JAZZ-tafette

Hij loopt al een aantal jaren mee in het jazzmilieu, maar wie kent de naam Timothy Banchet en zijn betekenis voor de Nederlandse muziek? Weinigen. Niet erg, want voor die relatieve onbekendheid heeft hij zelf gekozen. Zijn carrière ontrolde zich tot nu toe hoofdzakelijk als begeleider – sideman in goed

Als je zou gaan tellen, dan zou het eindcijfer duizelingwekkend hoog zijn. Want wie van de huidige (en vorige) generaties jazzmusici heeft niet te maken gehad met bandleider/trompettist/componist/arrangeur Charli Green? De ruim vijftig jaar dat de Amerikaan in Nederland vertoeft, heeft hij vooral benut om talloze musici wegwijs te maken

Dit is een speciale aflevering van de JAZZ-tafette. Vorige maand gaf Leo Janssen het stokje door aan Charli Green, maar we plukken het uit de lucht om aandacht te kunnen schenken aan een bijzonder jubileum. Rinus van der Heijden, uitgever en (hoofd)redacteur van JazzNu, schreef deze maand vijftig jaar geleden

‘Een bescheiden type’, zo omschreef Bert Lochs vorige maand de stokjesdrager voor de maart-editie van de JAZZ-tafette. Daarmee is niets te veel gezegd, want Leo Janssen is wel héél timide, zeker als het over zijn eigen verrichtingen als musicus gaat. En zoals dat vrijwel altijd geldt: de stilste wateren hebben

Trompettist Bert Lochs is deze maand stokjesdrager van JAZZ-tafette. Bij de laatste vraag van de rubriek kiest hij zijn ‘opvolger’ voor maart met als kwalificatie dat deze musicus ‘een bescheiden type is, die echt meer aandacht verdient’. Hoezeer zijn die woorden ook van toepassing op zijn eigen persoon. Bert Lochs

Een gesprek met Henk Haverhoek is als het doorbladeren van een encyclopedie. Je krijgt alles tot in de puntjes aangereikt: plaatsnamen, data, namen optredenden, sfeer van locaties. De contrabassist is van het zorgvuldige soort, niet alleen als het gaat om zijn vijf decennia omspannende muzikantschap, ook in zijn blik op

Zoef, zo heet de poes. Pas drie maanden oud, maar nu al een echte jazz cat, zoals haar baasje Wiro Mahieu trots zegt. Want Zoef brengt lange tijd door in zijn nek als hij zijn contrabas bespeelt. En als ze het daar beu is, wil ze ook best op de

Gelukkig maar, het had heel anders af kunnen lopen, vorig jaar. Toen had het niet veel gescheeld of Pierre Courbois was verdronken. Hij zakte door de steiger achter zijn woonboot op de Rijn in Arnhem. Het gevaar was levensgroot omdat hij niet kan zwemmen. Hij hing dik twintig minuten aan

Ben van den Dungen, de vorige stokjesdrager van deze rubriek, wees voor de maand oktober saxofonist Leo van Oostrom aan. Maar daar haalde JazzNu bij wijze van grote uitzondering, bakzeil. Van Oostrom meldde geen behoefte te hebben aan publiciteit. Kán natuurlijk. Maar of hij dan zo vriendelijk wilde zijn een

Ben van den Dungen, saxofonist, organisator, beleidscriticus, man van het grote gebaar. Plus van het grote woord. En dan niet voor die van zonder inhoud, maar grote woorden die misstanden op cultuurgebied aan de kaak stellen en zonder voorbehoud worden geuit om in het bijzonder de sector van jazz en