Over de Karel van Eerd Music Award is in JazzNu al het een en ander gepubliceerd. Dit spiksplinternieuwe initiatief mocht zich al meteen verheugen in een groot aantal aanmeldingen. Uiteindelijk werden uit de 119 aanmeldingen zes jazzgroepen geselecteerd die op 13 maart 2022 om de prijzen streden. Vijf Nederlandse groepen en één trio met een zangeres uit New Orleans vochten dit in aanwezigheid van de naamgever van de award met elkaar uit in het bedrijfspand van Festiventures in Breda.
De jury met contrabassist en programmamaker Hans Mantel, trompettist Michael Varekamp, producer Co de Kloet, de in New York woonachtige Italiaanse pianist Dado Moroni en de organisator van de Award Eelco van Velzen, gaf de hoofdprijs aan het Ryan Hanseler Trio met zangeres Gabrielle Cavasso. De laatste won bovendien de solistenprijs en mag net als de andere winnaars een loodzwaar beeld van Apollo van beeldhouwer Rogier Ruys in haar koffer mee naar New Orleans nemen. De Amsterdamse groep Fried Seven sleepte de juryprijs in de wacht.
Alle groepen traden gedurende een half uur op. Eigenlijk net iets te kort, maar lang genoeg om een oordeel te kunnen vellen. Deze keer was de finale vanwege de afgelopen coronamaatregelen nog besloten, met een klein uitgenodigd publiek, maar de volgende keren zal het voor iedereen toegankelijk zijn. Van de optredens werden video-opnamen gemaakt die de groepen kunnen gebruiken voor hun pr. Binnenkort worden ze ook openbaar gemaakt en daarmee beschikbaar voor iedereen die deze finale rustig thuis wil beleven. Er worden geen geldprijzen uitgereikt, maar wel geld in de vorm van ondersteuning en pr.
De hoofdprijs gaat dus naar een trio uit New Orleans dat niet eerder in Europa optrad. De Award ter waarde van 25.000 euro geeft ondersteuning en hulp om een Europese tour op te bouwen. De prijs biedt een uitgebreide reeks boekings-, promotie- en productieservices om het succes van de winnende band te maximaliseren. Of, in de woorden van de organisatie ‘om een kickstart te geven aan hun carrière’.
De juryprijs lijkt een wat vreemd fenomeen. Volgens de website bedoeld voor de groep die net iets tekort kwam om de hoofdprijs te winnen. De winnaar van de vanwege corona uitgestelde 2021-juryprijs is automatisch finalist voor de volgende finale, die al heel snel komt, namelijk op 2 juni tijdens Jazz in Duketown in de Azijnfabriek in Den Bosch. De Fried Seven krijgt boeking- en pr-ondersteuning van Festiventures voor hun carrière ter waarde van 10.000 euro. De niet-winnende finalisten krijgen een optreden in Nederland en enige professionele ondersteuning. En gaan dus niet met lege handen naar huis.
De organisatie en de jury hebben die doelstelling nog iets verder geconcretiseerd en lijken de prijzen niet zozeer toe te kennen aan de groepen met de leukste of beste muziek, maar aan de groep en solist met de meeste commerciële potentie. Of volgens de jury ‘aan de groep die het best toegerust lijkt voor een succesvolle Europese tour als start voor een carrière als live artiest, een groeiend publiek en stijgende inkomsten in de komende jaren’. Wat de commerciële potentie van het Ryan Hanseler Trio is, wordt in het juryrapport niet vermeld. De jury beoordeelde wel de muzikale kwaliteit van dit trio door ze een voorbeeld van virtuositeit en handige arrangementen te noemen en ze uitzonderlijke vaardigheden toe te dichten.
Dat is een beoordeling die ik kan delen op grond van de Youtube-filmpjes. Ryan Hanseler is zeker een bijzondere pianist met veel Monk-invloeden, swingend en met een originele timing. Die kwaliteiten kwamen overigens nauwelijks aan bod bij zijn optreden, omdat vrijwel alle ruimte werd opgeëist door zangeres Cavasso.
In de ogen van de jury is de juryprijs geen tweede prijs en de winnaar daarvan niet ‘de op één na beste’ band. Ook hier werd gekeken naar de potentie van de band om met ‘adequate begeleiding en ondersteuning uit te groeien tot winnaar’. Een wat merkwaardige prijs, want waarom zou die band na de adequate begeleiding en ondersteuning niet zijn uitgegroeid tot een winnaar? Bij hun automatische deelname aan de volgende finale is voorspelbaar wie de finale wint.
De Fried Seven is een opvallende winnaar van de juryprijs. Zoals bij alle andere groepen is het professionele niveau hoog. Wat dat betreft hebben de conservatoria hun werk gedaan. Anders dan bij vrijwel alle andere jonge muzikanten richten deze mannen zich op de muziek van 1925 tot 1942. Geopend werd met Duke Ellingtons Black and Tan Fantasy uit 1927 om te eindigen met het klassieke Dixielandnummer Margie uit 1921.
De jury waardeerde dit als volgt: ‘We hebben beter gehoord, maar niet door zo’n jonge band met zulke duidelijke talenten onder hen. Ze stralen enthousiasme uit en al was het soms wat te stijf en zou het wat bleuer kunnen zijn, misschien veroorzaakt door de druk van een finale, zal het relatief eenvoudig zijn om deze band naar een hoger niveau te coachen. Daar draait het om bij de juryprijs en daarom wonnen de Fried Seven dit aanmoedigingspakket’.
Wat mij betreft zou de coaching de band vooral moeten wegleiden van de nauwkeurige reproductie en ze leiden naar een eigen geluid, waarin deze klassieke muziek een eigentijds karakter krijgt. De solisten zouden iets minder mogen lijken op trompettist Bubber Miley en trombonist Tricky Sam Nanton. Wat dat betreft gaf bassist Simon Souna in Ellingtons Pitter Panther Patter uit 1940 een goede voorzet met zijn eigen interpretatie van de bekende solo van bassist Jimmy Blanton. Wie beweert dat stijlvermenging niet mogelijk is, moet maar eens naar Sun Ra luisteren die een meester was in het eigentijds maken van klassieke jazz.
Een andere kandidaat voor deze prijs zou de Guy Salamon Group zijn. De jury vond het ‘een geweldig optreden met geweldige reacties van het publiek. Een vrolijke band om naar te kijken en kleurrijk ook. Absoluut een zeer energieke show met misschien een tikkeltje te veel urgentie in de uitvoering. Door de muziek soms wat zachter te spelen, was de dynamiek misschien nog groter geworden. We hoorden veel ideeën en pakkende patronen in de set van deze band. Misschien te veel om deze jury te overtuigen’.
Een oordeel waar velen zich in kunnen vinden, maar zijn die kritiekpuntjes niet de perfecte aanleiding om juist deze groep te coachen naar een professioneler niveau? Temeer daar de jury in zijn rapport schrijft: ‘Wel ging de jury serieus in op Guy Salamon als winnaar van de Grote Prijs. Met alles in overweging genomen – en er was maar één hoofdprijs – besloten we anders’. Volgens de regels van de website (‘de groep die net iets tekort kwam om de hoofdprijs te winnen’) zou deze groep in aanmerking voor de juryprijs moeten komen.
De individuele prijs werd toegekend aan zangeres Gabrielle Cavasso. De jury vond haar vocaal zeer sterk, een warme persoonlijkheid en vond dat ze een geweldige emotionele overdracht tijdens het zingen gaf. Ik heb dat er allemaal niet in gehoord. Ik hoorde een zuiver zingende zangeres van het type dertien in een dozijn, met een vibrato waar je van moet houden.
De jury had niet veel keus, want naast Cavasso was er nog maar één solist die in meer dan een enkele korte solo was te horen, namelijk altsaxofonist Tom van der Zaal. Zijn verdienste zat hem meer in het schrijven voor een jazzgroep met een elfmans strijkersensemble. Hij had een ambitieus project geschreven met mooie muziek. Van der Zaal speelde een lang duet met drummer Tim Hennekes, terwijl de strijkers naar het plafond staarden. Met zo’n mooi strijkersensemble had hij veel meer kunnen doen.
Van The New York Second vond de jury dat de band prachtige arrangementen speelde, maar ze miste een gevoel van urgentie en opwinding. Een oordeel waarmee viel te leven, want braaf was het wel te noemen, misschien ook omdat twee hoekstenen van de band, trompettist en medeoprichter Teus Nobel en saxofonist Jesse Schilderink vervangen moesten worden.
Tenslotte werd Kruidkoek een energieke band gevonden, maar vond de jury het te weinig jazz en improvisatie en werd de interactie met het publiek gemist.
Tekst en foto’s TOM BEETZ
FINALE KAREL VAN EERD MUSIC AWARD
Festiventures Breda, 13 maart 2022
The New York Second – Music At Night
Harald Walkate – piano, leider
Max Sergeant – drums
Thomas Pol – contrabas
Vincent Veneman – trombone
Mark Alban Lotz – altfluit
Tom Beek – tenorsax
Koen Smits – trompet
Ryan Hanseler Trio + 1
Ryan Hanseler – piano
Lex Warshawsky – contrabas
Peter Varnado – drums
Gabrielle Cavasso – zang
Tom van der Zaal presents Time Will Tell – Revisited
Tom van der Zaal – altsaxofoon, composities
Rob van Bavel – piano
Matheus Nicolaiewsky – contrabas
Tim Hennekes – drums
11-mans strijkersensemble o.l.v. Esther Wüstenhoff
Rob Horsting (dirigent)
Guy Salamon Group
Guy Salamon – drums
Alvaro Artime – trompet
Lucas Martinez – tenorsaxofoon
Marta Warelis – piano
Teis Semey – gitaar
Brodie Jarvie – contrabas
Fried Seven
Pablo Castillo – trompet
Pepijn Mouwen – altsaxofoon
Martí Mitjavila – klarinet
Matteo Paggi – trombone
Cem Karayalcin – gitaar, banjo
Simon Souna – contrabas
Carlos Ayuso – drums
Kruidkoek
Bram Knol – drums
Nick Feenstra – altsaxofoon
Tijmen Kooiker – gitaar
Reindert Kragt – basgitaar
https://karelvaneerdmusicaward.nl/
