Fadista Ana Moura, dé grote ster uit Portugal van dit moment, is op tournee om haar nieuwe album ‘Moura’ te promoten. Waarbij vanzelfsprekend ook Nederland wordt aangedaan. In Muziekgebouw aan ’t IJ waren alle stoelen dan ook bezet met een gemêleerd publiek. Van allerlei leeftijden en met veel bezoekers van Portugese afkomst. Toen stipt op tijd de lampen dimden, waren de verwachtingen hoog gespannen.

 

Ana Moura

De opening door toetsenist João Gomes is opvallend. Met zijn laptop wekt hij allerlei elektronische geluiden op die na enkele minuten door percussie en gitaar worden verweven tot een ‘als apart te omschrijven’ melodie. In het volgende stuk, met Ana Moura, spreidt zij direct haar handelskenmerk – fado in een zeer modern jasje – ten toon. Bijna vrolijk, opgewekt in plaats van weemoedig en dramatisch. In eerste instantie een verademing. De manier waarop zij de fado beleeft en brengt heeft meer weg van vrolijke volksmuziek op een dorpsfeest, dan doordrenkt te zijn van de zwaarmoedigheid uit Lissabon die deze muzieksoort zo typeert.

UITSTEKENDE STEM

De zangeres blijkt live over een uitstekende stem te beschikken, krachtig, met mooie diepgang en heldere tonen. Maar tegelijkertijd vaak tegen het bombastische aan. Iets klein zingen en klein houden is er niet bij. De intensiteit die de fado normaliter kenmerkt ontbreekt, het concert verloopt allemaal net te gesmeerd, te gladjes. Na twintig minuten voortkabbelen dringt het gevoel zich op dat we aanwezig zijn bij een optreden voor toeristen in een of andere obscure badplaats. Waarbij de bezoekers niet in een theater langs het IJ, maar langs de zwembadrand in het ‘all-inclusive resort’ hebben plaatsgenomen. De muzikale begeleiding presenteert zich als een van de betere bands voor feesten en partijen. Er is sprake van goede musici, maar niet van uitblinkers en al helemaal niet in deze bezetting voor fadomuziek.

Als de fadista weer contact zoekt met haar toehoorders vertelt zij dat de muziek op het nieuwe album vooral een evolutie is van eerder werk. Opvallend is dat zij het publiek om begrip vraagt, omdat het wellicht anders zal klinken dan verwacht. Na veertig minuten tikt Moura af, ze zegt blij te zijn om “met zo’n geweldige band te mogen optreden en het podium voor enkele minuten te verlaten”. De musici zetten het optreden voort met weinig inspirerende muziek, waarbij uitvoerig de tijd wordt genomen voor solopartijen. Portugees-gitaarspeler Ângelo Freire blinkt uit door de mooie en heldere manier waarop hij zijn instrument bespeelt. In tegenstelling tot de toetsenist die al snel zijn aandeel opeist om samen met Mario Costa op drum en percussie hun eigen feestje te bouwen. Daarbij wordt het balletje overgespeeld naar André Soares (basgitaar) die een solo speelt waarbij het geluid vooral vervormt en geen indruk achterlaat. Alsof dit niet genoeg is speelt Costa een bijna tien minuten durende drumsolo, waaruit blijkt dat hij zijn vak uitstekend verstaat, alleen niet binnen dit genre. Bij een rockoptreden of in een boysband was hij uitstekend uit de verf gekomen.

Als na 25 minuten Ana Moura opnieuw op het podium komt, zijn inmiddels behoorlijk wat stoelen in de zaal leeg. Van het nieuwe album worden nog drie stukken gezongen en dan is het tijd voor bekend werk. Een deel van het publiek reageert opgetogen, er wordt luidkeels meegezongen en er is weinig aanmoediging nodig om mensen aan het klappen te krijgen. Een dergelijk tenenkrommende kunstwerk wordt driemaal herhaald, waarna Ana Moura vroegtijdig en zingend de kleedkamer opzoekt. Om na lang wachten nog eenmaal terug te komen.

EVOLUTIE

Dat evolutie niet altijd brengt wat haar toehoorders op basis van eerder werk ervan mogen verwachten, is overduidelijk geworden. Een goede entertainster met een mooie stem, een prima begeleidingsband tijdens een ander optreden en de synergie tussen beide werelden was er deze avond niet. Geen wonder dat met een netto-speeltijd van krap zestig minuten een belangrijk deel van Ana Moura’s publiek, teleurgesteld een weg naar buiten zocht.

tekst en beeld JAN PIET HARTMAN

Ana Moura
Muziekgebouw aan ’t IJ Amsterdam, 11 december 2016

Ana Moura – zang
Ângelo Freire – Portugese gitaar
Pedro Soares – gitaar
André Moreira – basgitaar
João Gomes – toetsen
Mario Costa – percussie

www.anamoura.com.pt

 

Previous

Pelgrim Dulce Pontes legt weg af van klassiek en fado

Next

Spotify Simon Rigter

2 comments

  1. Gelukkig dat er met mij veel mensen in het publiek waren die het compleet anders hebben ervaren, en wel een heel mooie en goede show hebben gezien.

  2. Ik vind de verslaggever bewijs geven van geen verstand van deze prachtige muziek te hebben, waar wel van vraag ik me af!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook