Wie niet zou weten dat altsaxofonist en componist Paul van Kemenade zich steeds meer ontwikkelt als gezichtsbepalende factor in het Nederlandse- en Europese improvisatiemilieu en bovendien nauwelijks weet heeft van de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse muziek, heeft aan het openingsnummer van de cd ‘Checking Out’ een stevig handvat om daar verandering in te brengen. ‘Low Profile’ bevat namelijk de belangrijkste elementen van voornoemde muziekstroming om het nummer zoveel diepgang mee te geven, dat je je tegelijkertijd in het New Orleans van de jaren twintig van de vorige eeuw én de tijd van nu waant. Prachtig vertolkt door Paul van Kemenade en zijn International Quartet.

Checking_Out_400Contrabassist en componist van dienst Ernst Glerum en slagwerker Han Bennink leggen onder Low Profile dat typische New Orleansritme dat toendertijd goed was voor bruiloften en begrafenissen, voor blijdschap en verdriet, precies zoals het leven voor de – vooral zwarte – gemeenschap van New Orleans was uitgetekend. Bovendien roept Low Profile levende herinneringen op aan het sublieme Bechet’s Bounce van het David Murray-album Live at the Lower Manhattan Ocean Club uit 1978. En dat kan niet helemaal toeval zijn, want Paul van Kemenade is een enorme bewonderaar van de Amerikaanse tenor- en sopraansaxofonist.

Die New-Orleanssfeer, een van de bakermatten van de jazzmuziek, duikt nog veel vaker op op Checking Out. In Alligatory Merengue bijvoorbeeld, een compositie van trombonist Ray Anderson. Een typische compositie, is beter gezegd. Doorgaan, doorgaan, doorgaan lijkt het motto te zijn van dit nummer. De Amerikaan, die danig wortelt in de zwarte jazztraditie, kan er zijn gehele zeggingskracht in kwijt. Wat hij overigens ook doet in vele andere stukken van deze bijzondere cd. Zoals in zijn samenspel met de altsaxofoon van Paul van Kemenade – dat zich beweegt tussen duet en duel – dringt de Afro-Amerikaanse traditie zich onbedwingbaar op.

Checking Out is vrij van heksentoeren. Luister naar het slagwerk van Han Bennink. Simpeler kan niet, zou je bijna zeggen. Maar hoe ingenieus is het ingebed in het groepsgeluid. Hetzelfde geldt voor de loom bewegende contrabas van Ernst Glerum. Blues ligt ten grondslag aan elk van de negen stukken. Blues in al zijn vormen, van langzaam tot opwindend, van binnen het stramien tot ver uitwaaierend. En afsluitend met Bright Mississippi van Thelonious Monk. In een tot vrolijkheid stemmende dikke drie minuten, waarin ieder nog één keer gas geeft.

Een direct herkenbare compositie is Ominosity van wederom Ray Anderson – hij tekende voor vier stukken, Glerum en Van Kemenade ieder voor twee. Mooi ritmisch beginnend en dan vrij baan makend voor de componist zelf met Paul van Kemenade: vrij in zijn behandeling, vrijer in de speelvreugde en het meest vrij in het luisterplezier die het stuk oplevert. Homage for Charles Moffett is ook van de hand van Anderson. Een trombonist die een (freejazz) drummer eert: kreunend met zijn schuif, kermend in de beker, overlopend van kleine geluiden die naar imponerend groepsspel voeren: over New Orleans gesproken. Je hoort er de ‘funeral songs’ in terug, maar ook de behandeling van de blues die Louis Armstrong er aan gaf. Als muziek zich zó tot een hogere macht verheft, kan er slechts sprake zijn van doorleefd vakmanschap.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Paul van Kemenade International Quartet – Checking Out
Kemo 016

Paul van Kemenade – altsaxofoon
Ray Anderson – trombone
Ernst Glerum – contrabas
Han Bennink – slagwerk

www.paulvankemenade.com

 

 

Previous

‘A Kind Of…’ wat een almanak om lekker te bladeren

Next

JORIS ROELOFS (RONDETIJD 5.20,03)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook