Wie ooit Marian Anderson’s versie beluisterde van ‘Sometimes I Feel Like A Motherless Child’, moet welhaast geraakt zijn door de hartstocht die zij deze spiritual meegeeft. En bij wie dat niet het geval is, zal het vibrato van deze pure alt de tranen losweken die in uitvoering en tekst besloten liggen. Bij degenen die deze concertavond de versie beluisterden van gitarist Marzio Scholten, komen andere emoties aan de oppervlakte.

Marzio Scholten bracht met zijn gloednieuwe trio hun eerste cd 'Isolophilia' in voorpremière.
Marzio Scholten bracht met zijn gloednieuwe trio hun eerste cd ‘Isolophilia’ in voorpremière.

Marzio Scholten heeft samen met pianist Wolfert Brederode en contrabassist Ernst Glerum een nieuw trio gevormd, dat nu zijn eerste cd op de markt gaat brengen: Isolophilia. In Paradox werd een voorpresentatie ingericht. Eentje met een gouden randje. Al was het alleen al om de keuze van repertoire. Sometimes I Feel Like A Motherless Child dus, maar ook een andere spiritual: Nobody Knows (The Trouble I’ve Seen).

Twee stukken die vanwege hun karakter nogal schuren in het oneindige jazzrepertoire, maar bij Marzio Scholten bovendien een haarscherpe tegenstelling vormen met de rest van het repertoire van deze avond. Want dat was meestentijds ingevuld door de gitarist zelf, maar ook door Wolfert Brederode en Ernst Glerum. Hoe divers wil je het hebben, ga je dan denken.

KREET IN NOOD

Het concert werd uiteraard gewijd aan de cd Isolophilia en daarvan werd dan ook het merendeel van de stukken gespeeld. Op de cd ontbreekt Nobody Knows, maar Motherless Child is prominent aanwezig. Marzio Scholtens gitaar moet hier de kreet verklanken van de in nood verkerende medemens. Hartverscheurend werd deze uitvoering echter niet. Dat zal misschien de bedoeling zijn geweest van de uitvoerders, maar het was even wennen omdat bij deze uit het slaventijdperk stammende droefenis een loopneus onontkoombaar is.

Ernst Glerum: meester bij de wisseling van geplukte- en gestreken overgangen.
Ernst Glerum: meester bij de wisseling van geplukte- en gestreken overgangen.

Isolophilia is Grieks voor de noodzaak en wens alleen te willen zijn. Dit impliceert stilte en om die in de muziek te incorporeren moet je een concept bedenken dat die wens ook kan realiseren. Marzio Scholten heeft dat onder meer gedaan door de keuze van instrumentarium: gitaar, contrabas en piano. En voorts door grotendeels voor de recitalvorm te kiezen. Afgewisseld met jazzy-, ritmische- en op improvisaties gestoelde concertpassages.

ACADEMISME

De recitalvorm werd vooral voor de pauze toegepast. Er werd voornamelijk vanaf papier gespeeld en daarbij werd academisme ontweken. De balans tussen verstilling in de muziek en het daarbuiten treden van de musici was perfect. De uitvoering van Nobody Knows, het tweede stuk van de avond, deed je de adem inhouden. Het was prachtig hoe de gitarist dit bekende thema naar zijn hand zette, de piano het minimaal ondersteunde en de contrabas met spaarzame noten de herkenbaarheid ervan fier overeind hield.

In Lugar zette Marzio Scholten voor de eerste keer effecten op zijn instrument in, het Wolfert Brederode-stuk Barcelona verfraaide Ernst Glerum met een onberispelijke contrabassolo. Om daarna met zijn eigen compositie Paper Models de eerste set af te sluiten. Telkens weer toonde de contrabassist welk een meester hij is bij de wisseling van geplukte- en gestreken overgangen.

Wolfert Brederode droeg zeker bij aan de sfeer van een recital.
Wolfert Brederode droeg zeker bij aan de sfeer van een recital.

Zoals opgemerkt ging het er na de pauze wat losser aan toe. In New Hope al werd muziek middels accenten wat individueler. Het leek er op dat door persoonlijke inspanningen het Scholten-winkeltje nauwgezetter werd bewaakt, met als doel de gezamenlijke koopwaar zo kwalitatief mogelijk aan de man te brengen. De lossere aanpak leidde er ook toe dat minder van papier werd gespeeld en de wapperende vlag van de vrijheid in top ging. Maar in welke richting dan ook de muziek zich bewoog, de bezonkenheid van Isolophilia bleef volledig intact. Opvallend was daarbij dat in het titelstuk de stilte even vaarwel werd gezegd.

NASHVILLE

Als hedendaagse gitarist raak je zeker onder de invloed van collega’s. Geen wonder dat de sfeer van Bill Frisells ode aan het Amerikaanse muzikale erfgoed, zo goed te beluisteren op onder meer Nashville, nu en dan doorsijpelde. En ook klonken er wel eens verre echo’s van Erik Satie door het groepsconcept. Maar het was en blééf Scholten-Brederode-Glerum. De toegift getuigde daarvan. Die was weer beschouwend, waarbij ieders zienswijze opnieuw ten toon werd gespreid, voornamelijk door klankimprovisaties. Even imponerend-tegengesteld als de keuze voor spirituals en eigentijdse klanken van dit trio. Echt groots.

Marzio Scholten bracht volledig aan elkaar tegengestelde composities.
Marzio Scholten bracht volledig aan elkaar tegengestelde composities.

De officiële presentatie van de cd Isolophilia is op 13 december in het Koninklijk Concertgebouw in Amsterdam. De schijf is bijzonder, omdat de intimiteit die stilte in muziek nu eenmaal nodig heeft, niet alleen wordt bereikt door het vakmanschap van de drie uitvoerders maar ook door de wijze van opname. Die vond plaats op 21 en 22 september jongstleden in de legendarische Studio 2 van het Muziekcentrum van de Omroep in Hilversum, met slechts één microfoon. Waardoor ook hier geldt: top!

RINUS VAN DER HEIJDEN
foto’s GEMMA KESSELS

‘ISOLOPHLIA’

Marzio Scholten – Wolfert Brederode – Ernst Glerum

vóórpremière Paradox Tilburg, 25 oktober ‘19

Marzio Scholten – gitaar
Wolfert Brederode – piano
Ernst Glerum – contrabas

 

www.marzio scholten.com

 

Previous

Jazz Rotterdam en Nijmegen stomen weer samen op

Next

Lucia Cadotsch c.s. duiken in Great American Songbook

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook