Het album ‘Holding On’ van de Franse altsaxofonist Plume begint met het welbekende juweeltje ‘Naima’ van John Coltrane in een speelse lichtvoetige bewerking met de ritmische verdeling van Herbie Hancocks ‘Maiden Voyage’ op het eerste deel. Plume, een Berklee studie-, werk- en tijdgenoot van de wat bekendere nieuwe lichting Amerikaanse jazzmusici Christian Scott en Ambrose Akinmusire heeft een mooi, helder, licht altgeluid, diep geworteld in de hardbop. Zijn timing is licht en zijn loopjes en frases zijn lang en doorlopend.
Na de altsolo neemt pianist Leonardo Montana het stuk ter hand en laat zich gelden, om weer terug in het thema te belanden. Kort, fris, licht en bondig. Revenge of the Mute Swan is daarna zo’n complex hardbop-thema waar moderne jazz het patent op heeft. Ook dit is mooi en goed gespeeld, maar klinkt ook als iets wat al meerdere malen de revue is gepasseerd. Iets te weinig nieuws onder de zon en zelfs een beetje karakterloos, maar wel zéér vakkundig gespeeld.
Op zijn website wordt verkondigd dat Plume de nieuwe grote ster is aan het Franse jazzfirmament. En tot voor kort de muzikant was die je gebogen slenterend, met zijn saxofoon op de rug, door de natte donkere straten van de Franse metropool zou kunnen hebben ontwaren. Profilering op en top: de eenzame in zichzelf getrokken kunstenaar met een missie.
Plume is ontegenzeggelijk een heel goede saxofonist en zijn spel is indrukwekkend virtuoos, maar ook wel behoorlijk ‘old-school’. Je zou hem zo naast altsaxofonist Kenny Garrett in de jaren ’90 kunnen plaatsen. En als dat je ding is, kom je helemaal aan je trekken met dit album. Zo niet, is het een fraai album met aangenaam klinkende hardbop en dito speelwijze. Hoewel Oksana wel weer een mooier, lyrischer stuk is met een fraai bas-ostinaat in F mineur als leidend motief. En eerlijk is eerlijk, Plume speelt daar geweldig. Er zit dus heel veel in, maar het komt er op dit album nog niet zo heel krachtig uit.
Holding On (Prelude) is wat vrijer qua opvatting met een rubato (zonder vast tempo) en, door bassist Géraud Portal, op gestreken contrabas gespeelde sfeer die de opmaat geeft naar Holding On wat weer meteen een heel andere richting uit gaat. Het stuk is spannend en wordt met allure verteld, slaat telkens een andere richting in en het duo dat Plume er in speelt met de Amerikaanse drummer Gregory Hutchinson is gewoon super sterk om dan in een epiloog te eindigen die groots en meeslepend is. Terecht dat dit het titelstuk van de plaat is.
In de volgende stukken wordt dat spannende niveau niet meer gehaald en de afsluiter Yin & Yang (met een échte sax-battle met collega-altist Matt Chalk) laat horen waar de grote kracht van Plume ligt: in doorlopende hardboplijnen. Al met al is het een heel degelijk écht jazzalbum met vooral heel sterke punten, maar her en der ook wat minder interessante episoden. Deze band live te horen in een jazzclub zal ongetwijfeld een heel groot genoegen zijn, want deze muziek verdient het om vooral live te worden beluisterd.
ERIC VAN DER WESTEN
PLUME
Holding On
Jazz And People
Plume – altsaxofoon
Matt Chalk _ altsaxofoon
Leonardo Montana – piano
Géraud Portal – contrabas
Gregory Hutchinson _ slagwerk
