Een eigenwijze krullenkop, tijdloos cocktailjurkje en ondeugende meisjesachtige uitstraling zijn een paar aantrekkelijke elementen van de authenticiteit van Cyrille Aimée. Daarnaast zijn er de muzikale elementen; een herkenbaar zoet, hoog stemgeluid à la Blossom Dearie , een eigenzinnig scat-vocabulaire en een kleurrijk palet van culturele invloeden als gevolg van haar internationale jeugd.
PaRaDox is volledig gevuld en vanaf het openingsnummer betrokken bij wat aanvoelt als een intiem huiskamerconcert. Aimée zingt in het Spaans, Engels en Frans. La Foule, een Piaf-klassieker en Piaf’s La Vie en Rose als toegift, passen naadloos in het repertoire. Naast standards, eigen repertoire en de cover van een Isley Brothers-nummer. Door de aanpak van Aimée wordt het een geheel dat uitstijgt boven het aaneenrijgen van covers en chansons.
Aimée toert momenteel door Europa met haar trio om haar laatste album à Fleur de Peau te promoten. Hierop staat veel eigen werk dat ze gedurende de Covid-periode schreef toen ze in retraite was in Costa Rica. à Fleur de Peau betekent vertaald ‘het op je zenuwen hebben’, of overgevoelig zijn. In de intieme setting van deze avond kan die gevoeligheid doorklinken en een band met het publiek smeden. De zangeres is duidelijk in haar element en swingt, flirt en scat vol overgave.
Bij Leading Back To You vertelt ze het publiek dat ze dit nummer onderweg schreef, ver van haar geliefde. Met een knipoog vraagt ze ons of we ook niet vinden dat relaties op afstand de beste romantiek garanderen. Het nummer klinkt als een standard. Op het album geeft de uitvoering met Fender Rhodes en een Burt Bacharach-arrangement er een Al Green-R&B-draai aan. De trio-uitvoering laat ruimte voor een opgebouwde spanningsboog die laat horen dat het zoete stemmetje in staat is diepte en kracht uit te drukken.
De pianosolo brengt pianist Mathis Picard voor het eerst voor het voetlicht en gedurende de avond is zijn bijdrage een belangrijk deel van het geheel. Er is een synergie tussen de zangeres en de Franse pianist, die tegenwoordig in New York woont. Picard is ook als solist iemand om in de gaten te houden, wat kan via zijn website. Op momenten levert het samenspel kippenvel op.
Zo’n kippenvelmoment kwam na de pauze als het publiek wordt ingelijfd om koortjes te zingen. Denk daarbij niet aan het gebruikelijke nah-nana-nah-nah maar eerder aan een korte koorrepetitie, net lang genoeg om een tweestemmig refreintje te oefenen. Het publiek krijgt de opdracht zachtjes mee te neuriën op het moment dat la belle Aimée het teken geeft. Het resultaat is een wollige klankwolk onder het refrein, ontroerend vanwege de aarzelende ingetogenheid, zoals het koor van het Rode Leger fluisterzacht kan klinken.
Het nummer is het bloedmooie chanson Benjamin. Daarin laat Aimée horen dat ze in haar jeugd veel heeft geluisterd naar de grote Franse tekstschrijvers zoals Monnot, Prevert en Moustaki. Si on meurs demain, Benjamin, toi et moi, mains dans la main … Als we morgen hand in hand sterven, Benjamin, hebben we tenminste gedanst.
For The Love Of You van de Isley Brothers krijgt een heerlijke shuffle en parelende pianobegeleiding. Het openingsnummer van à Fleur de Peau, Beautiful Way, is een latin popsong met uptempo aanpak waarin alle instrumentalisten kunnen soleren en de drums en stem vier om vier terugvoeren naar het laatste refrein met uitgerekte ad libs (variaties op de melodie, red) ook een van de signaturen van Aimée. Scatsolo’s ter afwisseling van de instrumentale solo’s worden opgebouwd uit blazerslijnen, contrapuntische melodieën of zijn percussief in de stijl van Al Jarreau. Het is geworteld in een traditie maar is nergens gejat.
Ongetwijfeld zal Aimée worden vergeleken met andere vocalisten wiens sterren momenteel rijzen aan het firmament van de internationale jazzfestivals. Wat haar onderscheidt is het hele plaatje van kwetsbaar klein meisje, ukelelespeelster, expat en minoriteit met onder de gevoeligheid een verlangen om gezien, gehoord en geliefd te worden. Dat verlangen en de pit om het als drijfveer te gebruiken voor haar kunst, maakt het boeiend en fascinerend om haar speeltuin te betreden. Daarnaast zijn haar kwaliteiten als schrijfster zeker de moeite waard om in de gaten te houden. Zoals de Engelsen zeggen: Watch this space.
MONICA RIJPMA
CYRILLE AIMÉE
Paradox Tilburg, 23 mei ’24
Cyrille Aimée – zang en ukelele
Mathis Picard – piano
Daniel Winshall – contrabas en basgitaar
Jonathan (Yonatan) Rosen – drums
