Het had zo mooi kunnen zijn maar werd het niet, het concert dat Pitch Plot deze avond verzorgde. Een welhaast onmogelijke klankbalans, het ontbreken van onderlinge coherentie en nauwelijks synthese met het publiek maakten van dit concert er een om vooral te hopen op betere tijden.

Tony Roe

De fluit is een kwetsbaar instrument in vrijwel elke muzieksoort. Vooral in de jazz met een doorgaans levendige en daardoor onrustige ritmesectie is een fluit weinig weerbaar. Jeroen Pek, die een mooie naam heeft opgebouwd als jazzfluitist zou dit als geen ander moeten weten. Vreemd genoeg bleek daar tijdens dit concert niets van. Het fluitspel van Jeroen Pek werd al ter aarde besteld voordat hij het tot leven kon wekken. Het ging immers steeds ten onder aan het genadeloze, keiharde drumspel van Onno Witte. Eenlijnig, zonder creatief bedachte intervals, met nauwelijks fantasie binnen de bewegingen van de muziek sloeg de drummer de muziek aan gort, daarbij dankbaar bijgestaan door basgitarist James Cammack. De twee musici hadden vooral oog voor elkaar, sloegen elkaar welgevallig gade en speelden binnen het concert van Pitch Plot hun eigen concert. Met het adagium: van dik hout zaagt men planken.

James Cammack

WAT AAN DE HAND?

Je vraagt je af wat er deze avond met Pitch Plot aan de hand was. Na het uitbrengen van de cd Big Eyebrow in 2016 was het logisch dat de bezoeker die naar muziekpodium Paradox toog, aangename verwachtingen koesterde. Helaas, die werden geen moment ingelost. Al bij het eerste stuk, Influx, kwamen de eerste vragen: waarom slaat die Onno Witte zo hard, waarom kent hij nauwelijks flexibiliteit, waarom is er geen verbinding tussen de vier musici? De vragen werden nadien nergens beantwoord, wel benadrukt: waarom, in hemelsnaam waarom?

Dat een drummer hard slaat kan muziek naar een hogere orde tillen. John Coltrane had nooit zulke fantastische kwartetstukken kunnen spelen als Elvin Jones niet achter hem had gezeten, Billy Cobham had de jazzrock niet verheven als hij zijn drumstel had geaaid, Billy Higgins had samen met Ornette Coleman niet de aanloop genomen naar de free jazz als hij zich had beperkt tot zijn ultieme swing en Philly Joe Jones was niet de trouwe dienaar geweest van Miles Davis in zijn jaren-vijftigkwintetten als hij niet zijn extravagante ritmegevoel had afgewisseld met keiharde interventies op zijn drumstel. En om wat actueler te blijven: Joey Baron beweegt zich als een slang door allerlei muzieksoorten. Soms hard, maar altijd de esthetica van de muziek in de gaten houdend. Allemaal harde jongens, maar zonder uitzonderingen ook musici die met hun spel het totaalgeluid omspannen, dienen en verrijken.

Onno Witte

RANSELEN

Daar had Onno Witte niets van, behalve dan dat ranselen van zijn trommels. Laat die fluit zijn zegje doen verzuchtte je onwillekeurig. Maar niets daarvan, zonder enige coulantie met het tere fluitgeluid en met de fraaie omspelingen van pianist Tony Roe was het een eenling die de baas speelde binnen een kwartet. Daarom kwam onontkoombaar de gedachte op dat het een overweging waard zou zijn om Pitch Plot te reduceren tot een duo. Uit de hoek van fluit en piano kwamen namelijk de geluiden die jazz interessant maken: de fraaie synthesizerklanken van Tony Roe en de haastige, kunstige klankoefeningen van Jeroen Pek daar onder en tegenover gelegd. Hoe mooi dat zou uitpakken liet het eerste stuk na de pauze horen in een fluitsolo, neergelegd op hese en rekbare klanken.

Het laatste stuk van het optreden had de titel Plop à Tous dat Jeroen Pek vertaalde als Schijt aan Alles. Oef… een flirt met de realiteit? En toen was het afgelopen: twee sets van een half uur elk. De toegift kwam heel geforceerd. Het applaus was al verstomd toen de musici terug op het podium kwamen.

Jeroen Pek

TONY ROE

Tony Roe trad met het concert in Paradox voor de tweede keer op met Pitch Plot. Hij is in de plaats gekomen van pianist Christian Pabst. Roe droeg wél bij aan het spel van Jeroen Pek, hij was vindingrijk, speelde op zijn synthesizer heel kort noten die leken ontlokt aan een elektrische gitaar, frutselde levendig met zijn Fender Rhodes en wierp daardoor de laatste van alle al opgekomen vragen op: hoort deze musicus wel binnen Pitch Plot zoals het zich deze avond manifesteerde?

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA VAN DER HEYDEN

Pitch Plot
Paradox Tilburg, 23 februari ’18

Jeroen Pek – fluiten
Tony Roe – piano, Fender Rhodes en elektronica
James Cammack – basgitaar
Onno Witte – drums

www.pitchplotmusic.com

Previous

Maarten van der Grinten (rondetijd 5.28,08)

Next

John Fillmore Quartet laat jazz en flamenco knallen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook