Corrie van Binsbergen, een van de creatiefste en meest vooruitstrevende jazzmusici van Nederland, gaat de podia gedag zeggen. Nog een handvol concerten in het najaar (mits de coronaperikelen het toelaten) en “nog wat nadruppelen in het voorjaar” zoals ze zelf zegt. En dan hangt haar gitaar aan de spreekwoordelijke wilgen.
Ze gaat de komende jaren componeren, Corrie van Binsbergen. “Gewoon schrijven, de verdieping in. Ik heb al twee klussen onderhanden, voor het Rotterdams Philharmonisch Orkest en het Orkest van het Oosten. Schrijven is ontzettend leuk, het houdt de moed er in voor mij. Nu ik stop met organiseren en spelen, krijg ik meer tijd om te gaan componeren.” En lachend: “Wacht maar eens af!”
Doelend op de nieuwe Kunstenplanperiode die er aan komt, die van 2021-2024, stipt ze een van de redenen aan waarom ze haar leven opnieuw gaat inrichten. “Om mezelf weer vier jaar bezig te gaan houden met het organiseren van tournees voor bands, projecten en festivals had nog wel gekund. Maar ik vind het niet meer zo spannend. Ik denk dat ik met componeren een nieuwe weg kan inslaan.”
Corrie van Binsbergen is niet alleen een begenadigd gitariste, ze is ook artistiek en zakelijk leider van Stichting Brokken. Die zag in 1996 het levenslicht, maar tien jaar eerder al was Corrie van Binsbergen begonnen met Corrie en de Brokken, “een bandje waarvan ik niet eens wist waar ik aan begon.” Echter: “Ik heb nooit meer zoveel gespeeld als in dat eerste jaar met de Brokken”, lacht zij. Tien jaar later zagen Corrie en de Grote Brokken het levenslicht, een twaalfkoppige band met bekende namen uit de jazz- en popmuziek.
STICHTING BROKKEN
“Ik was toen op het punt gekomen dat ik niet meer aan mijn musici kon vragen twee weken vrij te houden en daar geen geld tegenover te stellen. Ik heb toen de Stichting Brokken opgericht. In 2005 heb ik voor het eerst een meerjarensubsidie ontvangen van het Fonds voor de Podiumkunsten (FPK) en daarna ben ik er nog drie keer voor in aanmerking gekomen.” Die meerjarensubsidies behelzen telkens vier jaar: Corrie van Binsbergen ontving dus zestien jaar lang steun van de landelijke overheid. Geld dat zij op een uiterst sociale wijze inzette. “Bij spelen hoort subsidie. Ik wil goede omstandigheden voor mijn musici: opbouwen, soundchecken, lekker eten en drinken en daarna fijn spelen. Voor mij is dat heel belangrijk. Ik denk dat het zichzelf altijd heeft uitbetaald hoe ik met mensen samenspeel.”
“Behalve die vier subsidieperiodes, ontving ik vóór 1986 al financiële ondersteuning van de Stichting Jazz in Nederland. Ik vind dat het nu mooi is geweest. Er zijn op dit moment veel jonge musici die ook willen spelen en daarvoor steun nodig hebben. Het FPK heeft veel te weinig geld om te verdelen. Ik heb altijd in een bevoorrechte positie verkeerd en ben daar heel erg dankbaar voor. Jongeren moeten ook kansen krijgen. Ik heb de afgelopen tijd getwijfeld of ik niet op de oude voet zou doorgaan met bijvoorbeeld projecten die ikzelf verzin, vooral voor jongere musici. Ik heb er ook experimentjes voor ondernomen. Maar ik zou dan nóg meer moeten gaan organiseren en daar heb ik nu genoeg van.”
Dat organiseren en regelen heeft een zware wissel getrokken op Corrie van Binsbergen. “Ik heb vele jaren de kar moeten trekken: ik moest alles zelf doen. Teksten verzinnen, ook voor de website, nadenken over wat op de posters moest, bellen, mailen en organiseren. Vier jaar geleden heb ik geprobeerd een zakelijk leider te benoemen en iemand voor de publiciteit, maar dat werkte niet omdat we een te kleine organisatie zijn. Sarah (Wasch, Corrie van Binsbergens rechterhand, rvdh) en ik kregen het nóg drukker. Daarop besloten wij lekker met z’n tweeën verder te gaan.”
TWIJFELS
Hoewel er toen al twijfels waren. “Vijf jaar geleden dacht ik al: moet ik nu nog subsidie aanvragen voor de komende vier jaar? En met de stichting met al haar projecten doorgaan? Ik heb er toen met het stichtingsbestuur uitgebreid contact over gehad en besloten een hoop activiteiten af te stoten. Zoals twee festivals per jaar en de maandelijkse concerten in Zaal 100. Het Brokkenfestival heb ik wel overgehouden. Anderhalf jaar geleden diende zich dezelfde vraag aan. Met gewone bandjes spelen en daarvan leven is voor mij niet mogelijk. In Nederland kunnen dat misschien alleen Eric Vloeimans en Han Bennink. In al die jaren van spelen en reizen kwam ik vaak artistieke leiders tegen die voorstelden iets samen te gaan doen. Dat kwam er nooit van. Toch ben ik ze op zeker moment gaan benaderen en daar kwamen leuke plannen uit. En zo ben ik tot het besluit gekomen voortaan alleen in opdracht te gaan werken en niet meer de kar te trekken.”
Corrie van Binsbergen laat Stichting Brokken voortbestaan. “Ik zou het over twee, drie jaar zomaar op mijn heupen kunnen krijgen”, lacht zij. En dan Stichting Brokken 3.0 moeten oprichten. Haar kantoor in Amsterdam houdt ze aan “zolang wij het kunnen betalen. Misschien kunnen we verhuren om anderen uit de brand te helpen.”
Of zij het spelen en veel oefenen en repeteren daarvoor gaat missen? “Spelen vind ik helemaal te gek. Maar ik ben nooit iemand geweest die veel gitaar studeert. Ik ben niet iemand als Anton Goudsmit die wanneer je hem belt, hem op de achtergrond hoort pingelen op zijn gitaar. Ik zou meer tijd in de gitaar moeten steken, als ik verder wil komen.”
En dan, voor de ware Van Binsbergen-diehards blijft de deur op een kier staan. “Ik wil er ook niet dramatisch over doen, zo van: nooit meer die gitaar. Als mensen mij willen hebben en goed betalen, dan kom ik. Ik hoef daar niet zoveel voor te doen. Maar met genoeg geld over de brug komen om mij te laten spelen, zal niet vaak gebeuren.”
Corrie van Binsbergen omschrijft haar besluit om te stoppen met organiseren en spelen als een trein die de remise in gaat. Met Van Binsbergen Playstation onderneemt zij in het najaar tien concerten en een in het voorjaar onder de noemer Remise. Met Toon Tellegen en Het Wisselend Toonkwintet organiseert zij dit jaar nog vier optredens en twee in februari en maart met het programma Wie Zouden Wij Anders Zijn… En tot slot op 27 december in het Bimhuis in Amsterdam ‘haar’ jaarlijkse Brokken Festival Special. Voor het laatst.
En dan wacht de rust van de schrijftafel.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s CARIN VERBRUGGEN
