Er zijn van die mensen bij wie je je afvraagt waarom zij zo zelden in de schijnwerpers treden. HENK bijvoorbeeld, artiestennaam van contrabassist Henk de Ligt. Of zijn mede-bandleden Bert Lochs, of Friso van Wijck. Onterecht hoor, dat gebrek aan belangstelling. Want wie ‘The Road Unknown’ beluistert van HENK wordt zeker gegrepen door vakmanschap, avontuur en vooral spanning, die je bij anderen vaak moet ontberen.

De namen van Henk de Ligt, Bert Lochs en Friso van Wijck zijn er drie van de vijf die HENK bemannen/bevrouwen. Stephanie Francke en Ed Baatsen zijn de andere twee. Het gaat er uiteraard niet om of je een beoordeling van kwaliteiten laat afhangen van bekend- of niet bekend zijn. Maar in Nederland wordt vooral in publicitair opzicht bekendheid nogal eens verweven met kwaliteit. Dat dit onterecht is, bewijst The Road Unknown. En daarmee mag het nog maar eens gezegd zijn.

Het eerste wat je hoort als je The Road Unknown opzet is de volle groepsklank. Onmiddellijk dringt zich de conclusie op dat hier een collectief aan het werk is dat verrassing als kenmerk voert. Verrassing in de zin van hechtheid, op elkaar ingespeeld zijn, gloedvol en op de juiste wijze anticiperend. Maar daarbij wordt een oorspronkelijk element toegevoegd: de afwijkende visie van iedere muzikant afzonderlijk op de acht eigen stukken van Henk de Ligt, plus een compositie van Ed Baatsen en een van Friso van Wijck.

Op die momenten wordt het groepsconcept losgelaten, gaat een instrumentalist volgens zijn eigen gemoed te werk en hóór je bijna hoe de anderen dit op prijs stellen. Juist die initiatieven zijn bases voor nieuwe invalshoeken. Soms zijn ze niet meteen hoorbaar, zitten ze verstopt in wat een geïmproviseerd beginnetje lijkt. Zoals in het stuk The Old Tower, waar contrabas en flugelhorn een aarzelende blues inzetten, de sopraansaxofoon komt assisteren, de piano lichtelijk ontregelt om tenslotte met wijd uit elkaar liggende noten een einde aan het stuk te breien. In het daarop volgende Sea Drift zet de gestreken bas in, lijkt zichzelf te verliezen in een pastiche, maar wordt in een kaarsrecht spoor getrokken door de piano. Dat spoor bestaat er dan uit dat HENK weer terugkeert naar de o zo mooie groepsklank.

Soms ontkom je niet aan herinneringen aan het verleden. Zoals in Mosavans, waarin je de contrabas van Charlie Haden meent te ontwaren en direct meegetrokken wordt met de klanken van het Liberation Music Orchestra. In Lágrimas herhaalt zich dit kort. Maar zulke gedachtenspinsels duren maar even: bijna 68 minuten lang hoor je wis en warempel alleen maar HENK!

HENK, het Henk de Ligt Quintet dus, is even sterk in de individuele prestaties als in de groepsklank. Dat is een prestatie op zich, want het komt bij dit soort vergelijkingen nogal eens voor dat het of/of is. Bovendien is er volop ruimte voor indringende improvisaties, zoals in de Friso van Wijck-compositie Round Square. En die groepsklank? Tja, die heeft de kracht van een kleine big band. Alweer een vette pluim op HENK’s hoed.

RINUS VAN DER HEIJDEN

HENK – The Road Unknown
Liba Records

 Bert Lochs – flügelhorn en trompet
Stephanie Francke – alt- en sopraansaxofoon
Ed Baatsen – piano
Henk de Ligt – contrabas
Friso van Wijck – slagwerk

www.henkdeligt.com

Previous

Flin van Hemmen herijkt met dubbel-cd het begrip tijd

Next

Chrystel Wautier zingt over haar Oekraïense afkomst

Lees ook