Als over Jeroen van Vliet wordt geschreven, dan hebben recensenten het altijd over zijn lyrische spel. Toegegeven, dat aspect is het meest in het oog springend en onontkoombaar. Maar de pianist behelst een veel breder spectrum: hij is een eenzame wandelaar die wellicht naar een bepaald doel onderweg is, maar het onderweg zijn belangrijker vindt dan de plek te bereiken die hij wel of niet voor ogen heeft. En tijdens zijn niet aflatende wandeling steeds maar op nog niet ontdekte aspecten te stuiten.

Met zijn Moon Trio heeft Jeroen van Vliet zich met ‘nieuwe’ musici omringd. Speelde hij eerder in triobezetting met contrabassist Frans van der Hoeven en met de slagwerkers Pascal Vermeer en Dré Pallemaerts, op de eerste cd van het Moon Trio worden hun plaatsen ingenomen door respectievelijk Cord Heineking en Mark Schilders. Daarmee doet zich iets onverwachts voor: natuurlijk krijg je met twee andere musici in één trio andere muziek. Meestal blijft een leider dan echter gewoon zijn eigen gang gaan, waardoor zijn aandeel nauwelijks aan verandering onderhevig is en de nieuwe bandleden slechts voor een rimpeltje in de muzikale vijver zorgen. Op Earth Time beweegt ook de derde man, Jeroen van Vliet dus, mee in een nieuwe richting.

De bedachtzaamheid is gebleven, de verhalenverteller die door het rustige tempo waarin hij zijn verhaal doet het allemaal zo spannend kan maken, is er ook nog. Maar de tien stukken die Jeroen van Vliet heeft gecomponeerd voor het Moon Trio vertonen een rijpheid en diepgang die gelijk lopen met de eenzame wandelaar, over wie werd gerept in de inleiding van dit artikel. En dat betekent dat in zowel de uitvoering als het concept verrassingen zijn ingebouwd die door hun spontane karakter écht nieuwe inzichten inbrengen.

Jeroen van Vliet zingt nog steeds. Daarvan getuigt de compositie Loose op Earth Time, die wordt gedragen door een melodie die door de beste vocalisten ter wereld van eeuwigheidswaarde zou kunnen worden voorzien. Een melodie die al bij de eerste noten op de deurmat wordt gelegd, om vanuit trage, met veel lucht ertussen geplaatste noten naar een mid-tempo te voeren. Waar de piano zijn noten in een zelfverzekerde regelmaat achter elkaar legt om vervolgens weer naar die beklijvende melodie terug te keren.

In Mountain Hike bedient het Moon Trio zich van herhalende motiefjes. Die aanvankelijk worden gefabriceerd door een ritmische linkerhand en een improviserende rechter. De drums van Mark Schilders zitten op de tel, fijne elektronica zweven boven de subtiele herhalingen. De contrabas van Cord Heineking versterkt zichzelf uiterst langzaam om naar een punt toe te werken waar hij volkomen logisch bij de motiefjes van de piano uitkomt. Hoe sterk kun je op die manier de kracht van een in zichzelf opgaand trio aangeven!

En dan zijn er uiteraard ook op deze Earth Time passages waarmee Jeroen van Vliet zijn naam als lyricus heeft gevestigd. In Cycle is daar de pianist die het wijd uitwaaierende improvisatiepalet heeft van Bud Powell, de getrainde veelkleurigheid van Bill Evans en de spaarzaamheid van Thelonious Monk. Hetgeen muziek oplevert die je 24 uur per dag zou kunnen beluisteren. Om de eenvoudige reden dat wie het voor elkaar krijgt om drie van die reuzen te incorporeren, over oneindige inspiratie- en klankbronnen beschikt.

Als een cd als Earth Time zoveel moois en verrassends bevat, dringt de neiging zich op over elke compositie uit te wijden. Niet doen is dan het adagium, het dient geenszins de leesbaarheid. Maar Spider, met opvallende maar nergens opdringerige elektronische toevoegingen, mag niet onvermeld blijven. Hier barst de kracht van Cord Heineking en Mark Schilders onhoudbaar naar buiten. De naar het lijkt naar looppas versnellende piano komt in een kolkend bad van contrabas en slagwerk terecht, die de compositie onvoorwaardelijke, eigentijdse jazz intrekt.

De eerste cd van het Moon Trio mag dan wel Earth Time heten, de inhoud is losgeraakt van het aardse. Jeroen van Vliet, Cord Heineking en Mark Schilders zijn Maanmannen die Alice naar haar Wonderland vergezellen. Waar ze niet in contact komen met een pratend konijn, maar hun eigen weg zoeken en vinden. Wie als luisteraar de moeite neemt mee te gaan naar dit Wonderland, wordt door de eenzame wandelaar aan de hand genomen om tot de conclusie te komen dat in dit muzikale Wonderland alles is wat het lijkt. Waar dromen waarheid worden en je slechts wordt betoverd door de wondere wereld die het Moon Trio schept.

Het Moon Trio treedt op 9 februari op in het Bimhuis in Amsterdam, 18 februari in het Beauforthuis in Austerlitz, 27 mei op Jazz International Rotterdam en 21 juni in Brebl in Nijmegen.

RINUS VAN DER HEIJDEN

Moon Trio – Earth Time
Jazzhaus Records

Jeroen van Vliet – piano en elektronica
Cord Heineking – contrabas, basgitaar en elektronica
Mark Schilders – slagwerk

 

www.jeroenvanvliet.com

www.jazzhausrecords.com

 

Previous

Ben van Gelder schildert sierlijke samenklanken

Next

Tempo is van Greetje Kauffeld, de rest van de jongens

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook