Tien minuten voor aanvang van het concert kreeg ik van drummer Sun-Mi Hong een mail dat ze het leuk zou vinden als ik naar haar nieuwe groep Invisible Ropes kwam luisteren. Een concert uit de serie ‘Toonzaal Invites’. Dit keer met het thema ‘Sun-Mi Hong Invites’. Sun-Mi neemt dat letterlijk, zij het soms een beetje aan de late kant. Maar het was een uitnodiging die alleen al vanwege de opvallende bezetting niet afgeslagen kon worden.
De vraag of er een recensie geschreven moet worden over een optreden met zeven nummers waarvan ik alleen de laatste twee hoorde, dient zich ook aan. Die laatste twee nummers gaven zelf het antwoord. Ja, het moet. Want deze groep moet gezien en gehoord worden.
Dit zou wel eens de meest dynamische en opwindendste groep kunnen zijn waarmee Sun-Mi de laatste tijd op de podia stond. Zij heeft zich als een jonge Koreaans-Nederlandse drummer met een bewonderingswaardige veelzijdigheid nu al stevig genesteld in de mondiale drumtop. Zij kan rustig een avond lang met wat subtiel geplaatste tikjes of zacht geritsel met de brushes een intiem optreden omhoog tillen, maar de keren dat ik haar woeste polyritmische uitbarstingen hoorde, maakten toch wel de meeste indruk.
Haar nieuwe groep Invisible Ropes lijkt gebouwd rondom haar explosieve ‘selling point’. Niet veel musici kunnen rechtop blijven staan in de continue branding die zij over de muziek stort. In elk geval is de blazersgroep niet alleen bestand tegen haar beukende slagwerk, hij duwt tegen Sun-Mi aan om de laatste druppels energie uit haar te persen.
John Dikeman is zo’n muzikant die met het volume op orkaankracht honkend en scheurend de muziek aan flarden scheurt. Nooit gedacht dat een andere blazer daartegen bestand zou zijn. Maar die is er. Op het afgelopen North Sea Jazzfestival werd in dit blad geschreven dat de Deense altsaxofonist Mette Ramussen de verrassing van de eerste dag was. Een beest dat de noten als vuur uitspuugt, schreef ik toen over haar. In de Toonzaal slaagde ze erin de vlammen tot in de nok te spugen. Voor het eerst hoorde ik iemand die de ontketende John Dikeman van katoen kon geven, die haar evenknie ontdekt had. Sun-Mi gooide daar nog eens ladingen brandstof overheen zodat het vuur hoog opgestookt werd.
De composities van Sun-Mi kenden een bijzonder intrigerende opbouw. De melodieuze collectieven waarmee ze begon – schitterend unisono geblazen door Alistair Payne, Mette Rasmussen en John Dikeman – waarbij Sun-Mi haar stokken in de stand ‘rustig’ had gezet, en pianist-toetsenist Jozef Dumoulin en bassist John Edwards een schijnbare cocktail-achtergrond verzorgden, ontwikkelden zich organisch tot een explosie van geweld. Waarbij juist Dumoulin en Edwards ervoor zorgden dat de uitstulpende geluidsorgie ruimschoots buiten de lijntjes kon komen, maar ook het pad bleef volgen.
Het was deze opbouw die ervoor zorgde dat de muziek toegankelijker leek dan hij eigenlijk was, en het verhaal niet in een overdonderend geluid verzoop maar glashelder te volgen bleef.
Deze nieuwe supergroep gaf maar enkele optredens, alle in ons land. Een dag eerder werden in het Bimhuis opnamen gemaakt die een veel uitgebreidere tournee mogelijk moeten maken. Houd dit in de gaten. Volgend jaar nodigt Sun-Mi alle jazzliefhebbers uit om hier van te genieten.
Tekst en foto’s TOM BEETZ
SUN–MI HONG’S INVISIBLE ROPES
Willem II Concertzaal Den Bosch, 30 september ‘23
Alistair Payne – trompet
Mette Rasmussen – altsaxofoon
John Dikeman – tenor- en bassaxofoon
Jozef Dumoulin – piano en synthesizers
John Edwards – contrabas
Sun-Mi Hong – drums
