In oktober 2017 was het honderd jaar geleden dat Thelonious Monk het levenslicht zag. Aanleiding voor Bozar, het Paleis voor Schone Kunsten (Beaux Arts) in Brussel om die verjaardag op bijzondere wijze te gedenken, met een opdracht aan saxofonist Robin Verheyen. Samen met pianist Bram De Looze, met wie hij een duo vormt, kwam het tot een speciaal door de muziek van Monk gekleurd optreden. Dat als eenmalig bedoeld optreden kreeg een behoorlijke staart, een tiendaagse toer langs clubs, die uitmondde in opnamen voor een cd.
De cd heeft als titel de naam van het trio MiXMONK. Trio inderdaad, want het duo Verheyen en De Looze verzocht drummer Joey Baron voor deze gelegenheid met hen samen op te treden. Deze drummer heeft een behoorlijk lange staat van dienst. Hij is bekend van onder meer de stevige band Masada van John Zorn.
De cd MiXMONK is net als de optredens niet bedoeld als een historisch natuurgetrouwe kopie van de muziek van Thelonious Monk. Het zijn heel eigen en ook wel eigenwijze interpretaties van zijn muziek in vijf stukken van zijn hand. Te beginnen met het zeldzame Oska T, het eerste nummer. Daarin is de typische klankkleur van Monk-akkoorden op piano wel degelijk aanwezig, in de basis van de riffs die een heftige en lange solo op tenorsaxofoon ondersteunen. Verheyen doet in niets aan de tamelijk brave Charlie Rouse en enigszins aan de veel avontuurlijkere Sonny Rollins denken. Baron is een zeer melodieuze, stuwende drummer in dit nummer.
De overige Monk-composities op MiXMONK zijn: Boo Boo’s Birthday, Ugly Beauty, Bye-ya en Monk’s Mood. Bye-ya is een waardige uitsmijter van het album. Een repeterend motiefje van zes noten op sopraansax die vrolijk kwinkeleert boven stevige akkoorden van De Looze en een soort ‘chase’ van Baron. Vergelijk je deze uitvoering met een Monk-opname, dan is daar de meester van de dwarse en onverwachte akkoorden en dissonanten als een soepele swinger, vergeleken met de interpretatie door het verjaardagstrio.
Monk’s Mood krijgt een veel introvertere uitvoering dan je gewend bent te horen. De bezwering van het trio om geen kopieën te laten horen wordt ook hier waargemaakt Vijf van de tien nummers: Fifty Fifty, MixMonk, Mind Mirror, The Flood en Dance zijn composities van Verheyen en De Looze zelf. Hun werk kenmerkt zich, althans op deze cd, als een combinatie van robuuste akkoorden waarin de instrumenten elkaar wat hoekig partij geven met lyrische, bedachtzame passages. Contrastwerking is voortdurend aanwezig. Dat houdt je scherp als luisteraar. Hetgeen live zeker effect sorteert.
Een voorbeeld van contrastwerking is Mind Mirror, dat begint als een heel contemplatieve solo op piano. Later voegt zich daar een lyrische sopraansaxofoon bij, die even met de drummer een gepassioneerd duet aangaat, om vervolgens weer met de piano stemmig het nummer uit te luiden.
JAN BOL
MiXMONK – MiXMONK
Universal Music
Robin Verheyen – sopraan- en tenorsaxofoon
Bram De Looze – piano
Joey Baron – slagwerk
