De kaalslag die Covid-19 onder festivals veroorzaakt, trof uiteraard ook het Belgische Dinant Jazz Festival. Zoals overal elders probeerde men ook hier van de nood een deugd te maken en werd gekozen naar een tussenoplossing: vier ontdekkingsweekeinden rond jazz.
Tijdens de laatste twee weekeinden van juli en augustus was/is er sprake van één thema per weekeinde. Fotograaf Jean Schoubs toog op 31 juli en 1 augustus naar Dinant en registreerde daar vier concerten. Die waren georganiseerd op De Toren van Monsieur Sax, een nieuw podium in Dinant.
Zoals ook in Nederland geschiedde, werd voor de invulling van het programma gekozen voor vaderlandse musici. In Dinant lag derhalve de nadruk op de bloeiende Belgische jazzscene. Hoewel daar dit weekeinde nauwelijks iets van was te merken. Wereldmuziek op jazzbasis denderde van het podium, maar wel onder de vlag Monsieur Sax is aan de beurt.
In een stad die nauwelijks een week eerder nog zwaar te lijden had gehad onder de overstromingsramp die België trof. Wellicht daardoor en ook vanwege – opnieuw – het slechte weer, was de publieke belangstelling onder de maat. Voor Jean Schoubs geen reden om voor sfeervolle foto’s te zorgen.
Het kwartet Goiabada dankt zijn naam aan een marmelada die is gemaakt van goiave. De vier musici die lang in België woonden, brengen een mix van onder meer samba en choro en zijn geïnspireerd door grote Braziliaanse roergangers als Baden Powell en Tom Jobim.
Osman Martins bedient de cavaquinho, een kleine viersnarige Braziliaanse gitaar, die hij op zijn tiende verjaardag kreeg. In 1987 verhuisde Martins van Brazilië naar Brussel. Hij besloot zich er te vestigen en tegelijkertijd regelmatig te blijven toeren in heel Europa met de groep Samba Tuque. Osman Martins componeert zelf maar is ook wel geïnteresseerd in verschillende projecten waarin hij de traditionele ritmes van zijn land kan uitleggen door ze te mengen met andere muziek.
De bandnaam Paraiso Entropico staat voor entropisch paradijs. En entropisch staat weer voor afname van energie en daarmee is het concept van Maxime Blésin grotendeels getekend. Zelf zegt hij daarover: “Entropie is een maatstaf die de toestand van wanorde van een bepaald systeem kenmerkt. Gevoegd bij het begrip ‘paradijs’ kom ik uit op een heel persoonlijk concept.” Dat hij dan in zijn eigen muziek uitdrukt.
Zangeres Agathe Iracema heeft een Frans-Braziliaanse achtergrond. Jazz, tapdans, het fluwelen trompetgeluid van Miles Davis en haar (Braziliaanse) vader die contrabassist is, zijn haar inspiratiebronnen. Op 14-jarige leeftijd volgde ze een masterclass van Sheila Jordan, later maakte ze haar entree in Nederland op het Delft Jazz Festival. Haar Brazilian Music Band, waarmee ze aantrad in Dinant, bestaat sinds 2011 en brengt moderne arrangementen van jazzstandards plus eigen werk.
Het eerste weekeinde van het Dinant Jazz Festival stond derhalve volledig in het teken van Brazilië. De mix van Braziliaanse muziekstijlen en jazz was kennelijk alleen maar besteed aan een kleine groep liefhebbers. Druk was het niet. Het slechte weer én de kommervolle omstandigheden van de overstromingen van de Maas zullen daar zeker aan hebben bijgedragen.
De volgende weekenden van Dinant Jazz vallen op 21 en 22 augustus en 28 en 29 augustus.
REDACTIE
Foto’s JEAN SCHOUBS
DINANT JAZZ FESTIVAL
Skatepark Dinant, 31 juli en 1 augustus
Goiabada
Claudio Rocha – sopraansaxofoon
Vincent Bruyninckx – piano
Everton Firmeza – contrabas
Augusto Rezo – drums
Osman Martins
Osman Martins – zang en gitaar
Maxime Blésin ‘Paraiso Entropico’
Maxime Blésin – gitaar en zang
Thread Caporali – contrabas
Daniel Jonkers – drums
Agathe Iracema
Agathe Iracema – zang
Eneas Jesus – gitaar
Rubens Santana – contrabas
Pierre-Alain Tocanier – drums
