Le buis is Frans voor buxus, de altijd groen blijvende struik. Dat wil zeggen, zolang de buxusmot niet langskomt. Altijd in een groene tooi, dat sluit aan bij de titel van het album ‘Everlasting’ van het kwartet van de Franse saxofonist Vincent Lê Quang. De cd kwam uit op het label La Buissonne (de struik) dat expliciet benoemt dat het samenwerkt met het Duitse label ECM. Die samenwerking zegt veel over de muzikale sfeer van het album.

De muzikale taal die het kwaliteitslabel ECM sinds eind jaren zeventig voor een groot deel nastreeft in zijn catalogus, met zijn artiesten, is stemmig, sfeervol, met solo’s van blazers met lange lyrische melodische lijnen, met pianisten die aansluiten bij de tijd van het impressionisme, bij het idioom van Debussy en Ravel. Om misverstanden te voorkomen: muziek uit de ECM-stal is verre van muziek die lijkt op de eeuwig kabbelende, vlakke new age stroming die populair is in meditatieklasjes en bij trainingen in mindfulness. Ook stemmige muziek moet het hebben van climaxen en anti-climaxen, van spannende harmonieën en gedurfde arrangementen

Musicus Quang schreef samen met drie andere leden van zijn kwartet twaalf composities voor het album Everlasting, met titels als L’odeur dus buis, Le rêve d’une île, Fleur en Rayon violet. Uit zulke titels blijk het zintuigelijke dat Quang en zijn mede-musici met hun muziek mee willen geven.

Op zijn eigen website verwijst Quang naar de methode Soundpainting, grafisch vertalen van een compositie naar uitvoering en improvisatie, bedacht door ene Walter Thompson. Een korte video geeft een voorbeeld van de methode. Saxofonist Quang noemt musici als Steve Lacy en Jan Garbarek, ECM-artiesten bij uitstek, als invloeden. En hij noemt Wayne Shorter als inspiratiebron, een saxofonist die afkomstig is van heel andere traditie, van de grens hard bop en free jazz. Shorter speelde een belangrijke rol in het baanbrekende kwintet van Miles Davis, eind jaren zestig, samen met pianist Herbie Hancock, bassist Ron Carter en drummer Tony Williams.

Op de cd Everlasting staat daarom Une danse pour Wayne. Een moeilijk uitvoerbaar dansje, met lastige tempi, wat wel past bij Shorter. De titel À rebours van het zevende nummer op deze cd doet de wenkbrauwen fronsen. Verwijst hij naar het (ooit) spraakmakende boek van de 19e eeuwse schrijver Joris-Karl Huysmans? À rebours past in de literatuurgeschiedenis in de periode van decadentie, hedonisme, l’art pour l’art. Dat is nou typisch niet wat in je opkomt als je de degelijke muzikaliteit en de sober uitgevoerde muziek van het kwartet van Quang hoort.  

JAN BOL

 

VINCENT LÊ QUANG – EVERLASTING
La Buissonne

Vincent Lê Quang – sopraan- en tenorsaxofoon
Bruno Ruder – piano
Guido Zorn – bas
John Quitzke – slagwerk

www.vincentlequang.com

www.labuissonne.com

Previous

Mixmonk twistig met honderd jaar Thelonious Monk

Next

Nieuwe jazzprijs: de Karel van Eerd Music Award

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook