Na afwezigheid van een aantal jaren is Dulce Pontes terug en maakt zij een tournee om het publiek kennis te laten nemen van de ‘vrucht’ die zij heeft geschreven in deze periode. Het album ‘Peregrinaçao’ (Pelgimstocht) komt in februari 2017 uit.
Op het moment dat de lampen aangaan is er een vrolijke Dulce Pontes te zien. Schaterend van de lach zit zij achter de vleugel om pas na enige momenten de concentratie te vinden het eerste stuk, met een klassieke opbouw, in te zetten. Begeleid door de cello van Davide Zaccaria en de klarinet van Hubert Jan Hubeek vult haar stem comfortabel de zaal van De Doelen. Waar het merendeel van de grote fadozangeressen geen muzikaal geschoolde achtergrond heeft, is dit bij Pontes hoorbaar anders. Spatzuiver, een enorm bereik van diep tot zeer hoog en mooi opgebouwde eigen composities worden ten gehore gebracht. Vooralsnog is de fado ver te zoeken.
Bij elk volgend stuk komt er een aantal van de in totaal zeven begeleidende muzikanten te voorschijn, waarna de zangeres uiteindelijk haar centrale plaats op het podium inneemt. De titel van het nieuwe album Peregrinaçao en de concertreeks lijkt treffend gekozen; inderdaad is er een ware muzikale zoektocht vanuit de zaal te bespeuren. Via klassieke muziek gaat de tocht van continent naar continent.
Afwisselend is de set meer dan genoeg, van klein gezongen stukken tot bijna bombastisch gebrachte nummers. Daar waar Pontes vijfentwintig jaar geleden door toevoeging van meer instrumenten, maar ook vanwege pop- en jazzinvloeden een van de vernieuwers was binnen de fado, is vooralsnog niet heel veel fado terug te vinden. Het is vooral klassiek met een spannende, dramatische twist langs de randen van de fado. Gebleven is de intensiteit waarmee de zangeres zelf haar muziek beleeft en brengt. Met de nadruk op die volgorde, haar stem grijpt je als luisteraar bij de strot en laat je niet meer los. Juist voor de pauze dan toch de eerste trage, spatzuiver gezongen, pure fado. Net zoals er verder geen contact gelegd wordt met het publiek, is de onderbreking voor de pauze wat onbeholpen. Zonder verdere aankondiging zwaait ze naar de toehoorders en verlaten de musici het podium.
KELTISCH
Na de pauze brengt Dulce Pontes met de cellist een bijna mystieke Keltische sfeer, het stuk is duidelijk een pelgrimage, alleen waar gaat het naar toe? Haar stem begeleidt intussen krachtig, met enorme uithalen waarin ze haar vocale capaciteit laat horen. Gevolgd door meer inzet van de flamencogitaar en mooie solo’s op de gitara, de Portugese gitaar van Marta Pereira da Costa, wordt er een andere muzikale richting ingeslagen. Ook de zangeres kleedt zich anders en begeleidt zichzelf al dansend op blote voeten met belletjes om haar enkels.
De muziek wordt verhalend, verschuift naar Afrikaanse-, Portugese- en Spaanse invloeden, maar ook veel ritmes uit Bahia komen voorbij. Niet langer klinkt er klassiek of fado maar schuift het concert richting folk waarbij de continentale invloeden moeiteloos in één stuk worden samengevoegd. Dan, opnieuw, onverwacht in de setopbouw is daar het einde. Waarbij Pontes vooral met gebaren duidelijk maakt blij te zijn met dit optreden en de reacties uit het publiek.
En krijgt een deel van het publiek datgene waar het voor gekomen is. Met haar allereerste internationale succes Canção do mar sluit een huilende zangeres af. Waarbij zij opnieuw onderstreept hoe intens zij zelf ook na al die jaren, haar muziek nog steeds beleeft.
tekst en beeld JAN PIET HARTMAN
Dulce Pontes
De Doelen, Rotterdam, 8 december 2016
Dulce Pontes, zang en piano
Amadeu Magalhães – doedelzak, cavaquinho (kleine viersnarige gitaar), fluiten en mandoline
Hubert-Jan Hubeek – saxofoons en klarinet
Marta Pereira da Costa – Portugese gitaar
Daniel Casares – flamencogitaar
Davide Zaccaria – cello
Juan Carlos Cambas – piano
Paolo Silva – percussie
