Hadden ze nu maar gekozen, het Jazz Orchestra of the Concertgebouw en Madeleine Peyroux. Óf voor een kerstprogramma óf voor het programma waarmee het concert werd aangekondigd: ‘Jazz Orchestra of the Concertgebouw invites Madeleine Peyroux’. Het werd geen van beide. Vlees noch vis, zoals het gezegde luidt. Het resultaat was ernaar.
Madeleine Peyroux, de zangeres die in 1996 op jonge leeftijd haar eerste cd Dreamland uitbracht en daarmee meteen vaste voet aan de jazzgrond zette, was ongetwijfeld de vrouw naar wie de goed gevulde grote zaal van Muziekcentrum Frits Philips had uitgekeken. De Frans-Canadese, nu 43 jaar oud, werd bij het uitbrengen van Dreamland meteen gezien als opvolgster van Billie Holiday. Dat bleek echter een misvatting, want Madeleine Peyroux heeft zeker stemkarakteristieken die overeen komen met die van Lady Day. Haar stembereik en repertoirekeuze lagen en liggen echter op een volstrekt ander niveau.
GOD BLESS THE CHILD
In Eindhoven getuigde zij daarvan. Ze zong weliswaar Billie Holidays God Bless The Child, waarbij het zeker niet aan het belabberde arrangement lag dat zij de legende Holiday eerder schade dan eer aandeed. Verder liet zij Billie Holiday met rust en koos voor ‘standards’ als I Hear Music, Isn’t This A Lovely Day, Someone To Watch Over Me en Willow Weep For Me (overigens ook vertolkt door Billie Holiday). Maar ook Dance Me To The End Of Love van Leonard Cohen passeerde de revue. En Shout Sister Shout van Sister Rosetta Tharpe. Een nogal willekeurige repertoirekeuze, die echter veilig was afgestemd op de mogelijkheden van haar stem. Ze bracht er zichzelf nergens mee in de problemen en leverde er alleszins aanvaardbare vertolkingen mee af.
Om onbegrijpelijke redenen was het concert van Madeleine Peyroux en het Jazz Orchestra of the Concertgebouw in kerstnevelen gehuld. Waarschijnlijk kwam dit initiatief van het orkest, want de zangeres kondigde aan het begin van haar optreden aan dat alles wat er ging komen voor haar kerstliederen waren. Haar podiumpresentatie is toch al niet je-van-het, maar de manier waarop zij deze mededeling deed, maakte duidelijk dat zij er weinig zin in had. Toch begon ze aan Have Yourself A Merry Little Christmas, Christmas Comes Once A Year en later aan Christmas Ball. Gelukkig bleef het valse sentiment van dit soort opgelegde kerstvreugde tot deze drie druipkaarsjes beperkt.
NUL KOMMA NUL
Het Jazz Orchestra of the Concertgebouw had er meer zin in, althans zijn chef-dirigent Dennis Mackrel. De Amerikaan poogde met opgewonden praatjes jazz aan kerstmis te verbinden, met nul komma nul resultaat. Een medley van het orkest met als hoogtepunt Oh Denneboom betekende de start van een concert dat vooral werd gedomineerd door Mackrel. ‘Jazz Orchestra of the Concertgebouw invites Madeleine Peyroux’ werd daarmee een Dennis Mackrel Show, die de muziek alleen maar afbreuk deed. Al tijdens voornoemde medley had de dirigent wandelend alle hoeken van het podium opgezocht. Nadien kuierde deze showpik alsmaar vinger knippend over de breedte van de bühne, daarmee steeds sterker de vraag oproepend: wat dóet die man daar? Er was geen orkestlid dat naar hem keek. De leden van het Jazz Orchestra zijn immers mans genoeg om hun partij zonder deze showmaster te vertolken.
Hoe komt een serieus te nemen orkest als het Jazz Orchestra of the Concertgebouw tot het besluit een zangeres die zichtbaar andere interesses heeft, met een halfwas kerstprogramma te gaan lastig vallen? Had er een compleet kerstconcert van gemaakt óf had je taak ernstig genomen door Madeleine Peyroux adequaat van muzikale repliek te dienen. Nu was de begeleiding obligaat en daar konden de kundig uitgestrooide presentaties voor de solistenmicrofoon van onder andere de tenorsaxofonisten Sjoerd Dijkhuizen en Simon Rigter, van altsaxofonist Marco Kegel, van de trombonisten Louk Boudesteijn en Bert Boeren, van gitarist Martijn van Iterson, van pianist Peter Beets en trompettist Ruud Breuls, weinig aan veranderen.
UITDAGEN
Dennis Mackrel had zich beter bezig gehouden met Madeleine Peyroux waardige muzikale ondersteuning te geven. Een stem als die van haar moet je niet inbedden, maar uitdagen. Dat had met de kwaliteiten van het Jazz Orchestra of the Concertgebouw gemakkelijk gekund. Nu gaf de chef-dirigent een staaltje Amerikaans Broadway-sentiment af dat in de jaren veertig en vijftig in films van Bing Crosby en Fred Astaire gemeengoed was. Maar dezer dagen, dik zeventig jaar verder, echt niet meer kan. Jazzmuziek heeft zich andere verworvenheden toegeëigend. Die zijn kennelijk niet doorgedrongen tot Dennis Mackrel. Waarbij de slotvraag rijst: hoe ver reikt de invloed van artistiek directeur Juan Martinez? Die had toch moeten ingrijpen!
RINUS VAN DER HEIJDEN
Foto’s GEMMA VAN DER HEYDEN
Jazz Orchestra of the Concertgebouw – Invites Madeleine Peyroux
Muziekcentrum Frits Philips Eindhoven, 10 december ’17
Helemaal mee eens met bovenstaande. Wij hebben zelfs ‘Dance me to the end of love’ (toch één van mijn favorieten) niet meer meegemaakt. We zijn in de pauze weggegaan. Tenenkrommend slecht. Gezien in Musis Sacrum, Arnhem
Bovenstaande klopt helemaal , onze verwachtingen zijn totaal niet uitgekomen. Madeleine zat er uitgeblust bij . Het orkest is top maar de gekozen arrangementen waren vlees noch vis.
Gezien in MUSIS SACRUM in Arnhem,
Slechts enkele nummers konden me bekoren. Verder was ik vooral gechockeerd door de desinteresse die Peyroux uitstraalde. Totaal geen contact met het publiek, zat een groot gedeelte van het concert met haar rug naar het publiek en een stem die ver onder de maat was. Begon me op een zeker moment zelfs af te vragen of ze misschien ziek was of publiekvrees had….