Bill Laurance deed tijdens zijn Europese tournee ook het Concertgebouw in Amsterdam aan.

In Cloud Nine, de donkere en stille zaal van TivoliVredenburg, maken zo’n vijftien mannen opnamen voor een televisieprogramma. Dit is de plek van de afspraak met Bill Laurance, een van de gasten van het programma.. Zijn laatste bezoek aan Nederland was begin juli op het North Sea Jazz Festival waar hij met zijn band, het Bill Laurance Project, een enthousiast publiek van zijn cinematografische kanten liet genieten. Deze maand komt hij terug naar Nederland om zijn nieuwe soloproject ten gehore te brengen, als deel van een Europese tournee.

Na zo’n volle dag tv-opnamen in een donkere concertzaal, kiezen we ervoor om de gezelligheid van een Utrechtse kroeg op te zoeken om bij te praten. Een goede keuze naar blijkt, want “praten over muziek met een speciaal biertje in de hand, dat is het goede leven” aldus Bill Laurance. Als hij terug denkt aan het optreden bij NSJ, hoe vond hij dat eigenlijk? Het antwoord komt uitgelaten en ongefilterd uit het hart “Fucking amazing! Er is iets heel bijzonders om je eigen muziek aan de wereld te mogen brengen. En om dat te doen op een festival met zo’n geschiedenis en voor zo’n gewaardeerd publiek, maakt het nog specialer.” Laurance speelde al eerder op het festival met Snarky Puppy. Maar dit jaar presenteerde hij zijn eigen werk, zelf bedacht, gecomponeerd en uitgevoerd; een ervaring om nooit meer te vergeten, zo vindt hij.

 

Bill Laurance

MUZIEK SPEELFILM

Waar is hij sindsdien eigenlijk mee bezig geweest? Eerst een tijdje op tournee en daarna ongeveer drie maanden aan de slag met een heel bijzondere compositieopdracht. Hij schreef en nam de volledige soundtrack op voor de Cubaanse film 1989 van de gebroeders Sebastian en Rodrigo Barriuso, die in 2018 uitkomt. Een intens proces. Des te meer door het onderwerp van de film, dat het verhaal vertelt van een man die gedwongen vertaler wordt voor Russische kindslachtoffers van de Tsjernobylramp en hun Cubaanse artsen. Componeren voor films is niet nieuw voor Laurance, maar dit was wel de eerste volledige film waar hij aan meewerkte. Een leerzame en intensieve periode, met voor hem een levensritme dat vele mijlen verwijderd was van het toeren wereldwijd, met zijn vliegvelden, volle concertzalen en jetlags. Recentelijk concentreerde hij zich vooral op zijn soloproject. Een album is in de maak en een reeks concerten start binnenkort.

Alle successen die hij met een band boekte ten spijt, speelde hij al lang met het idee om in zijn eentje muziek op te nemen en op te treden. Hij ziet het als dé mogelijkheid om terug te gaan naar de essentie van de piano en van zijn muziek. En om de diepte in te gaan, op zoek naar zijn eigen geluid. In hoeverre is een soloproject anders dan opnemen of spelen met een band? “In een studio gebeurt veel meer. Componeren voor een band houdt vaak in dat je vooraf een demo maakt. Voor dit soloalbum stapte ik de studio in met ideeën voor melodieën, maar geen demo of vooraf echt geschreven muziek. Het proces had meer weg van experimenteren met geluid, dan van puur componeren. Het oorspronkelijk idee was om er een album met alleen piano van te maken. Toch voel ik de behoefte om meer lagen toe te voegen als ik aan het opnemen ben in de studio. De eigenschappen van de Prophet, Rhodes en andere toetsen verruimen de persoonlijkheden van de nummers, en het slaan van een hand of een ring op de piano kan de basis voor een ritme worden.”

Bill Laurance

ZOEKTOCHT

Het blijft een zoektocht naar eigen stem en Bill Laurance lijkt er vrede mee te krijgen. Zoals pianist Jason Rebello, die onder andere met Sting speelde en waarvan hij lessen kreeg, ooit tegen hem zei: “Het bespelen van de piano is nooit af, het blijft altijd ‘work in progress’.”
Waar de inspiratie van vorige albums vooral was gegrond op het leven op tournee, steden of plekken die Bill Laurance bezocht – of liever gezegd de gevoelens die deze bij hem opwekten – is het bij dit project anders. Bepaalde gebeurtenissen in de wereld en de wens om als muzikant niet neutraal te blijven, beïnvloedden de composities. Laurance sprak de afgelopen maanden met meerdere collega’s over de rol van artiesten om zich uit te spreken, om hun mening te uiten over de wereld waarin ze leven. Met Michael League bijvoorbeeld, die de volle zalen die Snarky Puppy trok, gebruikte om te pleiten voor een actievere rol van het publiek om kunst en creativiteit te steunen.

En met David Crosby met wie hij samenwerkte op diens nieuwste album, en die zelf al zijn hele carrière politiek uitgesproken en actief is. Bill Laurance gelooft in de sociale betrokkenheid van musici, zij het niet in de vorm van activisme. Muzikanten leven niet in een vacuüm en hebben de mogelijkheid en wellicht de verantwoordelijkheid om te uiten waar ze voor staan, wat belangrijk voor hen is. Dit is zijn motivatie en inspiratie voor het schrijven van vele nummers voor het nieuwe album. Zo is hij bijvoorbeeld geraakt door de keuze voor Brexit van zijn vaderland eerder dit jaar, componeerde hij het nummer This Is England; een pleidooi opdat de VK opnieuw goed moet nadenken voordat het zich schuldig maakt aan een desastreuze Brexit.

In de reeks soloconcerten dit najaar staat er een in het Koninklijk Concertgebouw gepland, iets waar Bill Laurance heel erg naar uitkijkt. “Het is echt een concertzaal op mijn verlanglijst. Niet alleen omdat het een prachtige zaal is, met een wereldwijde reputatie en een bijzonder goed geluid. Maar ook omdat het me altijd getrokken heeft om niet-klassieke muziek te spelen in een klassieke omgeving. Ik was recentelijk in Italië in een dakloze kerk, waar een boom in het midden groeide, en daar speelde ik mijn muziek op piano, elektronische toetsen en effectenpedalen. Heel bijzonder.” Laurance is erg benieuwd hoe zijn nieuwe muziek en de sfeer die hij wil creëren zal bevallen bij het publiek van het Concertgebouw.

Bill Laurance

CREATIEF PROCES

Het soloalbum en de soloconcerten zijn momenten waar hij volledig in het nu leeft en speelt. Hij leeft zich in zijn eentje volledig in op de controle van de minutieuze aspecten van het creatief en muzikaal proces, inclusief improvisaties. Hetgeen tot intens genoegen kan leiden die bijna spiritueel is. Hij neemt graag luisteraars en concertpubliek mee op een reis met verschillende stemmingen. “Het componeren van muziek of de opbouw van een concert is denk ik vergelijkbaar met het koken van een heerlijke maaltijd van drie, vier of meer gangen. Elk gang wordt anders voorbereid en heeft zijn eigen structuur, karakter, smaak, ondertoon, en samen vormen ze een geheel”, aldus Bill Laurance.

Tekst en foto’s SOPHIE CONIN

Bill Laurence solo: 19 november – Koninklijk Concertgebouw Amsterdam, 21 november – Luxor Live Arnhem, 22 november – Paradox Tilburg, 23 november – RAAF Rotterdam

www.billlaurance.com

 

Previous

Jazznu over: John Coltrane

Next

November Music 2017 ware spoeling van de geest

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook