Het cijfer 700.000 als lege huls

COLUMN

Een telefoontje vanmorgen van een medewerkster van het North Sea Jazz Festival (hè, wat vervelend nou, heb ik de naam niet goed verstaan). Of ik wat wist van die 700.000 mensen die een week geleden Jazz in Duketown 2021 bezochten. Haar stem klonk bepaald verontrust: “Tsjonge Rinus, 700.000 man, dat kan toch niet. Hoe moet het nu met North Sea?”

Tja, daar wist ik een-twee-drie ook geen antwoord op. En ik kwam ook nog eens met mijn mond vol tanden te staan toen zij in snikken uitbarstte en vertwijfeld riep dat North Sea’s naam daarmee regelrecht in gevaar kwam: “Je begrijpt toch wel dat dat Bossche evenement met bijna tienmaal zoveel bezoekers als het onze, een regelrechte bedreiging is voor ons bestaan?” Omdat ik weinig van cijfers weet en het allemaal niet erger wilde maken dan het al was, kon ik niet anders dan haar verzekeren op onderzoek uit te gaan.

Ik belde Debby van Son, van de afdeling communicatie van Jazz in Duketown met maar één vraag: hoe komen jullie aan die 700.000 bezoekers en de 75.000 kijkers naar de concerten gedurende de vier festivaldagen? “Dit zijn echt de cijfers, zoals die ons verstrekt zijn door Facebook, YouTube en Instagram”, verzekerde Debby. “Wij krijgen de daarbij behorende statistieken aan de achterkant van onze websites. Die zijn door verschillende kanalen aangeleverd. De cijfers gaan niet alleen over de vier festivaldagen, maar ook over de aanloop, over zeven dagen dus. Het cijfer 75.000 is de optelsom van alle kijkers naar concerten op enig moment. We telden 37.000 views en zijn uitgegaan van 2 kijkers per view.”

Oh, twee per view. Waarom geen drie of vier? “Nou ja, we zijn uitgegaan van twee.” En die 700.000? “We tellen de bereikcijfers van Instagram en Facebook. Het gaat om 169.000 bezoekers voor de berichten op Facebook, 520.000 voor Instagram. We hadden extra bereik, omdat we veel berichten hebben gemaakt. De views zijn daardoor gestegen. We hebben bovendien alles uitgezonden. Facebook heeft een heel groot bereik met foto’s en live video’s. Normaal gaan deze cijfers boven het miljoen, mensen realiseren zich dat niet.”

Het begint me te duizelen. 75.000, 700.000, 1.000.000. Kan ik die cijfers even inzien? Nee, dat kan niet, die liggen vast aan de achterkant, zegt Debby. Maar ik geloof ze niet, merk ik op. “Ja, je kunt ervoor kiezen ze wel of niet te geloven”, zo maakt Debby een einde aan ons gesprek.

Ik had de medewerkster van het North Sea Jazz Festival beloofd dat ik terug zou bellen met een eventuele verklaring voor deze revolutionaire cijfers. Maar zo’n verklaring heb ik niet. Waarom niet? Omdat de twijfel nog groter is geworden na het telefoongesprek met Debby. Want wat voor waarde hebben die cijfers nog? Voor mezelf moet ik ervan uitgaan dat ik er geen bal van geloof. Tegelijkertijd heb ik niet het recht aan de woorden van Debby te twijfelen. Stel nou eens dat dit cijfer van 700.000 wel klopt, wat moeten North Sea en ik daar dan mee? Het zijn cijfers die rondzweven in de cloud. Ze zijn niet tastbaar, ongrijpbaar, voor mij niet te verifiëren. Ze stellen dus, sec bekeken, niets voor.

En ja, deze redenering heeft ook een keerzijde. Want als die cijfers voor ons oncontroleerbaar en derhalve zo zweverig zijn als een New-Agegoeroe, dan hebben ze voor Duketown ook geen enkel nut. De organisatoren van het Bossche festival proberen immers de buitenwacht, hun sponsors en andere geldschieters te overtuigen van de grootsheid van hun evenement. Maar lege hulzen krijgen dit niet voor elkaar. Achterwege laten dus die flauwekul, dat machogedoe om te imponeren, die schone schijn. Het zijn cijfers zonder enige inhoud of betekenis.

Hé, verdorie nog aan toe. Hoe heette die medewerkster nou toch van het North Sea Jazz Festival? Ik zou haar terugbellen met de uitslag van mijn onderzoek. Nou ja, bij deze dus, mevrouw: ik weet dat Mojo en North Sea Jazz elke dag JazzNu lezen. Kunt u hiermee verder? Heb ik een beetje de ongerustheid weggenomen?

RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s TOM BEETZ