Met hierna nog twee concerten te gaan deed ‘The Better Than Ever Tour’ van de Ploctones muziekpodium Paradox in Tilburg aan. Wie de band een beetje kent – en welke jazzliefhebber doet dat niet? – weet wat hem of haar te wachten staat: volop feest, hard swingende muziek en een overdaad aan enthousiasme. Waarbij het wederom als vanouds was: vol er in en daarmee de zaal hoorndol maken.
Anton Goudsmit mag dan wel de gangmaker zijn, zonder Efraïm Trujillo, Jeroen Vierdag en Martijn Vink bestonden er geen Ploctones. Want de vier bandleden zijn evenredig aan elkaar gewaagd. Het is hún persoonlijkheid die de band zo’n eigen geluid geeft. En die, of je wilt of niet, je meesleurt in een overmatig enthousiasme dat slechts kan uitmonden in heel goede muziek. En daarmee de titel van de huidige tournee vet onderstreept: The Better Than Ever Tour. Die naamgeving kun je dubbel labelen: de Ploctones hebben een niveau bereikt dat deze titel meer dan waard is. En tevens slaan deze woorden op hetgeen de band in zijn gezamenlijkheid voor elkaar heeft gekregen: een unieke mix maken van – naar het lijkt – van een leien dakje glijdende improvisaties en alle muzieksoorten die swing in zich dragen. Van funk tot kaseko, van latin tot bluegrass. Van jazz tot Ploctones.
BEKLIJVEND
Waar het allemaal om draait bij de Ploctones werd al in het eerste nummer van het concert, Flare, blootgelegd. Anton Goudsmit nam zoals zo vaak een beklijvende gitaarsolo tot zich, waarin het slagwerk van Martijn Vink plotsklaps een fikse tempoversnelling inzette. En de muziek een totaal andere richting werd ingedreven. Van een nieuw te verschijnen cd werden ook al wat nummers gespeeld. Zoals Traumatic Chippunk bijvoorbeeld. Goudsmit is opnieuw de aangever, de tenorsaxofoon van Efraïm Trujillo duikt vaag vanuit een mistige achtergrond op, zodat er ruimte komt voor een mooi een-tweetje tussen gitaar en basgitaar. Dat is trouwens ook al zoiets: wie mocht denken dat de Ploctones maar wat aan rotzooien, zou eens kennis moeten nemen van Jeroen Vierdags uitgekiende gebruik van contrabas en basgitaar. Zijn instrumenten zijn niet onderling uitwisselbaar. De contrabas hoort híer en de basgitaar dáár.
In Monddood waren de Ploctones op hun best: razendsnelle collectieve funk die het publiek aangenaam ranselde. En soms zingen ze een liedje, zoals in De dorst – van hun eerste cd 050 uit 2009 – een compositie van Arnold Dooyeweerd, aan wie Goudsmit en Trujillo wat hun muzikale ontwikkeling betreft veel hebben te danken. En ja, de muziek van de Ploctones is ook een lijfelijke belevenis: Sure Cats van Anton Goudsmit is uitermate opwindend en geil. De gitarist, die zeker niet wil worden gezien als leider van de band, is trouwens de voornaamste leverancier van stukken.
SNARENSPUL
En dat de Ploctones vooral ook van afwisseling houden bleek in Vienne, een compositie van Malik Bertrand; uierst melodieus, met een mooie contrabassolo en fijn snarenspul van de gitaar. Meteen daarop gevolgd door Kriminalpolizei, met een spekvette gitaarsolo en weer zo funky als de pest.
De Ploctones dus. Voor al uw dans-, sjans- en zuipfeesten. Mits opgezet zonder remmingen, evenwel in een omgeving waar een bordje boven hangt met de tekst ‘Uitsluitend toegang voor jazzgestoorden’. Want dat is de kern van de Ploctones en hun muziek: jazzier kun je het nergens krijgen.
RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld PAUL JANSSEN
Ploctones
Paradox Tilburg, 2 december ’16
Efraïm Trujillo – tenorsaxofoon
Anton Goudsmit – gitaar
Jeroen Vierdag – contrabas en basgitaar
Martijn Vink – slagwerk
