Een uit Israël afkomstige contrabassist/componist, die in New York woont en zich zodanig interesseert in Argentijnse en Braziliaanse muziekinvloeden, dat hij die in zijn eigen concept laat doorwerken. Buitenissigheden die een bijzonder resultaat kunnen opleveren. Plus een verwachting die mogelijk werd gewekt bij de aankondiging van het Or Bareket Quartet, deze avond in Paradox. Die helaas niet werd waargemaakt.
Vier mensen die baden in technisch kunnen en die verworvenheid graag willen laten horen. Maar… er zich niet aan kunnen ontworstelen en daardoor blijven hangen in aalgladde, van alle kanten gepolijste muziek die al na een kwartier onaangenaam begint te jeuken. Wanneer gebéurt er nu eens iets, was de onvermijdelijke vraag. Het antwoord kwam snel: op énkele momenten na: nooit.
Or Bareket is wat je noemt een wereldburger. Zijn moeder, met Poolse wortels, komt uit Argentinië, zijn vader uit Israël. Or Bareket woonde in Buenos Aires en Tel Aviv en verhuisde als aankomend musicus naar New York. Daar speelde hij met veelal generatiegenoten en rondde er uiteindelijk een concept af waarmee hij nu een negendaagse Europese tournee onderneemt. Het concert in Paradox was het vijfde in die rij. En presenteerde een musicus vol bevlogenheid, een vriendelijke heraut die zijn boodschap innemend aan de man bracht. Een ware ‘soul catcher’, zo zou je hem kunnen noemen.
Want in die innemende vriendelijkheid zat een deel van de kracht waarmee hij het Tilburgse publiek warm stookte. Met zoveel sympathie opwekkend gedrag vervalt kennelijk een deel van de kritiek die je bij het beluisteren van muziek toch zeker aan de dag mag leggen. De super gepolijste groepsklank ging er bij de toehoorders in als de dagelijkse halve-litertjes bij een alcoholist.
Dat super gepolijste, die overdreven hang naar schoonheid kenmerkt de ‘Israëlische School’. Gilad Hekselman, Itamar Borochov, Shai Maestro, Omer Klein, Omer Avital, Eran Har Even en Avishai Cohen zijn er wat exponenten van en allen zijn ze predikers van voornoemde schoonheid. Helemaal niet erg, laat musici vooral voor zichzelf kiezen. Maar scheurneuzen en avonturiers zijn ver te zoeken onder deze vertegenwoordigers van het Beloofde Land. Allen met eenzelfde saus overgoten en daarom allemaal uitkomend bij eenduidigheid. En dat is jammer en al snel doodvervelend.
Or Bareket heeft zich ook aangesloten bij die rij. Met zijn drie begeleiders maakt hij kamerjazz, waar de angel al bij voorbaat uit is getrokken. Laten kabbelen en zoetjes doorstromen, dat leek de opdracht. Het surplus aan techniek ging daarbij al snel overheersen, met het eerder genoemde gevolg. Niet dat er geen interessante passages waren op te tekenen. In het begin van de eerste set legde Or Bareket een contrabassolo neer, waarin de muziek zelf met zijn uitvoerder leek te duelleren. Meestal is het andersom. Maar nu Bareket de zaken omkeerde werden je oren na het rimpelloze verloop tot dan toe, toch even gespitst.
Bareket is een goochelaar op zijn instrument. In een Braziliaans getint stuk speelde hij feilloos de melodie mee die werd neergelegd door piano en gitaar. En verderop in het concert knutselde zijn linkerhand aan het ritme, terwijl de rechter een soort snelle tussenspelinkjes tevoorschijn toverde. Drumster Savannah Harris was vooral goedlachs. Haar rol in het Or Bareket Quartet was vooral dienend, aangeven was er nauwelijks bij. En wie van de fondantzachte zoetigheden van het kwartet nog niet genoeg had, werd op zijn wenken bediend door een in zachte tinten ingebed pianotrio, waarbij hij of zij mocht hopen dat de anderen nog even hun mond zouden houden.
Er werd hoofdzakelijk eigen werk gespeeld, al dook ook Sonny Rollins op. Vreemd was het laatste stuk, vóór de toegift, dat losjes de melodie voerde van de Sinatra-klassieker Nancy With The Laughing Face. Óf het was een eigen stuk dat leentjebuur had gespeeld bij Nancy, óf het was Nancy zelf die door de vier musici met omweggetjes werd bewerkt. Hoe het ook zij, alles viel ook hier weer in een schone plooi.
Pianist Nitai Hershkovits beschikt over hetzelfde meesterschap als leider Bareket. Hetzelfde geldt voor gitarist Charles Altura. De eerste verbaasde regelmatig met fantasierijke invullingen, de tweede door zijn emotieloze houding tijdens razendsnelle vingerexercities. Het oog wil tijdens een concert ook wat. Maar dat ging hier niet op, omdat Alruta wat zijn gezichtsuitdrukking betreft, zojuist uit een vriescel leek ontsnapt. Zonder op de man te willen spelen moet toch gezegd dat de gitarist tot drie keer toe een poging deed tot een glimlach.
Deze auteur sloot zich tijdens het schrijven van deze recensie maar bij die pogingen aan.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA KESSELS
OR BAREKET QUARTET
Paradox Tilburg, 17 januari ‘20
Charles Altura – gitaar
Nitai Hershkovits – piano
Or Bareket – contrabas
Savannah Harris – drums
OR BAREKET
