JazzNu is begaan met het lot van de jazz en zijn uitvoerders. Daarom stelt Rinus van der Heijden deze vraag:
Hoe geeft tenorsaxofonist Efraïm Trujillo in het Corona-tijdperk invulling aan zijn kunstenaarschap?
De coronacrisis betekent een ongelooflijke ‘transition’. Voor mij is nu belangrijk om vast te houden welke vorm er ik aan moet gaan geven. De situatie waarin wij nu zitten is ontstaan door een traumatische ervaring, Daar is kunst ook voor, om die gevoelens een plek te geven. Het is belangrijk dat mensen zien hoe belangrijk de rol van kunst is. Ik ben bang dat het publieke debat zzp’ers in het hokje van de probleemgevallen gaat plaatsen. Dat mensen gaan denken: wat hebben wij aan kunst?
Ik heb altijd met grote orkesten gewerkt. In Amsterdam heel lang met een Surinaams workshoporkest, we traden op tijdens straatfeesten en gewoon in het park. Het Amsterdam Funk Orchestra bestaat ook al jaren. Nu kunnen we met die grote orkesten niet werken. En is de vraag: hoe toch door? Ik kan een stuk schrijven, ieder een karaokeversie sturen. Daar staat alles in, behalve de partij voor die ene persoon. Ik heb besloten er een project van te maken: Homebrew Sessions. Zo kan ik muziek blijven maken, repetities doorgang laten vinden.
Soloprojecten zijn ook een andere manier om straks weer te spelen. In je eentje op het podium, met een looping station. Misschien is dat het eerste wat ik kan gaan doen. Maar ja, hutje bij mutje vinden we met z’n allen fijn. Dat zal nu niet meer zijn. Wat zou je met een groot gezelschap kunnen doen? Ik fantaseer over een grote ruimte, het Muziekgebouw aan ’t IJ bijvoorbeeld. Iedere musicus in een hoek van het gebouw. Het publiek loopt daar doorheen. En dan muziek schrijven die daar geschikt voor is. Mooi als zoiets leidt tot een nieuwe ervaring.
Dit zijn manieren om met iets heel traumatisch om te gaan. Om het enigszins begrijpelijk te maken. Alles druppelt nu wat langzamer. Als je nergens naar toe leeft, wordt het leven een stukje goedkoper. Het is bijzonder om te merken dat je met de helft minder toe kunt. Als we over het nieuwe normaal spreken, zou ik het zo willen houden.
In brede zin moet er ook worden aangepast. Politici die gaan nadenken over de rol van cultuur. En zzp’ers die op een gemakkelijke manier geld kunnen verdienen. Bij een crisis als deze moet je zzp’ers honderd procent ondersteuning geven. En als de crisis langer duurt? Dan zal elke sector aan het infuus hangen. Als je nu een subsidieaanvraag doet wordt altijd gevraagd: hoeveel bezoekers ga je trekken? Dat is een zinloze vraag. Er zou nagedacht moeten worden over een andere manier van subsidie aanvragen. Dan heb je kans dat je iets van inkomen gaat genereren.
Ikzelf ben een ontzettende teamspeler. Niemand zal ervoor kiezen zonder publiek te gaan spelen. Ik denk echter dat ik met een soloproject een andere kant van mijn muzikaliteit kan laten zien. Er zal niets anders op zitten. Straks komen er weer concerten, vaak in kleine bezettingen. Dat zijn financiële, niet alleen artistieke keuzes. Je moet niet alleen vasthouden aan hoe het was.
Ik heb nooit anders gedaan dan muziek maken. Als dat op een of andere manier niet meerzou kunnen, dan kijk ik met veel plezier terug en ga iets anders doen. Ik vind muziek groter dan mijzelf. En zal altijd op een of andere manier muziek blijven maken.
Integere reflectie met als uitgangspunt de coronacrisis als collectief trauma. Zeer interessant om te kijken hoe muziek zich gaat ontwikkelen als de commerciële bijdrage van betalend publiek wegvalt.
Tegelijkertijd is het wel bijzonder dat Trujillo het sentiment van de malaise in de kunstsector niet expliciet noemt, maar tussen de regels door laat proeven. Heel mooi.