Wat is er met Bill Frisell aan de hand? De man die het culturele erfgoed van de Verenigde Staten in een nieuw kader plaatste, door nogal wat culturen van zijn vaderland af te grazen en daarbij bijvoorbeeld de countrymuziek, alsmede pop- en jazzmuziek van een eigen signatuur te voorzien, heeft zich met zijn nieuwste cd ‘When You Wish Apon A Star’ gewend tot de Amerikaanse filmindustrie; in het bijzonder de muziek ervan. Maar wie de cd beluistert, zou evenals deze recensent kunnen verzuchten: ‘Het is nu stilletjesaan mooi geweest, Bill.”
When You Wish Upon A Star is vooral als een eerbetoon bedoeld ‘aan een aantal iconische filmscores’, zoals de gitarist zelf zegt. Dat zijn de vier suites To Kill A Mockingbird, Psycho, Once Upon A Time In The West en The Godfather. Bill Frisell heeft ze verdeeld over zestien zelf gearrangeerde composities, die nog worden aangevuld met oude bekenden als Bonanza en Moon River. Een bont allegaartje, waarmee niets mis zou zijn als het niet de zoveelste – dezelfde – invulling is als bij alle zaken waarmee de gitarist zich de laatste jaren bezig houdt. Dat houdt in: pogingen om in zijn volstrekt eigen stijl bestaande muziekstukken of -sferen van nieuwe invalshoeken te voorzien. Maar daar zit de crux: die eigen stijl kent geen enkele noviteit of progressie: het maakt niet uit welk stuk Frisell speelt, want alle arrangementen klinken exact hetzelfde.
When You Wish Upon A Star roept daardoor vermoeidheidsverschijnselen op bij de luisteraar. Alweer die lange uithalen van de gitaar, alweer die opgelegde melodievorming, alweer het gebrek aan avontuur. In plaats daarvan zorgvuldige – dat wel – maar geenszins afwijkende vertolking van wat ooit was. Waar is de schepper, de creator Bill Frisell? Luister eens naar de vertolking van The Shadow Of Your Smile van collega-gitarist Jim Hall en je hoort nauwelijks verschil met de versie van Bill Frisell. Waarop voor de zoveelste keer de vraag rest: waarom Bill, waarom zo? Al deze uitvoeringen van Amerikaanse klassiekers voegen geen greintje eigen gezicht toe, hoogstens aan de portemonnee van Frisell zelf.
De aanwezigheid van zangeres Petra Haden maakt ook al niet blij. Haar stem die nauwelijks expressie bevat, werkt eerder verstorend dan versterkend. En waar zij zich in sommige passages – zoals in Farewell To Cheyenne (uit Once Upon A Time In The West) – beperkt tot het ver voorbij het cliché geraakte ‘lalalalalala’, is het dieptepunt van deze cd wel bereikt. Bonanza in marstempo en Moon River als een op ontploffen staande suikerbom doen de deur definitief dicht.
RINUS VAN DER HEIJDEN
Bill Frisell – When You Wish Upon A Star
OKeh Records
www.billfrisell.com
www.sonymasterworks.com
www.okehrecords.com
Bill Frisell – elektrische en akoestische gitaar
Petra Haden – zang
Eyvind Kang – altviool
Thomas Morgan – contrabas
Rudy Royston – slagwerk en percussie
