‘Freetet’ is een album dat vanaf het eerste moment overtuigend is voor wat betreft de opvatting van spel en interactie. Manuel Hermia is een Brusselse tenorsaxofonist die in verschillende muziekidiomen werkzaam is. Zijn werk heeft een bevlogen sociale context die hij in het cd-boekje etaleert.
Naast het spelen in verschillende trio’s heeft hij ook dit kwintet waarmee hij free jazz brengt. De bezetting zonder piano geeft de groep meteen een bijzonder groepsgeluid en is open en transparant. Alle spelers hebben een sterke rol en vullen het muzikale spectrum op prachtige wijze.
In vrij geïmproviseerde jazz is het niet eenvoudig om de openheid en structuren die je als musicus normaal gesproken hanteert, los te laten ten faveure van het ter plekke te ontwikkelen groepsidioom. Te vaak verzandt deze muziek in oeverloos gezoek naar tooncentra en energieopbouw zonder de ziel van die, voor jazz essentiële vrijheid, werkelijk te vinden. Manual Hermia slaagt daarin wonderlijk goed.
De tenorsaxofonist heeft met zijn medeblazers Samuel Blaser op trombone en Jean-Paul Estiévenart op trompet een heel mooi klankcollectief gevonden. De excellente ritmesectie van contrabassist Manolo Cabras en drummer João Lobo past volledig synchroon in de muzikale opvatting. Het is écht een heel goede band.
Natuurlijk hoor je de onmiskenbare invloed van freejazz-altsaxofonist Ornette Coleman heel erg terug in een stuk als Ze Theme, hoewel het kwintet het zelf een knipoog naar The Theme van Miles Davis noemt. Maar dat doet weinig af aan de impact die de muziek heeft. Ergens anders heb ik associaties met Charlie Haden’s Liberation Orchestra, Old and New Dreams – ook zwaar beïnvloed door Ornette natuurlijk – de vroege Dave Holland Quintet-platen met dezelfde bezetting als deze band en het werk van drummer Milford Graves of Anthony Braxton. De ballad Stuck Between Those We Love is een juweeltje met een bijna ouderwetse jaren zestig (pre-free jazz) Blue-Note=album klank en laat zien hoe prachtig deze blazers samen klinken.
Er is een wereld aan prachtige. inspirerende muziek die uit de freejazzontwikkeling van de jaren zestig is voortgekomen. Dit album sluit daarop aan. Deze soort jazz wordt naar mijn mening gewoon veel te weinig gespeeld, terwijl het een van de belangrijke stromingen in de jazz is. In Nederland kennen we gitarist Jasper Stadhouders en tenorsaxofonist John Dikeman als jonge vaandeldragers in dit genre.
Het vraagt enorm veel muzikale lef om op zo’n manier de muziek te lijf te gaan. Er wordt nergens een gemakkelijke koers gevaren. Het is compromisloos, energiek en ruig en tegelijkertijd speelt het ensemble met veel nuance en integriteit. Het Freetet doet zijn naam eer aan. Het is muziek die niet voor een groot publiek geschikt is want het is een smaak die je moet leren waarderen en dat kost tijd en durf en dat wordt muziek helaas meestal niet meer gegund.
De sound van het album is geweldig. Het is heel droog opgenomen wat betekent dat er nauwelijks galm op de geluidsmix zit. De gekozen (?) klank van de ruimte op de plaat is uitstekend geschikt voor deze free jazz. Dat maakt de muziek op een mooie manier intiem en sprekend.
ERIC VAN DER WESTEN
MANUEL HERMIA FREETET
Freetet
Igloo Records
Manuel Hermia – tenorsaxofoon
Jean-Paul Estievenart – trompet
Samuel Blaser – trombone
Manolo Cabras – contrabas
João Lobo – drums
