De cd duurt exact twintig minuten. En dat is het enige euvel dat op ‘Diana’ valt aan te merken. Want een zangeres die zich in vele opzichten onderscheidt van anderen had een uitgebreider visitekaartje moeten afgeven. Vocaliste Diana van der Bent heeft echter voor haar debuut-cd gekozen voor deze lengte. Daar valt ook weer iets voor te zeggen, want nu heeft zij aan de zes stukken die ze presenteert, alle aandacht kunnen geven.
Een mengeling van jazz en pop noemt zijzelf de keuze van het repertoire voor het albumpje. Om daar een indruk van te krijgen kijk je naar waar de stukken vandaan komen: Pete Seeger, Everything But The Girl, Stevie Wonder, Charles Mingus/Joni Mitchell, James Stelton en Michel Fugain. Weinig jazz zou je kunnen zeggen, maar dat element zit duimendik in de uitvoering die Diana van der Bent en begeleider Harry Emmery eraan geven.
Jazeker, contrabassist Harry Emmery. Hij is de enige die de vocaliste begeleidt. Die keuze tekent ook de zorgvuldigheid en de afwijkende behandeling waarmee Diana van der Bent de wereld van jazz- en improvisatiemuziek binnenstapt. Stem en contrabas, de combinatie bestaat al langer, maar in Nederland moet je er toch grondig naar op zoek. Op Diana klinkt het eindresultaat of zo’n verbintenis de gewoonste zaak van de wereld is. Dat is één facet waarom Diana een bijzondere cd is geworden. Een ander het gemak waarmee de zangeres het gekozen materiaal behandelt en uitvoert.
Hoewel Diana van der Bent pas in 2012 haar conservatoriumopleiding beëindigde, lijkt het of een jarenlange podiumervaring haar stem doorleefd heeft gekneed zoals bij grote namen uit de vocale jazz het geval is. In het midden en laag benadert zij Abbey Lincoln en Eartha Kitt, in het hoge register opereert zij even moeiteloos als Shirley Horn of Dee Dee Bridgewater. En wie goed luistert hoort ook het ‘fusiongeluid’ van Judy Garland. Allemaal elementen die de kracht van Diana van der Bents stem onderschrijven.
In 2014 verzorgde de voormalige juriste onder meer het theaterconcert Peggy & Nina over de levens van Peggy Lee en Nina Simone. En ook die twee fluisteren mee in het stemgeluid van de Nederlandse. Haar spankracht verleent ze zeker ook aan haar eerste ervaring op het gebied van oratoriumzang, eerder dit jaar, als ze de altaria’s zingt uit de Johannes Passion van Johann Sebastian Bach. Waarmee maar gezegd wil zijn dat Diana van der Bent niet zomaar een voorbijflitsend jazzzangeresje is, maar een uitvoerster die je beter maar goed in de gaten houdt.
Haar zuivere stemgeluid, haar kracht om nergens in het hoge register weg te slippen – vaak hét manco van debuterende jazzvocalisten – haar tot in de puntjes beheerste zangtechniek, haar expressie en haar eigengereidheid in repertoirekeuze – wie kiest er nu zo verrassend voor Michel Fugains Fais comme l’oiseau ? – maken Diana van der Bent tot een aanwinst voor het Nederlandse jazzmilieu.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Diana van der Bent – Diana
eigen beheer
www.dianamusic.nl
Diana van der Bent – zang
Harry Emmery – contrabas
