Estafest bestaat tien jaar en dat vond het kwartet een mooie gelegenheid om zichzelf een presentje cadeau te doen. Het werd er een van de levende soort: stemkunstenaar Andreas Schaerer. Levend in de letterlijkste betekenis van het woord: de Zwitser was tijdens het gezamenlijke concert niet alleen een spring-in-‘t-veld, zijn vocale bijdragen joegen het toch al uiterst levendige muzikale concept van Estafest naar grote hoogten.
Als je als recensent een concert bespreekt en Andreas Schaerer maakt daar deel van uit, dan is de verleiding groot om vooral de focus op hem te richten. Schaerer is dwingend aanwezig. Op de momenten dat hij in actie komt, neemt hij de volledige concertruimte in beslag. Als hij zich even terug trekt, zit hij mediterend op een kruk achter op het podium, met de ogen dicht. En ook dat is een visuele aandachttrekker.
Met Estafest ontstond een majestueus treffen. De vier bandleden lieten zich aan de fysieke kronkels van Andreas Schaerer weinig gelegen liggen. Ze bleven hun eigen gang gaan, keken glimlachend naar de strapatsen van de Zwitser en voedden hem op de meest onverwachte momenten met nieuwe opstapjes voor zijn stemcapriolen. Vooral de binding tussen de ‘zanger’ en Anton Goudsmit was onderhoudend. De gitarist bleef zoals altijd onverstoorbaar, liet zich geen moment uit het veld slaan, anticipeerde op de grapjes die Schaerer hem toeschoof en daagde hem vooral uit met messcherpe uitvallen op zijn gitaar. Het was te zien dat Anton Goudsmit het maar wat leuk vond.
Estafest begon het concert zelf, met afgebeten ritme maar o zo swingend. Al bij het tweede stuk kwam Andreas Schaerer op het podium. IJl beginnend en dan klimmend naar een niveau waarvoor een Napolitaanse zanger zich niet zou schamen, begon Schaerer woordloos aan de eerste improvisatie. Om verderop een lange stemsolo aan te vangen met nauwelijks te omschrijven geluiden, afkomstig van adem, stem en mondholte. Plokkend, klinkers uitstotend, instrumenten en machinerieën nabootsend, voegde Andreas Schaerer zich als vanzelf als vijfde bandlid bij Estafest.
Het concert kon geen moment vervelen. Een trage blues werd prachtig neergezet door Mete Erker en een onuitblusbare Oene van Geel bediende zich met Indiase klanken, cajon en vooral de met zijn lijf vergroeide altviool van hetzelfde gaspedaal als Schaerer. Anton Goudsmit speelde de ene keer breekbaar, verderop brak hij als een gevangene uit. En pianist Jeroen van Vliet? Hij legde een elastische basis neer waarop de muziek alle kanten uit kon, volgestopt met noten, maar nergens hinderlijk. Integendeel, het was niet voor niets dat Andreas Schaerer enkele malen bewonderend richting piano keek. En uit de muziek die daarvandaan kwam nieuwe inspiratie putte.
Bijzonder en humoristisch was het moment dat Schaerer zelf een stuk wilde inzetten en zoals gebruikelijk aftelde: een, twee, drie, vier. Estafest reageerde niet. Waarop de zanger dan zelf maar aan een uitgebreide improvisatie begon. Pas toen hij nogmaals aftelde: een, twee, drie, twee werd het kwartet wel gewillig. Schaerer bleef doortellen en improviseren, maar nu op de cijfervolgorde, ondersteund door de band. Ontzettend knap en pakkend.
Oene van Geel kondigde het laatste stuk aan; een echt lied. Wat dat ook mocht zijn. Het draaide uit op de laatste stemimpro, met het geluid van een trombone, omfloerste trompet en het alsmaar dragende geluid van de piano er overheen en onder door. Waaruit mag worden geconcludeerd dat Estafest in zijn eigen kwartetvorm al een indrukwekkend hofje is, maar met Andreas Schaerer erbij álle hemels kan bestormen.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s TOM BEETZ
November Music
ESTAFEST EN ANDREAS SCHAERER
Verkadefabriek ’s-Hertogenbosch, 5 november ‘19
Mete Erker – tenor- en sopraansaxofoon
Oene van Geel – altviool en cajon
Anton Goudsmit – gitaar
Jeroen van Vliet – piano
Andreas Schaerer – zang
