Goede muziek heeft ergens in haar wezen aangrijpingspunten die haar kwaliteit waarborgen. Bij contrabassist Bert van Erk is het niet anders. Al in het tweede van zeven nummers op ‘Quartology’ pakt de muziek je in.
Dat wordt veroorzaakt door de leider/componist zelf. In een beklijvende solo in Glide for Duke laat hij zijn instrument als het ware voor zichzelf spreken. Droog en geprononceerd treedt de contrabas naar voren, enigszins driftig begeleid door slagwerk. Daarmee zet Quartology de deur op een kier, die verderop wijd open wordt gegooid voor de instroom van alleen maar kwaliteit.
Bert van Erk heeft met deze cd waar ambachtswerk afgeleverd. Dat is enerzijds niet verwonderlijk, want de 76-jarige jazzmusicus loopt al vele decennia mee in het Nederlandse jazzmilieu. Wél verbazingwekkend is het dat Quartology pas zijn tweede album in zijn lange loopbaan is. En ook enigszins raadselachtig is, waarom de plaat maar net een half uur duurt. Zulke muziek is het aan zichzelf verplicht de luisteraar voor minstens de helft méér onder te dompelen.
Bert van Erk (1948) is vooral bekend geworden door zijn twintigjarige samenwerking met de Utrechtse tenorsaxofonist Gijs Hendriks. Maar Van Erks bescheidenheid zou bijna in de schaduw stellen dat hij zijn vakmanschap ook elders heeft opgedaan en aangescherpt. Zo speelde hij onder meer met Johnny Griffin, Kenny Wheeler, Dexter Gordon, Benny Bailey, Beaver Harris en zowat de gehele Nederlandse improvisatiescone.
Zijn leeftijd heeft Bert van Erk mee om de invloeden van jazzbetalers uit de jaren vijftig, zestig en zeventig aan den lijve mee te maken. Je hoort ze doorklinken in deze zo gelaagde muziek op Quartology. Maar ook het feit dat hij Thelonious Monk en Duke Ellington niet alleen in de titels van stukken (Bow for Monk en Glide for Duke) aanstipt, maar wezenlijke kenmerken van hun muziek daadwerkelijk in de aard van composities en de uitvoering ervan neerlegt, waarborgt de hoge kwaliteit van deze cd.
Bert van Erk is een melodicus. Dat manifesteert zich in elke pluk en strijk op de contrabas, maar ook in de keuze voor zijn muzikanten. Zijn samenspel met drummer Jeroen van Olphen is fantastisch, de keuze voor een vibrafoon die lichtvoetig door Van Erks composities dartelt en zijn harmonische samenzang met altsaxofonist Miguel Martinez werken blijmoedig op je gemoed in.
Dat Bert van Erk dat in net een half uur voor elkaar krijgt is alleen al grote klasse. Het jammere van die korte duur is hierboven al aangestipt, maar een half uur je adem inhouden, is ook nogal wat. Dat dan weer wel…
RINUS VAN DER HEIJDEN
BERT VAN ERK
Quartology
Eigen beheer
Miguel Martinez – alt- en sopraansaxofoon
René van Astenrode – vibrafoon
Bert van Erk – contrabas
Jeroen van Olphen – slagwerk
