Wat krijg je als je biomedische en industriële wetenschappen en een grote dosis ervaring en lessen in praktijk bij elkaar voegt? Dan krijg je een enorme bundel kennis die zich samenbalt in contrabassist Ramon van Merkenstein en die vervolgens open bloeit in een vakkundig trio samen met de Italiaanse gitarist Gabriele di Franco en slagwerker Lieven Venken. De cd ‘Quiet Dreams’ van het Ramon van Merkenstein Trio getuigt overtuigend van dat muzikale vakmanschap.
Wat de bèta Van Merkenstein meebrengt in al die eigen composities van zijn hand, is denken in stramienen. Dat leidt duidelijk tot werken in sjablonen. De nummers Ocean Waves, One For Tyner, November Song, Dazzle Dew, Thoneraux ademen allemaal dezelfde, haast serene sfeer. Heel bedachtzame gitaarnoten, een enkel akkoord met ondersteuning van een adequaat invullend solerende contrabassist en slagwerker. Zelfs in One For Tyner, waarin je enige referentie verwacht aan de altijd overrompelend spelende pianist McCoy Tyner van het beroemde John Coltrane Quartet. Niets overrompelends te bespeuren. Onwillekeurig leiden deze sjablonen tot een zekere mate van voorspelbaarheid, zelfs wel braafheid in het repertoire van Quiet Dreams. In het persbericht bij het uitkomen van de cd staat Quit Dreams in de kop. Een Freudiaanse vergissing.
De muziek van dit intellectuele trio laat je bijvoorbeeld in het eerste nummer Devious Dance wel de oren spitsen in een wals met een licht tegendraadse contrabas. Ook in het Passing On en in het solonummer Bass Interlude komt de contrabas van Van Merkenstein tot zijn recht. In de solo’s, ook in November Song, overtreedt Van Merkenstein met overtuiging de ongeschreven wet dat bassolo’s verboden zijn. Er zijn maar weinigen die dat mogen of mochten, zoals de god der contrabassisten Dave Holland, en Charlie Mingus en Charlie Haden.
Het nummer Quiet Dreams?, inderdaad met vraagteken, draagt Van Merkenstein op aan zijn zoon Elias. Die droomde kennelijk van een achtervolging die op het eind aardig spannend wordt. Al dromend komt in Midnight Madness het Concerto di Aranjuez voorzichtigjes door een strijkende contrabas om de hoek kijken. Meer dan citeren wordt het niet. Di Franco krijgt in dit nummer, na de opmaat met dit toch tamelijk verstilde, klassieke thema de gelegenheid om uit te pakken met een lekker ruige fuzz op zijn gitaar. De luisteraar wordt even wakker geschud.
Terugkomend op stramienen en sjablonen: het valt op dat nogal wat nummers in het midden een cesuur kennen, zoals in Passing On om plaats in te ruimen voor een contrabassolo, in Thoneraux en in het (eindelijk) lichtjes swingende Eastern Western, waarin de weg vrijgemaakt wordt voor een bescheiden drumsolo.
Luisterend naar het album Quiet Dreams wens je een opvolger met hetzelfde onmiskenbare vakmanschap, dat ze in één ademtocht opnemen na een maaltijd met veel Spaanse pepers en nog wat stimulantia, waardoor ze de luisteraar vergasten op een flinke dosis smerige noten en vuile akkoorden. Moet lukken.
JAN BOL
RAMON VAN MERKENSTEIN TRIO
QUIET DREAMS
Home Records
Ramon van Merkenstein – contrabas
Gabriele di Franco – gitaar, geluidseffecten
Lieven Venken – slagwerk
WWW . RAMON VAN MERKENSTEIN . COM
WWW . GABRIELE DE FRANCO . COM