De jazzgeschiedenis met al haar tradities alle eer aandoen en er eigen, hedendaagse elementen aan toevoegen. Daarin slaagt altsaxofonist Tom van der Zaal, die met zijn debuutalbum ‘Time Will Tell’ een spannende reis voor zowel zichzelf als de luisteraar aflevert.

Tom van der Zaal deed al van zich spreken in 2006, toen hij op 19-jarige leeftijd het prestigieuze Prinses Christina Concours won. Als aanloop daarvoor volgde hij de School voor Jong Talent in Den Haag en in dezelfde stad het Koninklijk Conservatorium waar hij optrok met docenten Toon Roos, Rolf Delfos en John Ruocco. Hij haalde er in 2013 cum laude zijn Master of Arts. Nadien kreeg hij in New York les van grootheden als Aaron Goldberg en Greg Hutchinson. In 2016 haalde hij de Dordtse Sena Jazzprijs binnen.

Betekent dit dat je kostje dan is gekocht als aankomend jazzmusicus? Geenszins, er zijn voorbeelden te over van studenten die desondanks sneuvelden. Niet Tom van der Zaal. Hij heeft een krachtig eigen geluid ontwikkeld, dat enigszins lijkt op de felheid waarmee Jackie McLean (mede) de hardbop introduceerde en de altsaxofoon daarin een nieuwe status verschafte.

Time Will Tell is diep geworteld in de hardbop uit de jaren vijftig en zestig. Snelheid, in blues gedrenkte passages en krachtig groepsspel zijn bij Tom van der Zaal c.s. in ruime mate terug te horen. Zijn saxofoongeluid is scherp, manifest, maar nergens overheersend. Dat is maar goed ook, want zijn medemusici op Time Will Tell hebben evenveel recht op de eerste plaats als de leider zelf. Het pianospel van Rob van Bavel doet alle recht aan de composities van Van der Zaal, het contrabasspel van Matheus Nicolaewsky is onontbeerlijk om voortjagende hardbop zijn eigen karakter te kunnen geven en Joost van Schaik is als slagwerker zoals we van hem gewend zijn: dienend en tegelijkertijd stuwend.

De gasten op Time Will Tell hebben een aanvullende rol, een met prachtige accenten. Gitarist Peter Bernstein maakt in vier composities de muziek bijna vloeiend, tenorsaxofonist Floriaan Wempe had in meer dan twee stukken weerwoord mogen geven aan Tom van der Zaal. Maar zoals de keus nu ligt is hij evenwichtig en daardoor meer dan verantwoord. En doordacht, want tussen de zeven eigen stukken van de leider duikt ook Smile van Charlie Chaplin uit diens film Modern Times, op. Geen gebbetje, maar een tussenstap waarmee Tom van der Zaal laat horen hoe zíjn blik op de jazzhistorie een brug slaat tussen muziek uit 1936, voornoemde hardbop en jazz zoals die in onze tijd kan bestaan.

De titel van de cd, Time Will Tell, doet denken aan een prachtige Blue Note-elpee van Jackie McLean, It’s Time, uit 1964. Zou de in 2006 overleden altsaxofoonlegende daarmee een vooruitziende blik hebben gehad op de komst van Tom van der Zaal? ‘Het is tijd’, inderdaad en nu diens ‘De tijd zal het leren’ het levenslicht ziet, wordt ons wellicht een blik gegund op de toekomst van een altsaxofonist die alle aandacht verdient.

RINUS VAN DER HEIJDEN

TOM VAN DER ZAAL – TIME WILL TELL (feat. Peter Bernstein)

Eigen beheer

Tom van der Zaal – altsaxofoon
Rob van Bavel – piano
Matheus Nicolaewsky – contrabas
Joost van Schaik – slagwerk
Gasten:
Peter Bernstein – gitaar
Floriaan Wempe – tenorsaxofoon

 

www.tomvanderzaal.com

Previous

‘CROSS’ van Robert Koemans om jaloers van te worden

Next

Cd’s of streaming? Roept u maar!

Lees ook