COLUMN
Een kleinschalig initiatief in coronatijd. Terug naar eenvoud. Gast is Dick de Graaf: ‘Dick speelt Bach’, een experiment op zondagmiddag in een moeilijke tijd voor live-muziek. Het pakt wonderwel uit. Liefhebbers, aangepaste regels, de kapel, klein maar fijn. Het eigen stoeltje temidden van een twintigtal luisteraars met inachtneming van 1,5 m afstand, voelt raar aan.
Stipt 15.00 uur. Vanachter een gordijn klinkt, beter: galmt een saxofoon. Opvallend is de akoestiek. Dick komt al spelend tevoorschijn. Daar staat een man, rechtop, strak, hij speelt saxofoon en niet zomaar wat. Het klinkt klassiek, subtiel, gekozen, het is Bach. Zomaar spelenderwijs neergezet. Het is klassiek en ook weer niet. Hij speelt zijn eigen spel met het muziekstuk. Hij kent zijn instrument door en door, varianten op een thema rollen door de ruimte. Opvallend: het zit elkaar niet in de weg. Ik mis het orkest niet, integendeel.
Ik luister. Wij luisteren. Gelijktijdig verschijnen er herinneringen. Een soort vooruit en achteruit in één. Zo’n moment is het. De magie van een instrumentalist. Het is een uniek concert van Dick de Graaf: Dick speelt Bach… een moment van alleen muziek. Compositie en improvisatie ontmoeten elkaar in een fantastische balans. Dapper, deskundig en degelijk. Vrij, blij en vrolijk.
Jazzman Dick van het eerste uur maakt van de klassieke Bach zijn eigen ontdekkingsreis en weet de luisteraar deelgenoot daarvan te maken. Een bijzondere start van een concertserie van Jazz in Heerlen in de kapel van de 2 Gezusters in het centrum van de stad. De stad, het centrum, de kapel, de stoeltjes, de sobere aankleding. Ik luister. Fraai en bijzonder; een moment waar alle opsmuk vervliegt en waar elke noot telt. Dick speelt Bach, mooi, integer en bijzonder. De tijd vliegt. Opeens is het concert voorbij. De saxofoon gaat in de koffer. Dick neemt afscheid. Bach blijft nog even hangen.
JO DAUTZENBERG
