Snarky Puppy behoeft in Nederland nauwelijks nog introductie. In het weekeinde van 16, 17 en 18 oktober verzorgde de groep drie concerten in ons land: respectievelijk in een uitverkocht TivoliVredenburg in Utrecht, in Parkstad Theaters Heerlen en in de Oosterpoort in Groningen.
De concerten in Utrecht en Heerlen bleken zeer verschillend, waarin het Brooklyn-gebaseerd ensemble aan de ene kant duidelijk zijn veelzijdigheid toonde en aan de andere kant zijn consistentie in het leveren van muzikaal uitmuntende shows, met energieniveaus die moeilijk te bevatten zijn.
Wie zich waagt aan een genre-omschrijving van Snarky Puppy komt al snel op een ‘modern jazz/funk/fusion-ensemble’. Maar wie een paar concerten heeft bijgewoond, weet dat dit ook geen omvattende beschrijving is.
Als deel van een monster-wereldtour van drie maanden, keerde de band terug naar Utrecht, voor het eerst sinds de opname van We Like It Here in de Kytopiastudio in 2013. Om dit te vieren bracht Snarky Puppy het volledige album ten gehore. Met meezinger Shofukan werd meteen duidelijk dat dit geen ‘luisterconcert’ zou worden. Tio Macaco liet niet alleen de helderheid en het samenspel van de hoornsectie (Chris Bullock, Mike Maher, Justin Stanton) uitblinken. Het nummer bood hem ook de gelegenheid om de bevriende Nederlandse percussionisten Steven Brezet en Murk Jiskoot van het Metropole Orkest in het zonnetje te zetten.
VIER ARMEN
De nauwe samenwerking tussen drummer Robert ‘Sput’ Searight en percussionist Nate Werth, die ze zelf omschrijven als ‘spelen als één drummer/percussionist met vier armen’ stond gedurende het gehele concert als een huis. Onder meer Jambone verleende gitarist Mark Lettieri (voor de gelegenheid in een Van Halen t-shirt gekleed) vrij spel voor een bevlogen gitaarsolo. En natuurlijk werd Lingus hét moment van de virtuoze toetsenist Cory Henry voor een solo die het publiek elke keer weer verrast en enthousiasmeert.
Het concert in Heerlen was wellicht ingetogener, met gevoelig pianospel en nogal wat klassieke inbreng van Bill Laurance. Traditiegetrouw werd het een – op twee liedjes na – compleet andere set dan in Utrecht. Zoals bassist en bandleider Michael League naderhand uitlegde: “We spelen nooit twee keer hetzelfde, zo blijft het voor ons en voor jullie leuk.” Daarom begon het concert daar met oudere stukken, zoals Intelligent Design, een bijna tien jaar oud, maar nog springlevend lied van de eerste cd. En het altijd meeslepende 34 Klezma van Bring Us The Bright, dat in Heerlen, zoals al talloze malen eerder, zelfs de stilste toeschouwers aan het klappen en dansen kreeg.
De leden van Snarky Puppy zijn stuk voor stuk uitmuntende muzikanten. Maar Snarky Puppy is meer dan de som der delen. Het plezier, de samenwerking, het samenspel, het respect voor elkaar zijn in alles terug te horen en te zien. De bandleden aarzelen niet om ook op het podium te experimenteren met geluiden en ritmes, ieder krijgt ruimte voor improvisatie en ze genieten er zichtbaar van. En ze aarzelen niet om stijlen te mengen. Zozeer zelfs dat in plaats van ze steeds te proberen te definiëren met bestaande genre-namen, ze wellicht ondertussen hun eigen genrenaam verdiend hebben.
TOT ZIJN RECHT
Een album van Snarky Puppy is al bijzonder, maar de band komt pas live echt volledig tot zijn recht, in niet al te grote concertruimtes. En gelukkig weten steeds meer mensen in Nederland dat. Snarky Puppy is op 11 en 12 december terug tijdens het State X New Form-festival in Den Haag.
tekst en beeld SOPHIE CONIN
Snarky Puppy
Tivoli/Vredenburg Utrecht, 16 oktober 2015
Parktheater Heerlen, 17 oktober 2015
Michael League – basgitaar, toetsen, bandleider
Bill Laurance – keyboards
Justin Stanton – trompet en toetsen
Cory Henry – toetsen
Mark Lettieri – gitaar
Mike ‘Maz’ Maher – trompet
Chris Bullock – tenorsaxofoon, dwarsfluit en klarinet
Nate Werth – percussie
Robert ‘Sput’ Searight – drums
Voorprogramma:
Lucy Woodward – zang