Drummer Willem Romers is  een van de musici van de nieuwe jazzgeneratie om in de gaten te houden. Net zoals zijn generatiegenoten altsaxofonist Kika Sprangers en de pianisten Robert Koemans, Sebastiaan van Bavel en Sjoerd van Eijck in wiens groepen hij een gewaardeerde sideman is en op wiens cd’s hij is te horen. Willem Romers, afkomstig uit Friesland, studeerde af aan het Rotterdamse Codarts.

Sinds kort heeft hij een eigen trio dat in 2019 tijdens het Amsterdamse Grachtenfestival optrad en waarvan opnamen werden gemaakt. Die opnamen waren voor eigen gebruik, omdat het de eerste keer was dat het trio optrad. Aan een cd werd toen niet gedacht, maar bij het beluisteren van de opnamen werd besloten dat de muziek de moeite waard was. Daarmee vormden die opnamen de basis voor deze debuut-cd die werd opgenomen in de kerk van het boven Amsterdam gelegen Ransdorp. De cd is een EP die zes composities bevat en een half uur duurt. Vijf daarvan zijn van Romers, één is van gitarist Jelle Roozenburg.

Willem Romers heeft een beetje de neiging zichzelf weg te cijferen. In de groepen waar hij sideman is levert hij uitstekend werk, maar hij blijft op de achtergrond. Hij is onmiskenbaar aanwezig, maar wel zo onzichtbaar als mogelijk. Hij is het tegendeel van de flashy drummer die boven de band uit torent en met wapperende haren zijn drumstel teistert. JazzNu publiceerde een interview met hem in de rubriek JAZZ-tafette. Niet gek dus dat hij daarin zegt dat met een eigen trio beginnen het spannendste is dat hij ooit heeft ondernomen. “Voor het eerst neem ik mijn eigen muziek nu mee naar een repetitie. Spannend om die aan publiek te laten horen en erover te vertellen”, zegt hij.

Die bescheidenheid is niet echt nodig, want met In Contrast heeft Romers een prachtige cd afgeleverd waarvoor hij zich niet hoeft te schamen. Samen met saxofonist Jesse Schilderink en gitarist Jelle Roozenburg wordt avontuurlijke muziek gespeeld. In vier nummer wordt ‘voor de zekerheid’ bassist William Barrett toegevoegd. Echt nodig is dit meestal niet, maar de stukken waarin Romers met Barret communiceert geven wel een mooi impressionistisch gevoel. De twee nummers zonder Barrett zijn bepaald niet de minste met hun transparante structuur, waarin Jelle Roozenburg aantoont dat hij in zijn eentje de zaak prima in de hand kan houden. Schilderink is een tenorsaxofonist die tegels uit het plafond kan blazen, maar hier laat hij horen dat zijn kamerbrede geluid ook fluisterzacht en intiem uit de boxen kan gulpen.

Romers zegt zich bij het componeren te laten inspireren door de natuur, landschappen, architectuur, koken, kunst, literatuur en in het bijzonder door de expressionistische schilders Marc Chagall, Henri Matisse en Edvard Munch. Impressionisten noemt hij niet, maar de dromerige sfeer van veel van zijn composities doen ook daaraan denken. Het trio plus een bassist maakt heerlijke broeierige muziek waarin Romers, bescheiden, ingetogen en nooit op de voorgrond tredend, wel steeds de perfecte accenten met de cymbals, toms of een enkel belletje aanbrengt.

TOM BEETZ

IN CONTRAST

Eigen beheer

Jesse Schilderink – tenorsaxofoon
Jelle Roozenburg –
gitaar
William Barrett –
contrabas
Willem Romers –
drums

 

www.willemromers.nl

 

Previous

Er gapen diepe kloven bij jong talent op ‘Paranoia’

Next

North Sea Jazz Festival onderzoekt alle scenario’s

Lees ook