Daan Kleijn is de naam. Gitarist en afkomstig uit Groningen. Met een beurs op zak greep hij in 2011 de kans aan om aan New York University te gaan studeren. Die studie heeft hij inmiddels achter de rug en nu pendelt hij tussen New York en Nederland.
Daan Kleijn formeerde tussendoor zijn eigen trio, dat inmiddels vijf jaar bestaat. In 2013 nam het zijn eerste cd Trio op, nu ligt Passages in de winkels. Wezenlijk verschil is er niet tussen beide albums. De gitarist kiest er opnieuw voor zowel de jazztraditie als zijn eigen, eigentijdse componeertechniek te etaleren. Passages bevat twee eigen stukken, de zes andere zijn van gereputeerde jazzcomponisten.
Aan Passages is tot in de kleinste details aandacht besteed. De muziek getuigt van enorm vakmanschap, van pogingen tot de uiterste perfectie te geraken. Dat geldt niet alleen voor de gitaar, evenzeer voor contrabas en slagwerk. Die perfectie komt ook tot uiting in de wijze waarop de cd is opgenomen. Daan Kleijn koos voor Studio 150 in Amsterdam, de voormalige Bethlehemkerk die kennelijk zijn akoestiek grootmoedig beschikbaar stelde. Met als klinkend resultaat dat de muziek uit de luidsprekers thuis de suggestie wekt dat je er met je neus bovenop zat, toen in augustus vorig jaar Passages daar werd geregistreerd.
Het is de omgekeerde wereld. De contrabas het thema laten spelen en de gitaar die daarbij de invullingen verzorgt. Dat gebeurt in Estrada Branca, een compositie van Antonio Carlos Jobim en hij klinkt als een klok. Gedurfd? Misschien, het tekent evenwel de zeggingskracht die Tobias Nijboer en Daan Kleijn aan hun instrumenten kunnen onttrekken. En in Isn’t This My Sound Around Me van Bobby Hutcherson maken zij de titel letterlijk waar: de muziek van het trio is volledig ondergedompeld in het medium-tempo dat het trio hanteert. Met daarin een korte, maar veelzeggende drumsolo die de muziek even op zijn kop zet, maar wel eens nodig zou kunnen zijn om de creativiteit van gitaar en contrabas opnieuw aan te scherpen.
Moonlight In Vermont is een verhaal apart. De vele versies die ervan circuleren hebben vrijwel alle gemeen dat zij de romantiek centraal stellen. Al doet Billie Holiday dit als een van de weinigen dan niet, ook bij Daan Kleijn en de zijnen ligt de nadruk op het maanlicht. Dat wordt hier noot voor noot uiteen geplozen, staccato door de gitaar en contrabas en ritselend en roffelend ondersteund door het slagwerk. Om daarna ook nog naar een ander tempo over te stappen. Mooier kun je het bijna niet krijgen, zou je kunnen zeggen.
Passages bevat ouderwets hand- en vakwerk. Daar kun je meteen tegenover stellen dat met de stijlen waarvoor het Daan Kleijn Trio kiest al zo vaak naar deze hoek is uitgeweken. Dat is zeker waar, maar wat is er mis mee als jonge musici hun eigen expressie tot horen willen brengen en dit dan ook nog doen op een alleszins verantwoorde en aansprekende manier?
RINUS VAN DER HEIJDEN
Daan Kleijn – Passages
Eigen beheer
Daan Kleijn– gitaar
Tobias Nijboer– contrabas
Joost van Schaik– slagwerk
