Dertien stukken staan op het album ‘Channeling the Flood’ van het project ‘Anti-Panopticon’ van de Belgische saxofonist Lennert Baerts. Hij is een zelfbewuste musicus/componist die op zijn site aangeeft niet geïnteresseerd te zijn in de definitie van zulke begrippen als saxofonist of componist. Hij is wie hij is.
Het misschien wel belangrijkste aspect van de ontwikkeling van een musicus of componist is de continue zoektocht naar manieren om wat je maakt, wil maken een eigen signatuur mee te geven. Zoveel duizenden musici gingen je voor en verzonnen de mooiste muziek en speelden de perfecte noten op de perfecte plaatsen. Die zoektocht hoor je in de muziek van Anti-Panoptica. Het is niet overal even inspirerend en origineel, maar er zit een heel groot deel van een soort waarheid in de muziek. Het is de voorkeurstaal van deze musici die aangeven op twee grote invloeden hun werk en spel te baseren: jazz en hedendaagse gecomponeerde muziek.
Soms komt dat erg mooi samen op het album. De klassieke link delft mijns inziens overwegend het onderspit, want het is vooral een écht jazzalbum. Her en der zijn duidelijk quotes naar de grote helden als bijvoorbeeld John Coltrane’s A Love Supreme (Grey Is The New Blue) en de muziek van zijn volgeling Pharoah Sanders. De muziek beweegt zich tussen wat vrijere improvisaties zoals in het titelstuk Channeling The Flood en meer recht-door-zee-muziek en energieke, swingende moderne jazz. In Memory of A Preceding Identity is dan weer een gewone recht-door-zee-ballad, maar buitengewoon fraai gespeeld.
Je hoort heel goed dat de Belgische school Baerts heeft gevormd met sommige composities en melodielijnen die de fantastische pianist Michel Herr ook zouden hebben kunnen passen. Lennert Baerts speelt mooi en heeft een behoorlijk recht geluid dat me doet denken aan John Coltrane, vanwege het weinige vibrato (trillen van de noten) maar ook aan de Belgische tenorsaxofonist Erwin Vann. Maar dan vooral in de rustigere, open stukken (Pylars And Girations I). Zijn geluid is minder geïnspireerd op de veel te vroeg gestorven saxofonist Michael Brecker, hetgeen gangbaarder is bij moderne saxofonisten.
Qua geluidskwaliteit heb ik echter wel wat aanmerkingen. De contrabas van Tijs Klaassen is vaak erg ongedefinieerd en ‘hoemig’ waardoor veel van zijn spel helaas verdwijnt. De lage frequenties van de piano mengen niet goed met de basdrum en contrabas, behalve in de heel open stukken. De drums klinken een beetje overakoestisch vanwege de overspraak (het lekken van geluidsignaal op de microfoons van andere instrumenten) op de andere opnamekanalen. Ik denk dat er opgenomen is in één ruimte zonder voldoende scheiding tussen de instrumenten. En daar is de contrabas en de definitie van de drums vaak de dupe van. Eigenlijk klinkt alleen de saxofoon écht goed qua klank.
Omdat ik muziek op professionele studiomonitoren afluister komt dat soort zaken misschien wat makkelijker aan het licht, maar ik ben er altijd erg kritisch op. Er is een aantal frequenties niet goed weggewerkt in de mix (het bij elkaar voegen van de verschillende geluidsporen en de daaraan gekoppelde individuele toonregeling) en mastering ( de eindafwerking waar alle frequenties in het spectrum van de totale muziek nog eens heel scherp worden geanalyseerd). Daardoor is het qua klankbeeld minder helder en transparant wat de muziek niet ten goede komt: het klankbeeld is daardoor soms wat drammerig en niet altijd aangenaam. En dat is écht jammer want de muziek is toch zeker de moeite waard.
ERIC VAN DER WESTEN
LENNERT BAERTS
Anti-Panoptica Channeling The Flood
Lennert Baerts – tenor- en sopraansaxofoon en composities
Floris Kappeyne – piano
Tijs Klaassen – contrabas
Jesse Dockx – drums en percussie
www.soulfactory.be
