Gilad Hekselman en Ben Wendel overtroefden menige groep op de openingsavond van North Sea Jazz 2019.

Spanning is er altijd op de eerste dag van het North Sea Jazz Festival. Dit jaar waren er weer wat veranderingen. De begin- en eindtijden waren naar voren geschoven en de regels voor de beveiliging waren aangepast, maar nog niet begrepen door nerveuze beveiligers. Het duurde even, maar uiteindelijk liep de 44ste editie van dit mammoetfestival toch weer op rolletjes. En zeker zo belangrijk, er viel te genieten van veel prachtige muziek.

Melissa Aldana is nog onbekend, maar dat zal niet lang duren.

Veel onbekende jazzmusici maakten deze eerste dag hun opwachting. Soms waren dat aangename verrassingen, soms viel het tegen. Zo begon de openingsdag met het Aarhus Jazz Orchestra dat geleid werd door de Cubaanse drummer Dafnis Prieto. Het was wat braaf, en veel latin-gevoel viel er niet te bespeuren.

Dan werd je een stuk vrolijker bij de Iraanse kemenchespeler Kayan Kalhor die met het Rembrandt Frerichs Trio speelde. Kalhor, met een typisch Iraanse snor in de vorm van een gootsteenborstel, speelde de kleine traditionele viool door er fanatiek op te strijken en te tokkelen, waarbij de vette klank een stuk extroverter klonk dan verwacht mocht worden van intieme wereldmuziek. Dankzij Frerichs die al even fanatiek de piano aanviel, werd het uiteindelijk een gelijkspel tussen jazz en wereldmuziek.

Het Rembrandt Frerichs Trio trad op met kemenchespeler Kayan Kalhor.

Er waren veel pianisten en van hen die ik hoorde, viel Christian Sands op. Hij was vaker in ons land, maar meestal als sideman van contrabassist Christian McBride. Met zijn eigen trio bewees hij de stap naar het grote podium te hebben gemaakt. Hij speelt modern en creatief, maakt gebruik van enkele nootjes en veel rust die hij laat overspoelen door vloedgolven van noten. Een ‘new kid on the block’ om in de gaten te houden.

Christian Sands zorgde voor een verrassend concert.

Dat gold ook voor de Chileense tenorsaxofonist Melissa Aldana waar nog vrijwel niemand van heeft gehoord. Ook zij is een talent, maar in tegenstelling tot Sands nog lang niet uitgerijpt. De potentie was er. Haar soli ontbeerden echter structuur en werden ontsierd door de vele toonladders die ze beklom en afdaalde. Tekenend was het ook dat haar gitarist Lage Lund de mooiste solo speelde.

James Brandon Lewis speelde heftige free jazz met een stevig rockritme.

Interessant was dat Rymden, de nieuwe groep van Bugge Wesseltoft behoorlijk saai uit de hoek kwam en werd overtroefd door de relatieve nieuwkomer, tenorsaxofonist Ben Wendel die op alle vlakken meer substantie toonde. Met gitarist Gilad Hekselman – hij speelde de gemeenste glissandi – en pianist Aaron Parks had hij ook de ideaalste jazzgroep die denkbaar is. Ook tenorsaxofonist James Brandon Lewis, geen nieuwkomer meer, speelde heftige free-achtige jazz met een steady rockritme. Waaraan de lekker schmierende trompettiste Jaimie Branch een onmisbare bijdrage leverde.

Myrthe van de Weetering zorgde voor klanken die we nog niet kennen.

Een van de opmerkelijkste optredens was van de Nederlandse violiste Myrthe van de Weetering, die zowel introvert als explosief haar elektrische viool bespeelde. Haar muziek voegde nieuwe elementen toe en was net weer anders dan wat we al zo goed kennen. En was daardoor de verrassing van de dag.

Tower of Power bestaat al meer dan vijftig jaar. Geheel rechts zanger Marcus Scott, derde van links baritonsaxofonist Stephen ‘Doc’ Kupka en vijfde van links Emilio Castillo.

De eerste dag werd afgesloten op de enige goede manier: met een feestje. Tower of Power was daarvoor ingehuurd. Deze band uit Californië bestaat al vijftig jaar en de oprichters saxofonist Emilio Castillo en baritonsaxofonist Stephen ‘Doc’ Kupka zitten er nog steeds bij. Deze band die al in de jaren tachtig op North Sea Jazz stond en toen door jazzpuristen werd gemeden als zijnde te veel pop, bleek nu een jazzband te zijn die muziek maakt die leuk mag zijn. Swingend, messcherp en met veel soul. Kortom een feest om de komende twee dagen op terug te kijken.

Tekst en foto’s TOM BEETZ

North Sea Jazz Festival 2019
Ahoy’ Rotterdam, 12 juli ’19

Dafnis Pietro Big Band en The Arhus Jazz Orchestra
Dafnis Prieto – muzikale leiding en drums
Cesar Joaniquet, Johan Toftegaard, Kati Brien, Michael Bladt, Michael Olsen – saxofoons
Georgina Jackson, Jakob Sørensen, Jan Lynggaard, Lars Søberg – trompet
Henrik Resen, Jonas Lindh, Niels Nørgaard, Stefan Ringive – trombone
Mads Bærentzen – piano
Yasser Pino – contrabas
Eliel Lazo – percussie

Kayhan Kalhor en Rembrandt Frerichs Trio
Tony Overwater – violone en contrabas
Rembrandt Frerichs – piano
Vinsent Planjer – drums
Kayhan Kalhor – kemenche

Christian Sands Trio
Christian Sands – piano
Yasushi Nakamura – contrabas
Jerome Jennings – drums

Melissa Aldana Quartet
Melissa Aldana – tenorsaxofoon
Lage Lund – gitaar
Josh Ginsburg – contrabas
Kush Abadey – drums

Rymden
Bugge Wesseltoft – piano en toetsen
Dan Berglund – contrabas
Magnus Öström – drums

Ben Wendel Seasons Band
Ben Wendel – tenorsaxofoon
Gilad Hekselman – gitaar
Aaron Parks – piano
Matt Brewer – contrabas
Kendrick Scott – drums

James Brandon Lewis Unruly Quintet
James Brandon Lewis – tenorsaxofoon
Jaimie Branch – trompet
Ava Mendoza – gitaar
Luke Stewart – contrabas
Warren ‘Trae’ Crudup III – drums

Myrthe van de Weetering
Coen Kaldeway – saxofoons
Myrthe van de Weetering – viool
Xavi Torres – piano
Vincent Arp – contrabas
Mark van Kersbergen – drums

Tower of Power
Emilio Castillo – tenorsaxofoon en zang
Marcus Scott – zang
Tom Politzer – tenorsaxofoon
Stephen ‘Doc’ Kupka – baritonsaxofoon
Adolfo Acosta – trompet
Sal Cracchiolo – trompet
Jerry Cortez – gitaar
Roger Smith – toetsen
Marc van Wageningen – contrabas
David Garibaldi – drums

www.northseajazz.com

 

 

Previous

J.W. Oostenrijk pleitbezorger voor de Maghreb Jazz

Next

De wetmatigheden van North Sea Jazz gelden nog steeds

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook