Alt- en sopraansaxofoniste Stephanie Francke zegt over haar tweede cd ‘Ripples’ die kortgeleden uitkwam, dat zij door twee zaken is geïnspireerd, de rimpelingen die water nalaat op het strand en in het water zelf én het werk van de Japanse auteur Haruki Murakami. Daar is een nieuw concept uit geboren.

Stephanie-Francke_400Dat toont ze bij de aanvangsklanken van het album. Het fragiele getingel van een speeldoos wordt gevangen in bedachtzaam saxofoonspel van Francke, waarmee ze twee werelden tegenover elkaar stelt: de echte zoals een mens die beleeft en de surreële zoals die door literatuur, beeldende kunst en muziek kan worden opgeroepen. Hiermee hanteert ze eenzelfde werkwijze als Murakami, die de schijnwereld laat overvloeien in de reële. Al in dat korte openingsstukje van de cd, Orakel, doet Stephanie Francke precies hetzelfde. Klinkt geslaagd en doet verlangen naar meer.

Wat haar vergelijk met rimpelingen (ripples) betreft is ook terug te horen op deze cd. Al moet je dan misschien wel kennis hebben genomen van haar eerste cd Florigen, waar de saxofoniste heel wat traditioneler te werk gaat. Voor Ripples besloot ze te werk te gaan met toeval. Bij het componeren sloeg ze wat willekeurige keyboardtoetsen aan (“Ik kan helemaal geen pianospelen, maar dat geeft niet als je geen vooropgezet plan hebt.”), waardoor willekeurige klankcombinaties ontstonden. Die – en niet vooraf vastgelegde akkoorden of melodiën – vormden de basis voor de tien composities op Ripples. Rimpelingen derhalve wat betreft avontuur.

Bij zeven van de tien stukken geeft de componiste/saxofoniste korte toelichtingen. Ze vertaalt haar muzikale ideeën als het ware in woorden. Die explicaties zijn niet voor iedereen noodzakelijk. Ze hebben slechts nut als je de bedoelingen in de uitvoering van de stukken terughoort. Dat is lang niet altijd het geval. Maar is dat bij programmatische muziek niet altijd zo? Dus niet getreurd.

De totaalklank van Ripples laat een jonge saxofoniste horen, die haar bagage dik op orde heeft. Ze laat zich begeleiden door gedegen vaklui, die haar saxofoonspel mooi inbedden. Die krachtige accenten afwisselen met ingetogen achtergrondspel. Maar die niet kunnen verhullen dat onderlinge variëteit tussen de composities ontbreekt, waardoor de cd weinig rek vertoont. Ondanks de bevlogen uitleg van Stephanie Francke, die over haar materiaal ongetwijfeld lang en diep heeft nagedacht, is Ripples geen album dat je vaak uit de kast gaat trekken. Daarvoor zijn in het verleden al te vaak dezelfde paden bewandeld.

 

RINUS VAN DER HEIJDEN

 

Stephanie Francke – Ripples
ZenneZ Records
www.stephaniefrancke.nl

Stephanie Francke sopraan- en altsaxofoon
Koen Schalkwijk piano
Guus Bakker contrabas
Niek de Bruijn slagwerk
Elizabeth Simonian zang

Previous

Tineke Postma winnaar van Buma Boy Edgarprijs 2015

Next

Bureaucratie nekt conservatoriumopleiding

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook