Telefoontje van Pascal Vermeer. De drummer speelt mee op de nieuwe cd van Rolf Delfos. Er even over praten misschien? Zijn interessante dingen over te vertellen. Het instinct gaat aan. Dergelijke verzoeken zijn wekelijkse kost. Maar iets in de stem van de beller laat een lampje knipperen. Doen dus. Wat goed! Het instinct heeft weer eens gelijk gekregen. Want wat is ‘Road Trip for the last 90 days of our life’ een prachtplaat!

Het lijkt erop of slagwerker Pascal Vermeer wil waarschuwen: let op, het gaat hier wel om jazzrock. So what, zou Miles Davis hebben gezegd. Want deze muziekvorm mag dan wel in een verdomhoekje zijn gedrukt, nog altijd borduren musici voort op de jazzrock uit de jaren zeventig en tachtig. En in een aantal gevallen met klinkend resultaat. Niets te verontschuldigen dus.

NIET MEER HIP

“Jazzrock is al jaren besmet”, zegt Pascal Vermeer. “Hij wordt bijna niet meer gespeeld. De jonge garde jazzmusici is vooral bezig met andere maatsoorten. Jazzrock is daardoor niet meer hip.” Maar wel bij Delfos?. Dat dezer dagen Road Trip for the last 90 days of our life uitbracht. Vertolkt door een vriendenclub van mannen van rond de vijftig. “Op Udo (Pannekeet) na, die is 38”, lacht Pascal Vermeer. “We streven geen blinde ambitie na, met het schuim op de bek. Het is daarom heel fijn als zaken vanzelf gaan, dat er geen ‘push’ achter zit. Ieder bandlid kwam met eigen stukken. Ik denk dat de jazzrock zoals wij die hier brengen, niet veel meer wordt gemaakt. Alles is tegenwoordig academischer. Jonge musici klinken vaak wat koud, al zijn er supergoede gasten van achttien jaar. Maar van Delfos? word je een beetje warm.”

Al is Pascal Vermeer even de woordvoerder, hij benadrukt dat saxofonist Rolf Delfos de leider is van het naar hem genoemde kwintet. “Rolf heeft nog nooit een eigen band gehad, dit is zijn eerste. Terwijl hij zeker op honderd cd’s heeft meegespeeld. Delfos? is echt een vriendenclub, waarin het heel democratisch toegaat. We kennen elkaar al jaren. Als ik even bij mezelf blijf: ik speelde eind jaren tachtig met Berthil Busstra Blues Brothers-materiaal. Peter Heijnen deed toen ook mee. En ik speel ook veel met Udo Pannekeet. Met ons vijven vormen we nu Delfos?. Waarvoor Rolf de meeste composities heeft geschreven.”

GEMEENSCHAPPELIJKE LIEFDES

De vijf bandleden delen gemeenschappelijke liefdes voor dezelfde muziek en bands. Berthil Busstra bijvoorbeeld is een ware Herbie Hancockfan, maar hij houdt ook van disco. Geen wonder derhalve dat het stuk Trapped op deze nieuwe Road Trip invloeden laat horen van Wayne Shorter en Joe Zawinul, oprichters van Weather Report. En in For God’s Sake hoor je The Police terug. “Daar zijn we ook dol op”, lacht Pascal Vermeer.

Waar jazzrock nogal eens wordt gekenmerkt door eenvormigheid, is daar op Road Trip for the last 90 days of your life geen sprake van. Niet alleen doordat de vijf bandleden veel meer invloeden toelaten dan alleen jazz en rock, maar ook door de eigenzinnige aanpak van het materiaal. Je hoort er aan af dat niets moet. Toch is het eindresultaat niet alleen maar gezellig musiceren met oude maten. Het feit dat toetsenist Berthil Busstra onder meer koos voor een oude synthesizer en die plaatste in muzikale uitvoeringen van deze tijd, laat de platgetreden paden van veel jazzrock achter zich. Dat laatste geldt ook voor de aanpak van sopraan-, alt- en baritonsaxofonist Rolf Delfos. Hij zou de saxpartijen zeker in zijn eentje voor zijn rekening hebben kunnen nemen. Maar het feit dat hij tenor- en baritonsaxofonist Peter Broekhuizen uitnodigde, evenals trompettist/flugelhornspeler Cees Trappenburg om op drie nummers mee te spelen, toont aan hoe breed de leider de muziek wilde trekken.

Verrassend is het stuk Le Wicked Winsky, een oud nummer dat Rolf Delfos ooit schreef voor het Lewinsky Quartet. Daar bleef het op de plank liggen, hier glijdt het zomaar het lenige repertoire van Delfos? binnen. Compleet met de inmiddels legendarische uitspraak van president Bill Clinton, die stagiaire Monica Lewinsky nooit zou hebben eh… Ook opmerkelijk: Only The Fokkin Lonely heeft Pascal Vermeer tweemaal ‘ingedrumd’. “Je hoort twee drumstellen tegelijk, waar ik uiteraard dezelfde partij op speel”, licht hij toe.

Delfos? met Peter Heijnen, Berthil Busstra, Rolf Delfos, Udo Pannekeet en Pascal Vermeer. Foto Roland van Tulder

LUST VOOR OOR

Road Trip is daarmee een lust voor het oor. Zonder dat je er moeite voor hoeft te doen hoor je hoe ieder bandlid zijn individualiteit in dienst van de muziek stelt. Het uiterst effectieve basgitaarwerk – zo noodzakelijk bij jazzrock – van Udo Pannekeet grijpt als een tandwiel in in het spel van slagwerker Pascal Vermeer. Only The Fokkin Lonely is er een schitterend voorbeeld van. Hoor hier hoe afwijkend Pascal Vermeer de muziek een bijna industriële ondergrond meegeeft. Waarop sustainachtig gitaarspel van Peter Heijnen toch weer even de jaren zeventig in de herinnering roept. Een zuchtje Carlos Santana zogezegd.

Pascal Vermeer wijst er nog maar eens op dat Road Trip vooral de plaat is van Rolf Delfos. Soms kan een mens te bescheiden zijn. Want de rol die de slagwerker heeft gespeeld ná de opname in de Wedgeview Studios in Woerdense Verlaat, is opmerkzaam. Hij heeft samen met Udo Pannekeet de opnamen gemixt. Doet hij overigens al een paar jaar, muziek mixen. “Bij akoestische jazz wil ik vooral één ding: de muziek zo natuurgetrouw mogelijk laten klinken. Soms kan de studio daarbij een beetje een instrument zijn. Bij de opnames voor Road Trip konden we de studio zo inzetten, omdat we er de muziek zo mooi mee konden kleuren. Normaal gesproken ga je met de gemixte muziek naar een ‘mastering engineer’ die in veel gevallen speakers tot aan het plafond heeft staan. Dan wordt elke afwijking uit de mix gehaald. Maar ik ga al sinds eind jaren negentig naar Peter Brussee van Q-point Digital Audio in Hilversum. En luister nu eens naar Road Trip. Ik ben reuze trots op het eindresultaat, vooral ook door de mastering.”

TWEE VRAGEN

Nog twee dingen: dat vraagteken achter de bandnaam. Heeft dat een betekenis? “Rolf vindt het heftig om als bandleider zijn eigen naam te hanteren”, zegt Pascal Vermeer. “Hij is heel bekend door het Artvark Saxophone Quartet, als co-leader van The Houdini’s, van The Auratones, The Jazzinvaders, noem maar op. Hij is een echte bandman. Maar nu is er zijn eerste eigen cd.” Oké, en de titel van het album? “Een tijdje terug was er op tv een programma over een vrouw die terminaal was. Voor de naar schatting laatste negentig dagen van haar leven kon zij kiezen tussen een bestraling of met haar zoon een wereldreis maken op een motor met zijspan. Het werd die road trip.”

RINUS VAN DER HEIJDEN

Delfos? – Road Trip for the last 90 days of your life
eigen beheer

Rolf Delfos – saxofoons
Berthil Busstra – toetsen
Peter Heijnen – gitaren
Udo Pannekeet – basgitaar
Pascal Vermeer – slagwerk

 

Lees meer over ROLF DELFOS

 

Previous

LantarenVenster voelt zich thuis aan Kop van Zuid

Next

Contrabassiste Rosa Brunello verleidt haar eigen kwartet

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook