“Het zijn jochies!…” fluisterde mijn buurman, in een zucht vol gemengde verbazing en bewondering toen de band het podium betrad. En inderdaad, de muzikanten oogden wel jong, werden als zodanig aangekondigd en bovendien was dit voor sommigen van hen het eerste optreden in Europa. Het kwartet van Makaya McCraven was deze avond in het Bimhuis in Amsterdam neergestreken.
De sneeuwstormwaarschuwingen van het KNMI ten spijt, was de zaal goed vol voor dit concert van drummer Makaya McCraven’s kwartet. Een heel andere bezetting dan waar hij eerder mee toerde, die onder meer was te horen bij Paradiso en festivals zoals State X, So What’s Next en Transition. Die concerten stonden in het teken van het uitbrengen van zijn album In The Moment, twee jaar geleden. De combinatie van sterke improvisaties, diepgewortelde grooves en elektronische live-samples die de muziek toen karakteriseerden, zette hij met deze muzikanten succesvol voort.
Greg Spero toonde zich een ingetogen toetsenist die (bijna) geen lyrische solo’s op zich nam. Hij vormde daareentegen de pulserende basis van de muziek, de rol van de afwezige bas overnemend en zorgde ook voor sfeerbepalende elektronische klanklandschappen. Zijn langdurige samenwerking met McCraven kwam mooi tot zijn recht als facilitator van elkaars improvisaties. Zij communiceerden efficiënt met veelvuldig oogcontact en hoofdgebaren. Soms deden ze denken aan de grooves van elektronische loungemuziek, met een vleugje St Germain of Thievery Corporation.
REPUTATIE
De vloeiende solo’s van Dustin Laurenzi op tenorsaxofoon illustreerden duidelijk waarom hij de laatste jaren in Chicago en omgeving een reputatie heeft verworven als improviserend talent. Zijn spel was een wat traditionelere benadering van het instrument. Samen met gitarist Matt Gold wist hij ook een solide ritmische basis neer te leggen waarop McCraven volop kon soleren.
Makaya McCraven liet de hele avond zien waar hij zijn bijnaam als ‘beat scientist’ aan heeft verdiend. De snelle en naadloze overgangen tussen verschillende maatsoorten en tempi was bijna duizeligwekkend. De intieme zaal van het Bimhuis, waar het publiek zo dichtbij het podium kan zitten, gaf ook alle gelegenheid om dit echt te beleven. En het werd duidelijk: jazz drummen is topsport! Naast strakke ritmes waar zijn medemuzikanten verder op konden bouwen, bleef McCraven voortdurend de grens opzoeken. Als het niet met eigen solo’s was, dan wel met het live samplen van de band.
De gevarieerde set viel in de smaak bij het publiek, jong en minder jong. Van eigen composities, zoals het voor zijn dochter geschreven A New Movement, het ‘lenen’ van zijn vader, drummer Stephen McCraven’s Song Of The Forest Boogaraboo tot veel improvisatie- en jammomenten. In een bijzondere eigen interpretatie van Ornette Coleman’s Lonely Woman werd de benadering van McCraven duidelijk zichtbaar. Waar de structuur en de melodie van het lied aan het begin centraal staan, werden er allerlei zijstraatjes genomen en transformeerde de compositie op een soepele manier in een ander nummer. Het kwartet liet duidelijk horen wat Makaya McCraven bedoelde met ‘op de schouders van de geschiedenis staan om de toekomst te kunnen zien’.
FRISSE LUCHT CHICAGO
Toen de band opkwam voor een toegift, waren door de grote ramen achter het podium de eerste grote sneeuwvlokken te zien. Het leek alsof de frisse lucht van Chicago Amsterdam had bereikt, binnen met de muziek en buiten met het weer. En bewijs was geleverd dat op het gebied van Amerikaanse hedendaagse jazz, the Windy City niet onder doet voor the Big Apple.
tekst en beeld SOPHIE CONIN
Makaya McCraven Quartet
Bimhuis Amsterdam, 12 januari ’17
Makaya McCraven – drums
Greg Spero – toetsen
Dustin Laurenzi – tenorsaxofoon
Matt Gold – gitaar
