Xavi Torres is een Spaanse pianist, die in Nederland heeft gestudeerd, hier woont en al behoorlijk naam heeft gemaakt, onder meer met zijn eigen trio. Onlangs bracht hij zijn eerste cd uit, een solo-album onder de titel ‘Curiosity’. Een aanduiding met wellicht dubbele betekenis: nieuwsgierigheid die bij hemzelf leeft omdat zo’n solotoer nogal ongewis is. Én nieuwsgierigheid voor de muziekliefhebber die van deze veelbelovende musicus heeft gehoord en er nu wel eens nader kennis mee wil maken.
Curiosity is een splinterbom van virtuositeit. Zou het aan de Spaanse genen van Xavi Torres liggen dat de bijna 52 minuten die het album duurt, de luisteraar nauwelijks een moment rust wordt gegund? De uitvoerder heeft er duidelijk voor gekozen onontkoombaar te laten horen hoe goed hij is, hoe technisch hij zowel het terrein van klassieke- als improvisatiemuziek onder de knie heeft, hoe zeker hij er van is om eventuele twijfels bij zijn luisterpubliek met razendsnelle vingeroefeningen weg te vagen. Maar of hij daarin slaagt?
Snelheid, daar is Curiosity op gebaseerd. En dan niet zomaar een beetje gas geven. Nee, bij Torres gaat het om het hoogst haalbare: snelheid derhalve die voortdurend scheert langs de bovengrens. Dat houdt in dat zijn rechterhand de muziek in de negen eigen composities voortdurend dwingend in zelf gekozen banen wringt. Sprankelend, hamerend, buitelend langs de thema’s, die maar even opklinken, omdat elk stuk op de cd op een uitwaaierende improvisatie lijkt.
De openingsstukken Resistance en Ignorance’s Discovery bevatten een soort duivelse kracht, die je ook virtuositeit kunt noemen. Niks mis mee natuurlijk. Je vraagt je echter dan al af of dit de hele cd blijft voortduren en zo ja, wat daar de bedoeling en/of het nut van is. Pas bij de vijfde compositie Table Mountain wordt deze technisch/muzikale gymnastiekoefening ingeruild voor intuïtieve verkenningen. Alhoewel hier ook al snel weer de neiging doorsijpelt om via een onverbiddelijke aanslag te laten horen dat onzekerheid niet is besteed aan Xavi Torres.
Het stuk Calmness ontrolt zich in een medium-tempo. En toch duiken ook hier weer die bruuske hamerpartijen op. Niet in de puur-negatieve betekenis van het woord, maar wel als het wegvagen van detaillering. Juist dat aspect zit enigszins verborgen in vier korte improvisaties, aangeduid als Space 1 tot en met 4, over het album verspreid. De laatste is de interessantste, driekwart minuut vrij bewegen geeft weer ademruimte om het laatste van de negen eigen composities in te gaan: Inner Cry. Moet dit de apotheose verbeelden, vraag je je af? Dat stuk had eerder in de rij geplaatst dienen te worden, dan had het een remmender werking gehad dan de Spaces.
Xavi Torres is absoluut een talentvolle pianist. Hij won in 2015 de Keep An Eye Award en in 2016 de Dutch Jazz Competition. In 2017 toerde hij met zijn band als Young Vip en in 2018 bereikte hij de halve finale van de wereldwijde Thelonious Monk Competition in Washington. Niet verwonderlijk dat hij vanwege dat serieus genomen vakmanschap aan Curiosity een half jaar heeft gewerkt. De plaat klinkt geweldig, niet in het minst omdat de meesterlijke opnametechnicus C. Jared Sacks de muziek heeft vastgelegd. Nog wel in de voormalige Vara-studio in het Muziek Centrum van de Omroep in Hilversum.
En toch… Ondanks dat Curiosity sprankelt, letterlijk als bubbels in een fles champagne, ben je na 52 minuten redelijk bek áf. Als je te veel van die bubbels drinkt, wordt je niet alleen zat, je wordt het ook zat.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Xavi Torres – Curiosity
Just Listen Records
Xavi Torres – piano