De bekendste – en misschien ook wel de getalenteerdste – musicus van de Snarky- Puppyformatie geeft in diverse Europese steden een soloconcert. Bill Laurance ontdekte vrij recent dat zijn vernieuwde en verbeeldende aanpak in grotere bezettingen ook uitstekend werkt in de smalste en intiemste bezetting: solo. Tijdens het concert kreeg een behoorlijk goed bezet Luxor Live in Arnhem een akoestische en elektronische set voorgeschoteld. Het resulteerde in een rijke combinatie van technisch begaafd pianospel, met naast klassiek aandoende frases, moderne elektronisch gecomponeerde en uitgevoerde nummers.
Laurance opent het concert met het akoestische gedeelte. In deze stukken laat hij de veelzijdigheid van zijn pianotalent nadrukkelijk naar voren komen. Ingetogen klassieke lijnen, met sprankelende melodieën monden uit in expressieve passages, waarin gewaagde harmonieën en gelaagde ritmen hun weg vervolgen om uit te komen bij het oorspronkelijke thema. Vakmanschap met een creatieve aanpak toont Laurance hier. Het tweede nummer uit deze set is December in New York, dat qua uitvoering exemplarisch is voor zijn muzikale benadering.
ONTSPANNEN
Het is op dit moment in het concert dat Laurance meer ontspannen lijkt te worden. Had hij ’s middags op het conservatorium al een masterclass gegeven en van daaruit een aantal enthousiaste studenten meegenomen naar het concert, nu waardeert het voltallige publiek zijn uitvoering en aanpak van de muziek. Laurance gaat gewaagder improviseren, dynamiek treedt nog nadrukkelijker zijn spel binnen en de eerste combinaties met elektronische effecten worden toegepast.
Laurance maakt van de gelegenheid gebruik om zijn publiek mee te nemen in een aantal zaken dat hem inspireert. Zo krijgen we een beeld hoe zijn gedroomde ontmoeting met Herbie Hancock en Wayne Shorter is verlopen. Zijn bewondering voor deze grote musici en de inspiratie die hij vindt in het Boeddhisme zijn de basis voor een gewaagd stuk: een improvisatie die slechts ontstaat in het moment en niet is ingebed in verleden of toekomst. Waar het heen gaat en hoe het klinkt, weet zelfs Laurance niet voordat hij er aan begint. En zo krijgen we naar zijn zeggen een gevoel bij echte verbeelding van zijn emoties in het moment zelf. Het resultaat mag er zijn: een bewogen nummer met gelaagde en op punten disharmonische akkoorden en afwisselende passages en dynamiek. Improvisatie van het hoogste niveau.
Na een korte pauze keert Laurance terug voor het tweede gedeelte van het concert. Daarin speelt elektronica een nadrukkelijke rol. Sequencers, samplers en ritmeboxen creëren een totaal andere vorm van gelaagdheid in het spel en de nummers, waarbij de basis van het vakmanschap op de piano een sleutelrol blijft spelen bij de uitvoering ervan. Ook de combinatie van deze moderne techniek en de Fender Rhodes en (Yamaha)-vleugel is aantrekkelijk.
VERVREEMDEND
Door het gebruik van deze elektronica ontstaat binnen de stukken een veelvuldig herhalend patroon. Soms heeft dat een vervreemdend effect, dan weer ontstaat een verrassend moment en is er in alle gevallen een gedefinieerde en herkenbare ondergrond. Ook aan de basis van deze stukken ligt een opvatting. Laurance deelt die niet in alle gevallen, maar wel bij het tweede stuk uit de set. Het is gecomponeerd naar aanleiding van bepalende veranderingen in het leven van twee van zijn naasten. En uit de gelaagdheid van de compositie blijkt wat dat betekent: uitersten van de benadering in zijn muziek komen wederom bijeen. Eenvoudige ritmes, complexe harmonieën, pulserende en gelaagde beats leiden tot oplossing, balans en zelfs compromis.
Bill Laurance biedt de luisteraar veel. Vakmanschap en kwaliteit. Vervreemding en verbeelding. En daarbovenop momenten van reflectie en bezinning. En het lukt Laurance veelvuldig om inderdaad de magie van het moment te vangen.
WIKO VEENVLIET
Foto’s GEMMA VAN DER HEYDEN
De foto’s bij deze recensie zijn gemaakt tijdens het concert dat Bill Laurance een dag later gaf in Paradox in Tilburg.
Bill Laurance – Solo
Luxor Live Arnhem, 21 November ‘17
Bill Laurance – piano
