Waren de kaartjes voor JazzOUT! in Heerlen al aardig aan het verkopen, dan heeft het optreden van Gogo Penguin bij De Wereld Draait Door, vorige week dinsdag, daar nog een extra zetje aan gegeven. Op zaterdagochtend was het festival uitverkocht. Maar dit is niet alleen aan een specifiek optreden te danken, want JazzOUT! pakte voor deze vierde editie uit met een ijzersterk programma.
Dat werd aangevuld door hedendaagse geluiden van internationale Millenials, aangesterkt door talent en ervaring uit Nederland en als kers op de taart sloot een ware funklegende de avond af. Jazzliefhebbers uit het zuiden van het land hebben een muziekdag gehad om van te smullen.
Al op de trap naar de foyer van Parkstad Limburg Theaters kwamen de jazzklanken je tegemoet, dankzij de gezellige aftrap van Jo Didderen & L’Equipe de Rêve. Met een energiek en spetterend optreden gaven The Ploctones hier in de foyer een vervolg aan, waarbij de stoelen wel aan de kant hadden gemogen. Optredens in de foyer bleken heel goed om sfeer op te bouwen, maar de ruimte was minder geschikt om met aandacht naar muziek te luisteren. Het is een plek voor ontmoetingen en weerzien, iets te rumoerig voor een zittend concert.
OP REIS
Bill Laurance opende met zijn gevoelige pianospel in de Limburgzaal en nam het publiek mee op reis tussen klassieke pianosolo’s en elektronische geluiden. Met zijn kwartet gaf hij steekproefsgewijs een inzicht in de veelzijdigheid van zijn albums tot nu toe. Drums en percussie die elkaar bijzonder goed aanvulden, zorgden samen met de solide (contra)bassist voor sfeervolle filmische nummers die tot de verbeelding spraken. Het zorgvuldig gesprankel van uitmuntende solo’s maakte het geheel tot een van de bijzondere optredens van de dag.
Een vergelijkbare sfeer heerste bij Gogo Penguin. Daar was weliswaar geen sprake van gebruik van elektronische instrumenten, maar door een handelsmerk van diep voortstuwende baslijnen, electronica-geïnspireerde drums en simpele repetitieve pianothema’s, zorgde deze volledig akoestische bezetting voor lounge-achtige, elektronische muziek. Het was meeslepend om naar te luisteren en betoverend om naar te kijken, ook dankzij het expressieve contrabasspel van Nick Blacka. Dit trio bouwt voort op een zeer succesvol jaar, lijkt steeds beter op zijn gemak op grote podia en bewees in Heerlen een hedendaags jazzgeluid te vertegenwoordigen om, zeker live, niet te missen.
Een onmiskenbare klank en verschijning was Christian Scott aTunde Adjuah. Alles aan hem leek een goud randje te hebben, niet in de laatste plaats zijn bijzonder mooi uitziende instrument en zijn nauwgezette spel. Van ingetogen melodieën tot sprankelende solo’s, alles leek hem makkelijk af te gaan. Gelukkig gaf hij ook veel ruimte aan zijn medemuzikanten om te schitteren. Meest opvallend hierin was pianist Lawrence Fields, die tussen piano en Fender Rhodes ritmische partijen en solo’s op zich nam, soms tegelijk. Scott liet zien wat hij bedoelde met ‘rekbare (stretch) muziek’. Waar zijn aanpak soms vergeleken wordt met die van Robert Glasper, ging zijn experiment niet zozeer over het mengen van muziekstijlen maar naar het opzoeken van de grenzen van meer traditionele jazz. De Rabozaal waar geen stoelen meer vrij waren, luisterde en genoot mee.
SELAH SUE
Veel aanwezigen waren gekomen voor de enige vrouwelijke topper van het festival, Selah Sue. Bijzonder aan dit optreden was dat na jaren getourd te hebben met een volledige band, dit keer was gekozen voor een soloconcert. En voor een paar nummers met een uitstekende begeleiding op de vleugel. Waar zij het eerste nummer veelbelovend inzette, ontbrak het echter aan energie en pit bij het vervolg. Gitaararrangementen klonken eenvoudig, haar stem was niet helemaal wat we van haar gewend zijn en de combinatie ontbrak aan overtuiging. Wel wist ze het publiek in de grote zaal helemaal stil te krijgen tijdens rustige zwoele nummers en meezingend bij de meeste bekende stukken. Maar mensen leken er maar mondjesmaat in te komen. Waren de verwachtingen te hoog gespannen? Of was de sfeer van dit concert te verschillend van de andere?
Soul- en funklegende Maceo Parker had de eer om het festival af te sluiten in een swingende tot de nok gevulde Limburgzaal. Hij vond het prachtig om zo uitgenodigd te worden bij jazzfestivals, maar “kleine waarschuwing, we spelen geen jazz” voegde hij eraan toe. Met zijn brede glimlach, sprankelende ogen, heerlijke humor en zijn missie om overal waar hij speelt liefde te verspreiden, is deze 73-jarige heel aanstekelijk. Hij liet zien dat zijn zang en saxofoonspel nog prima in orde zijn en leidde zijn band met ijzeren hand. Vooral oude vriend Bruno Speight op gitaar maakte indruk met zijn Bootsy Collins-achtige rifs. De geesten van Ray Charles, James Brown, Funkadelics en Prince zwierven rond het podium. Er had iets meer spontaniteit in mogen zitten, maar wat een cadeautje om een festival af te sluiten met zoveel energie, vrolijkheid en liefde. Wie een kleinschalig, goed georganiseerd, kwalitatief sterk en gezellige jazzdag in 2017 wil bezoeken: 18 november, Jazz Out! In Heerlen, schrijf hem op.
tekst en beeld SOPHIE CONIN
JazzOUT!
Parkstad Limburg Theaters Heerlen, 19 november 2016
met Jo Didderen & L’Equipe de Rêve, The Ploctones, Bill Laurance Group, Gogo Penguin, Christian Scott aTunde Adjuah, Selah Sue solo en Maceo Parker