Verzamelaars, opgelet! Er is een nieuwe cd uitgekomen van Ella Fitzgerald. Een live-opname nog wel, met elf stukken waaronder een aantal heel bekende. En mensen die Ella Fitzgerald nauwelijks kennen, ook opgelet! Laat deze cd aan jullie voorbij gaan en kies een andere uit het zo rijke oeuvre van een van ’s werelds beroemdste jazzvocalistes.
Ella Fitzgerald, live at Chautauqua vol. 1. Alleen de titel al doet je watertanden. Op 11 juli 1968 gaf de zangeres een concert met een trio in het amphitheater van het Chautauqua Instituut in New York. Ella Fitzgerald had kort onder contract gestaan bij Capitol Records, waar ze in mei van dat jaar haar laatste album 30 by Ella had opgenomen met het studio-ensemble van Benny Carter. Had zij het hier voorlopig maar bij gelaten. Want Live at Chautauqua kan niet tippen aan voornoemd studio-album.
Dat ligt niet aan Ella Fitzgerald, maar vooral aan de drie musici die haar begeleiden: Tee Carson op piano, Keter Betts op contrabas en Joe Harris op slagwerk. Vooral de laatste figureert op het irritante af. Er zit geen spat fantasie in zijn begeleiding: elke tweede tel betekent een harde klap op een van de drums en daar blijft het dan zo’n beetje bij, een hele cd lang. Ook Carson en Betts blinken geen moment uit. Maar misschien kunnen zij daar niets aan doen; met een slagwerker als Harris in hun midden zijn er weinig potten te breken. Daarbij komt nog dat de opnamekwaliteit van de cd ver beneden de maat is. Dit album heeft ook geen officiële status, het is immers vastgelegd door het hulpje van een geluidstechnicus, die van de zangeres toestemming had gekregen om het concert van die avond op te nemen. Je zou kunnen zeggen dat het hier om een bootleg gaat. Die nu officieel op de markt is gekomen.
Ella Fitzgerald was in 1968 op het hoogtepunt van haar roem. Als 51-jarige vocaliste had zij de stemkracht en energie om van alles iets moois te maken. Dat doet ze dan ook op deze Live at Chatauqua. Klassiekers als I’m Beginning To See The Light, For Once In My Life, haar lijflied A Tisket A Tasket – hier vertolkt als een rumba – en The Lady Is A Tramp worden met vaart gebracht. Opvallend is een tweedelige medley, bestaande uit Sunny en Goin’ Out Of My Head, waarmee Ella Fitzgerald refereert aan de geest van de tijd. Het zullen ongetwijfeld odes zijn geweest aan Bobby Hebb en Dionne Warwick die er in de jaren zestig gigantische hits mee hadden.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Ella Fitzgerald – Live At Chautauqua Vol. 1
Dottimerecords
www.dottimerecords.com
Ella Fitzgerald – zang
Tee Carson – piano
Keter Betts – contrabas
Joe Harris – slagwerk
