In de jazz had de gitaar vanaf het moment dat platen elektrisch werden opgenomen (1925) al snel de banjo vervangen, en vanaf eind jaren dertig ging met even grote snelheid de akoestische gitaar ten onder aan de elektrische. De eerste elektrische gitaar werd uitgevonden door George Beauchamps die in 1931 een wolfraam pickup op zijn gitaar zette. Het was de firma Rickenbacker die de eerste elektrische gitaar bouwde en gezien zijn overeenkomst met een koekenpan de Frying Pan genoemd, die als steelgitaar in Hawaiimuziek gebruikt werd.
George Barnes moet de eerste jazzmuzikant geweest zijn die nog in hetzelfde jaar van Beauchamps’ uitvinding elektrisch versterkte gitaar ging spelen. Hij was het die hiermee in 1938 met Big Bill Broonzy de eerste opnamen maakte, waarmee hij twee weken eerder was dan trombonist en gitarist Eddie Durham, die hiervoor ten onrechte de credit kreeg. Maar het was Charlie Christian die vanaf 1939 liet horen dat de gitaar door het elektrificeren een echt solo-instrument was geworden waarop je bebop kon spelen. En het was Les Paul die je de uitvinder van het jazzgeluid op gitaar mag noemen, toen hij in 1940 de solid-body gitaar uitvond, die pas veel later nadat Fender in1950 met de Broadcaster op de markt was gekomen, door Gibson in productie werd genomen.
De ontwikkeling van de jazzgitaar is daarna snel gegaan. Met Django Reinhardt die de zigeunerjazz tot op de dag van vandaag razend populair heeft gemaakt en met gitaarvirtuozen als Barney Kessel, Kenny Burrell, Wes Montgomery en Jimmy Raney die de jazzgitaar volwassen hebben gemaakt. In de blues waren het pioniers T-Bone Walker en B.B. King en in de pop Jimi Hendrix, waardoor de elektrische gitaar het belangrijkste solo-instrument is geworden.
In Nederland kunnen we ons verheugen op uitmuntende gitaristen – onder wie Nederlands eerste elektrische gitarist Eddy Christiani – Wim Overgaauw, Anton Goudsmit en Franky Douglas, en de jongere generatie met Jerôme Hol (foto), Jesse van Ruller en Reinier Baas.
