste akkoorden. Als Ellis Regina-fan, hoop ik elk festival opnieuw haar spirituele opvolgster te ontdekken, maar, helaas, niet hier.
moeten we koesteren als een guppie in de blues.
Op het Mississippi-buitenpodium was Veronica Swift begonnen aan een optreden met een band zonder naam. Ik verwachtte een mainstream jazzvocalist. Veronica Swift heeft vorig jaar een album uitgebracht met daarop vooral standards en enkele originele nummers. Maar op het podium stond een rock-act. Swift in rood circuspakje met lange benen in laarzen en netkousen en de bandleden in bijpassende outfits brachten een geluid dat dichter lag bij de band Heart dan bij Sarah Vaughan. Swift’s versie van Cry me a river is best te omschrijven als Julie London meets Alice Cooper. De gepassioneerde performance van Swift die met microfoonstatief in de hand over het podium flaneerde als een Freddie Mercury, werkte aanstekelijk.
En dan waren er nog de oude meesters John Scofield en Dave Holland. Het duo heeft regelmatig samengewerkt zonder ondersteuning van drums of blazers. Scofield oogde fragiel, maar speelde de juiste noten en soleerde zoals men van hem gewend is. Dave Holland bracht met zijn heldere, precies geïntoneerde tonen Charles Mingus in gedachte, met baslijnen die door Joni Mitchell perfect op tekst konden worden gezet.
Jessie Ware was een teleurstelling. Ze zou als soloconcert in Paradiso passen maar hier heeft haar Kylie Disco Revival echt helemaal niks te zoeken. Dat was anders bij Gabrielle Cavassa. Als gast van de Joshua Redman Group zong ze popliedjes, maar door de vertolking van de grootmeesters werd dit een puur jazzconcert.
De spanning tussen stemmen en instrument is bij vocale jazz maar zelden een heel concert lang boeiend. Hier zorgde de samenzang van stem en tenorsaxofoon voor een nieuw geluid. Vervolgens maakte de originele aanpak van elk stuk een nieuwe Realbook-standard, ondersteund door prachtige saxofoon- en pianosolo’s. Streets of Philadelphia werd een prachtige ballad en zelfs Hotel California werkte.
Tenslotte was er aan het einde van de avond superformatie Something Else!. Funky hardbop steunend op de stalen basnoten van Essiet Essiet en op de drijvende piano en/of Fender Rhodes van Dave Kikoski. Op de eerste lijn stonden gitarist Paul Bollenback, bandleider en altsaxofonist Vincent Herring en trompettist Jeremy Pelt en deze werd afgesloten door de boomlange Wayne Escoffery op tenorsax. Direct bij het eerste nummer kwamen de dansers uit het publiek naar voren. Bij de Something Else!-versie van Round Midnight hoorde je dat deze mannen als het zou moeten, inspiratie kunnen putten uit het telefoonboek. Round Midnight werd in hun handen een soort Night in Tunesia à la Chaka Kahn met Herbie Hancock.
Een feestje om de dag af te sluiten.
MONICA RIJPMA
Foto’s TOM BEETZ
NORTH SEA JAZZ FESTIVAL
Ahoy Rotterdam, 13 juli ’24
HARÓLD LOPEZ-NUSSA – TIMBA A LA AMERICANA
Grégoire Magret – accordeon
Haróld Lopez-Nussa – piano
Luques Curtis – contrabas
Ruy Andres Lopez-Nussa – drums
ANDRE 3000 – NEW BLUE SUN LIVE
André 3000 – fluiten
Nate Mercereau – gitaar
Surya Botofasina – toetsen
Carlos Nino – percussie
Deantoni Parks – percussie
IBRAHIM MALOUF & THE TRUMPETS OF MICHEL-ANGE
Ibrahim Malouf – trompet
verdere bezetting onbekend
CHRISTONE KINGFISH INGRAM
Christine ‘Kingfish’ Ingram – gitaar en zang
Deshawn ‘D-Vibes’ Alexander – toetsen
Paul Rogers – contrabas
Christopher Black – drums
JOHN SCOFIELD/DAVE HOLLAND
John Scofield – gitaar
Dave Holland – contrabas
JOSHUA REDMAN GROUP
Gabrielle Cavassa – zang
Joshua Redman – tenorsaxofoon
Paul Cornish – piano
Philip Norris – contrabas
Nazir Ebo – drums
JESSIE WARE
Jessie Ware – zang
verdere bezetting onbekend
ELMIENE
Elmiene – zang
verdere bezetting onbekend
THE DAMN JAWN & JEREMY PELT
Martin Diaz – altsaxofoon
Frank Groenendijk – tenorsaxofoon
Jeremy Pelt – trompet
Joan Fort – gitaar
Philip Lewin – contrabas
Nitin Parree – drums
MARISA MONTE – THE GREATEST HITS
Marisa Monte – zang en gitaar
Davi Moraes – gitaar
Dadi Carvalho – contrabas
Pupillo – drums
Pedrinho Da Serrinha – percussie
VERONICA SWIFT
Veronica Swift – zang
verdere bezetting onbekend
SOMETHING ELSE!
Vincent Herring – altsaxofoon
Wayne Escoffery – tenorsaxofoon
Jeremy Pelt – trompet
Paul Bollenback – gitaar
Dave Kikoski – piano
Essiet Essiet – contrabas
Joris Dudley – drums
