foto Gemma van der Heyden/JazzNu.com
Jan Kuiper en Jamaaladeen Tacuma.

Als mensen elkaar bijna een kwart eeuw niet hebben gezien en er komt dan een treffen, dan kun je spreken van een reünie. Zo’n bijeenkomst waar de – in dit geval – periode van 23 jaar terug hét onderwerp van gesprek is. Waar herinneringen naar mottenballen ruiken en nostalgie naar kamferspiritus. Waar alles beter was en de wereld groter. Je zwijmelt in het verleden, drinkt wat met elkaar en dat was het dan. 

Zo hád het kunnen zijn bij de hernieuwde ontmoeting van het Podium Trio en de Amerikaanse jazzmusici Jamaaladeen Tacuma en Cornell Rochester. Maar zo ging het niet. De 30 Years Boys of Pearl Tour van hun vijven werd een zinderend evenement. Dat je van razernij de haren bijna uit het hoofd deed trekken, omdat de hele tour slechts bestond uit drie concerten: alleen het Bimhuis in Amsterdam, een kerk in Groningen en Paradox in Tilburg werden aangedaan. Veel en veel te weinig voor een initiatief van deze grootte. Laat er maar snel iemand opstaan die voor later in het jaar, of voor volgend seizoen nog wat concerten regelt. Want zulk moois mag in de maalstroom van concertaanbod niet ongemerkt kopje onder gaan.

GEBOORTEJAAR 1957

Trombonist Wolter Wierbos, altsaxofonist Paul van Kemenade en gitarist Jan Kuiper (allen geboortejaar 1957) ontvingen in respectievelijk 1983, 1984 en 1985 de Podiumprijs, toendertijd een onderscheiding voor jonge, toonaangevende jazzmusici. Zij besloten zich in een trio te verenigen en concerten te gaan verzorgen. Het Podium Trio maakte al snel furore met afwijkende, avontuurlijke muziek. Die legden zij neer in zo’n zeventig, tachtig optredens. Het was de drie nog niet genoeg: rond 1993 nodigden zij voor een grote tournee basgitarist Jamaaladeen Tacuma en slagwerker Cornell Rochester uit om hun gelederen te komen versterken. Later sloot ook tenorsaxofonist David Murray zich nog korte tijd aan.

foto Gemma van der Heyden/JazzNu.com
Jamaaladeen Tacuma.

Op aangeven van Paul van Kemenade kwam het Podium Trio, incluis de twee musici uit Philadelphia anno 2016 kort bijeen. Voor een naar bleek, adembenemend tourtje van drie concerten. Het optreden in Tilburg werd geopend met een korte set: drie nummers van het Podium Trio zelf, waarvan het eerste een in kwela gedrenkt kinderliedje was. Daarna traden de twee gasten aan voor een concert van een dikke vijf kwartier. Dat niets met een reünie van doen had, maar alles met een samenzijn waarin een gat van 23 jaar werd overbrugd met de rijpheid die zich over iedere musicus had ontfermd. Waarin oude en nieuwe stukken vanuit nieuwe muzikale ervaringen, groei en verschillende speelomstandigheden werden gebracht. En waaruit maar één conclusie zich openbaarde: wat een muziek, wat een musici!

RITMEFABRIEK

De eerste compositie van de vijf was Crawlin’. Tacuma en Rochester betoonden zich vanaf de eerste noten een multinationale ritmefabriek, waaruit de gitaar van Jan Kuiper kans zag zich als een klanklotus op te richten. In het daaropvolgende stuk was er een samenzang van altsaxofoon en trombone, waar de gitaar dan nog eens melodisch in het kwadraat overheen ging. Waarna het kwintet overging naar een soort ‘funeral song’, waar droefenis troef had kunnen zijn. Ware het niet dat de muziek doorstootte naar glorieuze momenten die warme herinneringen opriepen aan het Liberation Music Orchestra. Op meerdere momenten tijdens het concert drong zich ook nog een vage vergelijking met Prime Time van Ornette Coleman op. Met weer die onverbiddelijke accenten van Rochester en vooral Jamaaladeen Tacuma. Wat nou Marcus Miller, wat nou?

Paul van Kemenade en Jamaaladeen Tacuma.
Paul van Kemenade en Jamaaladeen Tacuma.

De fenomenale basgitarist kwam tijdens het concert zichtbaar los. Hij liet zich zelfs gaan in een soort rap over Tilburg, het gat van 23 jaar en het inmiddels dertigjarig bestaan van het Podium Trio. “A dream is something that is very near and we love each other”, was de verbale boodschap. Waarop hij lijfelijk contact zocht met Jan Kuiper door dicht tegen hem aan een duet uit te lokken tussen gitaar en basgitaar. En later tijdens een solo van Paul van Kemenade gezicht tegen gezicht zijn basgitaar er stoempend onderdoor te jagen.

Uiteindelijk mondde het concert uit in Desert Blues, waarin Wolter Wierbos zich op zijn trombone een ware blues shouter toonde. Zo zou Big Joe Turner het hebben gezongen; zo speelde Wolter Wierbos het op zijn trombone. De toegift was een verzengende slagwerksolo van Cornell Rochester, die als een tsunami het publiek verzwolg.

EEUWIG STROMEN

Het kon allemaal niet op. Het Podium Trio anno nu maakt muziek die zich niet laat vangen, maar eeuwig blijft stromen. Waar vakmanschap en verdieping zich onwrikbaar in hebben vastgezet en waarin ongedwongenheid en humor té grote ernst voorkomen. Maar waarin vooral is gebeiteld dat het Podium Trio uit de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw al een bruggenbouwer was. Nu blijkt dat de overkant is bereikt en de brug weer kan worden opgehaald. Beter dan dit is er namelijk niet.

RINUS VAN DER HEIJDEN
beeld GEMMA VAN DER HEYDEN

30 Years Boys of Pearl Tour
Paradox Tilburg, 6 maart 2016 

Jan Kuiper – gitaar
Paul van Kemenade – altsaxofoon
Wolter Wierbos – trombone
Jamaaladeen Tacuma – basgitaar
Cornell Rochester – slagwerk

Previous

SPOTIFY FAY CLAASSEN

Next

The Preacher Men: engelen met hakbijl naar vette swing

1 comment

  1. Het was inderdaad een genot om dit Quintet aan de gang te zien en ik geef je groot gelijk de podia op te roepen om in de nabije toekomst gelegenheid te geven voor encores van deze ‘fresh old boys’.
    Hulde aan Paul van Kemenade, die na Archie Shepp alweer iets fenomenaals in Paradox op de planken wist te zetten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Lees ook